Od początku zakładaliśmy, że przy dziecku będziemy wszystko robić sami. Nie chcieliśmy korzystać z pomocy babć czy opiekunek. W końcu to jedno dziecko! A i oszczędności się przydadzą.
Zarabiał tylko Jacek, ja byłam na najniższym macierzyńskim. Jak to wszystko wyglądało w rzeczywistości? Chodziłam permanentnie przemęczona. Nie odróżniałam, jaki jest dzień tygodnia.
Moim strojem codziennym stał się rozwleczony dres. Wstawałam w nocy do malutkiej Kasi, a w ciągu dnia funkcjonowałam niemal jak robot. Wszystkie czynności o tej samej porze, z dokładnością co do minuty, by dziecko rosło w uporządkowanym świecie.
W końcu miałam dość. Wykorzystałam urlop macierzyński, chciałam wrócić do pracy. Jak się okazało, nie miałam do czego… Moja firma, małe wydawnictwo, została zlikwidowana. Dowiedziałam się tego jako ostatnia. Zabrałam się ostro za szukanie nowego zajęcia. Gdy umówiłam się na pierwszą rozmowę kwalifikacyjną, byłam tak zdenerwowana, że rano zwymiotowałam w łazience.
Poszłam blada, słaba, ale zostałam przyjęta! Moja radość nie miała granic. Co z tego, skoro trwała krótko. Zostałam skierowana na badania, przed nową pracą.
– Gratuluję! Jest pani w ciąży! – lekarka zinterpretowała wyniki.
Cóż, myśleliśmy o drugim dziecku, ale w bliżej nieokreślonej przyszłości. Miałam nadzieję odpocząć co najmniej pięć lat po Kasi… Nawet nie mogłam się położyć, choć bardzo chciałam. W końcu trzeba było zajmować się ruchliwą dwulatką. Ta ciąża była zupełnie inna. Codzienność mocno mnie męczyła.
Jednak najgorsze było przede mną. Moja mama zadeklarowała pomoc. Obiecała przyjechać do nas na kilka miesięcy po rozwiązaniu. Tydzień przed moim porodem złamała nogę. Co najmniej sześć tygodni w gipsie, nie mogła przyjechać.
Mama Jacka była już staruszką, mój mąż jest ostatnim dzieckiem w rodzinie. Tak więc na jej pomoc także nie mogliśmy liczyć.
Gdy wróciłam ze szpitala, okazało się, że jestem ze wszystkim sama. Z dwulatką, która potrzebuje mamy, oraz noworodkiem, który bez niej żyć nie może. Po tygodniu wspólnego, nowego życia miałam dość…
Nadeszły smutne, jesienne dni, za oknem deszczowo, a w domu dwoje płaczących dzieci. I ja najczęściej siadałam pomiędzy nimi i płakałam. Pewnego dnia, gdy mąż wrócił z pracy, w zlewie czekała sterta brudnych naczyń, Kasia ganiała głodna i boso, a malutka Lusia płakała wniebogłosy. Ja nie miałam siły wstać z łóżka.
Mąż nic nie powiedział, tylko ogarnął tyle, ile się dało. Nakarmił dziewczynki, mnie przygotował kolację.
– Wezmę trzy tygodnie urlopu – powiedział; planowaliśmy go dopiero na Boże Narodzenie, aby wyjechać w góry. – Pomogę ci. A jutro zadzwonię do psycholożki, która pomogła żonie Pawła, tego mojego kolegi z pracy – rzucił i poszedł pod prysznic.
Jacek podejrzewał u mnie depresję poporodową, i miał rację. Przez pół roku przechodziłam terapię, wolno wracając do równowagi. Nadszarpnęliśmy nasze oszczędności, by zatrudnić opiekunkę, która przez pięć godzin dziennie pomagała mi przy dzieciach. Gdy Lusia skończyła rok, stanęłam na nogi. Znowu zaczęłam się uśmiechać, planować.
Zajmowanie się dziećmi na nowo sprawiało mi radość. A gdy młodsza córeczka skończyła trzy lata, a starsza pięć, odżyłam zupełnie. To wtedy powstał plan małej kawiarni. Krok po kroku przekonywałam do niej męża. Wzięliśmy kredyt, znalazłam lokal i wyposażenie. Gdy miejsce zaczęło funkcjonować, czułam się naprawdę spełnioną kobietą.
