To stało się sześć miesięcy temu. Wtedy to moja córeczka przestała mówić. Od tego czasu ma też problemy ze snem, niewiele je i bardzo rzadko się uśmiecha. Bywają chwile, że w ciągu dnia zapomni się – rozweseli na moment, zajmie jakąś radośniejszą zabawą. Ale kiedy zbliża się wieczór i szykujemy się do snu, wracają straszne wspomnienia. Bezradnie patrzymy, jak strach znów odbiera nam nasze dziecko. Moja mała córeczka cierpi, a ja nie potrafię jej pomóc. Niedawno obudziłam się w nocy, a ona stała przy łóżku i patrzyła jak śpię. – Majeczko, co się stało? – spytałam, ale ona jak zwykle nie odpowiedziała. Wtedy zdałam sobie sprawę, że już nie pamiętam, jak brzmi jej głos. Odtwarzamy go sobie z filmów, które nagraliśmy, zanim doszło do tej tragedii, ale to przecież nie to samo. – Maja… – dotknęłam jej ramionka ręką, a z jej oczu popłynęły łzy. Płakała też po cichu. Przytuliłam ją, wzięłam na ręce i zaniosłam do łóżka. Położyłam się koło niej, głaskałam po główce i czułam, jak cała drży. Tak bardzo boi się, że znów przydarzy się jej coś podobnego. Rozpacz stała się naszym codziennym towarzyszem od tego dnia, kiedy Maja ostatni raz została na noc u babci. Przeczuwałam, że stanie się coś niedobrego… To była zwyczajna niedziela. Moja mama zaprosiła nas do siebie na obiad. Taty nie ma z nami już od wielu lat, więc odwiedzaliśmy ją często, żeby nie czuła się samotna. Ona szykowała pyzy, za którymi przepadaliśmy, a ja przynosiłam ciasto. Taka była tradycja tych spotkań. Zwyczajem stało się też, że nasza Majeczka tuż przed powrotem do domu zaczynała marudzić, że chce zostać u babci. Prawie zawsze jej na to pozwalaliśmy. Mama jeszcze ciągle pracowała, ale że mieszkaliśmy po sąsiedzku, to do przedszkola...
Z dzieciństwa pamiętam, że większość czasu do piętnastego roku życia spędziłem na bieganiu po podwórzu, grze w piłkę i na zabawie w wojnę. Tymczasem mój syn za nic w świecie nie chciał wychodzić na powietrze. Ćwiczenia na lekcjach wuefu, wyjście na basen, kręgielnia – owszem, ale nic ponad to. Teraz próżno wypatrywać dzieci na podwórkach, za to wszyscy siedzą z tabletami w swoich pokojach i grają albo czatują przez internet. Cherlaki! Postanowiłem to zmienić. Przynajmniej w swojej rodzinie. Oczywiście, wiedziałem, że samo ględzenie ojca z fotela przed telewizorem nie wystarczy. Tu trzeba dać przykład, a nie jedynie opowiadać tonem pełnym wyższości, co należy zrobić. Innymi słowy zamierzałem pojechać z synem w teren i podzielić się moim doświadczeniem trapera i włóczykija. Przedstawiłem pomysł małżonce. Trochę się bałem, że będzie oponować. Niepotrzebnie... – Jedźcie, pewnie! – zakrzyknęła entuzjastycznie. – Ostatnio strasznie zdziadziałeś, przyda ci się trochę wysiłku. „Co? Ja zdziadziałem?! No owszem, byłem facetem po czterdziestce, z nadwagą, zakolami i zmarszczkami wokół oczu. Ale do starego dziada jeszcze mi daleko”. I tego miałem zamiar dowieść. O dziwo, Ernestowi też spodobał się mój pomysł. Stwierdził, że w weekendy zazwyczaj się nudzi, więc możemy jechać. Określiłem nasz wypad jako bieg survivalowy, by podnieść atrakcyjność naszej wycieczki modnym nazewnictwem. Potem zaczęliśmy ustalać szczegóły. Jak survival, to survival, żadnej łatwizny. Każdy bierze swój plecak, żelazną rację żywności i podstawowe ubrania. Do tego mały namiot i wędkę. – Pojedziemy pociągiem do Zalewek, tam jest kilka jezior i lasy. Spędzimy dwa dni z przyrodą i będziemy pokonywać własne słabości – ostrzegałem. – Pociągiem? Super! – Ernest był...
Chodziłem zdenerwowany po szpitalnym korytarzu. W tej chwili z jednej strony cieszyłem się, że Renata uparła się rodzić sama, bez mojego udziału, ale z drugiej tym bardziej się denerwowałem. Na sali porodowej wprawdzie nie miałbym na nic wpływu, ale przynajmniej widziałbym, co się dzieje, a to także ważne w podobnej sytuacji. Lecz moja młodziutka żona twierdziła, że porodówka to nie miejsce dla mężczyzny. „Mój brat był przy porodzie u swojej żony – powiedziała – i potem nabrał do niej niechęci. To nie są widoki i zapachy dla każdego mężczyzny”. Nie upierałem się. Tym bardziej że przecież rodziła dużo przed terminem. Pewnie i tak bym został wyproszony. W ogóle to wszystko spadło na mnie tak jakoś nagle, że nie zdążyłem ochłonąć. Zaledwie pół roku wcześniej byłem swobodnym kawalerem z odzysku, zbliżającym się do lat średnich, a dzisiaj miałem zostać ojcem. Chciałem, by ktoś zagościł w moim życiu To nie ja zaczepiłem Renatę, jakoś tak samo wyszło, kiedy podeszła do kontuaru. Lokal był porządny, nie żadna mordownia. Czekałem na kolegę, mieliśmy wypić po piwie i ustalić parę spraw związanych z pracą. Makler giełdowy tak naprawdę nigdy nie ma wolnego, ale z drugiej strony zdarzają się chwile, kiedy jest spokój i można odpocząć. Dlatego nie denerwowałem się, że to czy owo trzeba załatwiać poza normalnymi godzinami pracy. Jednak Rysiek nie przychodził, a ja piłem już drugie piwo. Nie miałem wprawdzie w czubie, jednak coraz mniej chciało mi się gadać o interesach. Wyczułem ruch po prawej, spojrzałem. Kobieta, czy może raczej jeszcze dziewczyna około dwudziestu pięciu lat, nie więcej. Ładna, nawet bardzo ładna brunetka. Widząc mój wzrok, uśmiechnęła się lekko. – Nie przyszła? – spytała, ale tak niezobowiązująco, ewidentnie żeby coś powiedzieć, skoro już wymieniliśmy...