Zbliżało się Boże Narodzenie. W kawiarni pachniało cynamonem, wanilią, upieczone pierniki schodziły błyskawicznie. Obie dziewczynki były w przedszkolu, odbierałam je dopiero po południu. Cały dzień mieliśmy klientów. Zziębniętych ludzi, ganiających za ostatnimi prezentami i zakupami świątecznymi. Dobrze, że obie współpracownice były na posterunku. Mogłam w spokoju zaszyć się w swoim kąciku.
Wyciągnęłam listę z rzeczami do załatwienia. Na popołudnie zostało mi jeszcze tylko złożenie zamówienia u dostawcy. Po chwili namysłu dopisałam kolejny punkt: lekarz. Wiedziałam, do jakiego specjalisty się udać. Znam swój organizm.
I choćbym wmawiała otoczeniu zatrucie śledziami, to samej siebie nie oszukam.
Kiedy to się mogło stać? Chyba w ten jedyny wieczór, kiedy dziewczynki zabrała moja przyjaciółka, a ja poszłam na służbową kolację z mężem. To był taki uroczy wieczór, bawiliśmy się doskonale… Zapomniałam o tabletkach.
Trzy godziny później byłam już po wizycie. Wróciłam do kawiarenki, usiadłam przy stoliku.
– Szefowo, kawy? Wygląda pani na zmęczoną – zagaiła Jola.
– Poproszę tylko cappuccino. Nie mogę pić teraz mocnej kawy! Mogłaby zaszkodzić maleństwu!
Zamknęłyśmy lokal pół godziny wcześniej. Chciałam mieć czas na kupienie jeszcze jednego prezentu dla męża. Niedaleko nas jest sklepik z artykułami dziecięcymi. Znalazłam tam śliczne, maleńkie buciki. Poprosiłam o zapakowanie. Gdy wychodziłam ze sklepu, uśmiech nie schodził mi z twarzy. Może to bliskość świąt sprawiła?
Zapomniałam o trudach obu ciąż, o zmęczeniu, braku snu, depresji… Teraz czułam się, jakbym nosiła w sobie najwspanialszy prezent. Dla całej naszej rodzinki.
Renata, 37 lat
Czytaj także:
Świadoma zagrożeń, jakie przynosi dzieciom współczesny świat, czuję, że powinniśmy więcej rozmawiać z naszą córeczką o trudnych sprawach. Przecież ciągle słyszy się w telewizji o porwaniach, molestowaniu czy agresji wobec małych dzieci. Co gorsza, osobami, które stwarzają zagrożenie, okazują się nawet ludzie, których powołaniem jest opieka i wychowanie dzieci i młodzieży! Niegodne zachowanie opiekunów przedszkolnych, księży, sióstr zakonnych, nauczycieli, nianiek, pielęgniarek – to smutne fakty. – W jakim my świecie żyjemy, sama popatrz – dziwiła się ostatnio moja mama. – Uważaj na Klarunię. Jakbym sama o tym nie wiedziała! Jak chyba każde dziecko, uwielbia ładnych ludzi Ale jak rozmawiać z czterolatką o zagrożeniach, zboczeniach i temu podobnych sprawach? Nie mam zamiaru jej przestraszyć – i tak jest wyjątkowo wrażliwym dzieckiem. A jednak chcę, żeby miała się na baczności. Szczególnie że nasza Klara jest taką małą flirciarą niemal od urodzenia. Strzela oczami do każdego wujka i siada na kolanach znajomym męża. Obcałowuje wszystkie ładne ciocie i ogólnie jest całuśna. Taki z niej mały rozkoszny „przytulaczek”. Nie podoba mi się to, ale ilekroć próbowałam z nią rozmawiać, robiła wielkie oczy. Naprawdę nie rozumiała, o co mi chodzi. Miała też swoje argumenty! – Przecież wujek Paweł to kolega tatusia. Wy się lubicie. I ciągle się odwiedzacie. I się całujecie na przywitanie – tłumaczyła mi ostatnio. – Ja też go bardzo lubię. I ciocię Monisię też. A mówiłaś, że jak się kogoś bardzo lubi, to chce się być blisko tej osoby. To co ja źle robię? – zapytała na koniec bliska płaczu. A niedawno po jakiejś wizycie mojej koleżanki z pracy zwierzyła mi się: – Mamo, wiesz, ja ciągle chciałam siedzieć...
Córcia – mówię – popatrz na mnie i na ojca! Oboje całe życie uczciwie pracowaliśmy… – I co z tego macie? – przerywa mi ze złością moja jedynaczka. – M-3 w zapyziałym bloku? Meblościankę ze sklejki? Ja tak nie chcę! Gosia ma szesnaście lat. Nie uczy się. Nie pracuje. Śpi do drugiej po południu, potem wstaje, siedzi przez dwie godziny w łazience, łaskawie zjada, co jej podsunę pod nos, i wychodzi. Nigdy nie mówi dokąd. – Lepiej, żebyś nie wiedziała – słyszę, a potem córka dodaje: – Nie dzwoń do mnie. I tak nie odbiorę! Mąż wychodzi przed klatkę, żeby kopcić papierochy. Nie wolno mu, ma rozedmę płuc, ale macha ręką, kiedy proszę, żeby przestał. – Po co mam dbać o siebie? Jak się wcześniej zawinę, to przynajmniej nie będę patrzył na to wszystko! Ze swoją ukochaną jedynaczką nie rozmawia, od kiedy w kłótni nazwała go niezaradnym kretynem. Zapadł się w sobie. Milczy. Cierpi. U nas zawsze było skromnie. Oboje z mężem pracujemy fizyczne, nie mamy wykształcenia, więc zarabiamy mało, tyle żeby starczyło na podstawowe potrzeby. Luksusy i jakieś tam modne gadżety nie dla nas. Gosia zawsze chciała więcej. Zazdrościła koleżankom ciuchów, komputerów, telefonów i tego całego sprzętu, którego ja nawet nie umiem nazwać. Płakała, dąsała się, potem zaczęła pyskować, że wszyscy mają, a ona jak żebraczka jakaś! W końcu powiedziała, że wstydzi się kogoś zaprosić, bo u nas nędza i prymityw. – Nawet glazury w tym naszym kiblu nie ma, tylko ściany pomalowane na olejno – krzyczała. – Dziewczyny mnie zadziobią, jak to zobaczą! No to postanowiliśmy z Zenkiem jej zrobić niespodziankę. Latem zeszłego roku, kiedy wyjechała na obóz wakacyjny, wzięliśmy pożyczkę i zaczęliśmy...
Przez lata tęskniłam za nią i wierzyłam, że wróci. Potem próbowałam zapomnieć, że w ogóle istniała. I nagle ona znów pojawiła się w moim życiu. Niestety na krótko.... Miałam trzy miesiące, gdy od nas odeszła. Nikt nie wiedział dokąd... Moja mama wyszła z domu dwadzieścia dwa lata temu. Zostawiła na blacie kuchennym pokrojony makaron, w garnku gotujący się rosół. Mięso na kotlety dopiero się rozmrażało, więc widocznie zapomniała je na noc wyjąć z zamrażalnika. Ja miałam dopiero trzy miesiące. Płakałam, bo mi wypadł smoczek Ojciec usłyszał ten mój płacz już na parterze i o mało nóg nie połamał, tak gnał na trzecie piętro. Mówił, że tego dnia, od rana miał złe przeczucia… Mama niczego ze sobą nie zabrała, nawet dokumentów. Wyglądało to tak, jakby na chwilę zeszła do sąsiadki albo do kiosku. Tym tropem szło śledztwo, przynajmniej na początku; podejrzewano, że może ktoś zadzwonił, ona otworzyła drzwi i została porwana albo wepchnięta z powrotem, zgwałcona, zamordowana, a później wywleczona, żeby się pozbyć ciała. Ale to się nie trzymało kupy, bo w domu był porządek, żadnych śladów jakiegoś szamotania czy walki. Więc kombinowano inaczej: wybiegła po coś do sklepu i wpadła pod samochód… Kierowca spanikował i gdzieś ją wywiózł, kiedy się zorientował, że nie żyje. Potem się pozbył zwłok i koniec! Były także inne teorie i spekulacje. Plotkowano, że miała kochanka i z nim uciekła, że zwyczajnie robiła tatę w konia, zdradzała go, aż wreszcie go olała na dobre. Ale to miało słabe uzasadnienie w faktach; nie zwiałaby przecież bez dowodu i innych papierów! Jednak najdziwniejsze było coś innego… Przy tym pokrojonym w łazanki makaronie leżała mamy obrączka Szeroka, złota z wygrawerowaną datą ślubu i inicjałami rodziców. Czy ją zdjęła, bo po...
