– Nie! Ale to dla mnie nic nowego. Przypomniałem sobie ostatnio, że gdy w czasach licealnych biskup pytał mnie, czy chcę pójść do seminarium, odpowiedziałem, że wolę, tak jak moi rodzice, mieć dzieci. Nie wiedziałem wtedy tylko, kiedy to miałoby się stać. No ale los uśmiechnął się do mnie podwójnie: zostałem ojcem w młodym wieku i po raz kolejny całkiem niedawno, bo parę lat temu.
– Tak i to wielką. Młodemu człowiekowi wydaje się, że każdy dzień trzeba wypełniać po brzegi, zasuwać, wymyślać, bo jeśli tego nie zrobi, to na pewno coś straci. Moja starsza córka, Anastazja, przeżyła ze mną dzieciństwo dość ekstremalnie. Tym bardziej, że było to na przełomie lat 80 i 90, czyli w czasie, który był tylko zarabianiem na przeżycie. Broń Boże na życie. Jakie życie?
– Nastka była ciągle ze mną, a ja przeżywałem taki szok, że nie jadłem i prawie nie spałem, bo jedno mrugnięcie córeczki stawiało mnie od razu na równe nogi. I wszystko musiało chodzić jak w zegarku. W szwajcarskim zegarku. Córka była ze mną w teatrze, na próbach, w bufecie, garderobie, ciągle gdzieś pod pachą. Chodziliśmy na spacery, czytałem jej książki, usiłowałem gotować. Pamiętam prane w kółko, gotowane, suszone i prasowane pieluchy tetrowe. I jedyną paczkę jednorazowych, które mój brat Radek przywiózł z Wiednia dla dziecka o wadze 10 kg. A Anastazja dopiero co się urodziła. No, ale kto by to wtedy rozważał. Założyłem. Weszła cała, aż po szyję (śmiech).
– No jasne. Od 7. roku życia nie rozstawałem się z wózkiem, w którym leżał, a potem siedział mój braciszek. Bywał ze mną wszędzie i nie ukrywam, że czasem mnie to męczyło. Bo wszyscy na podwórku w Niewiadowie bawili się w chowanego, a ja nigdy nie mogłem z tym wózkiem dobrze się schować, więc zawsze tylko kryłem (śmiech). A potem uczyłem Radka kopać piłkę, grać w ping-ponga i biegać, lecząc w ten sposób własne kompleksy. Bo ja – jako ten pierworodny – słyszałem wcześniej od mamy tylko: „Nie skacz, bo się spocisz, nie biegnij, bo sobie nóżkę złamiesz, nie kąp się w jeziorze, bo się przeziębisz". Radek był więc dla mnie i lekcją mojego własnego dorastania, i okazją do uczenia się odpowiedzialności za drugą osobę.
Czytaj też: Ojcostwo to przepływ energii - wywiad z Olivierem Janiakiem
– To mi się bardzo przydało. Gdy moja córka, Amelka, po powrocie z basenu powiedziała wczoraj: „Tato, a wiesz, że jestem jedyna, która pływa bez rękawków? Dzięki tobie, tato, bo mnie nauczyłeś pływać", to mam poczucie, że uniosłem temat. Albo, gdy dowiaduję się, że Antek jako jedyny w przedszkolu wie, co to znaczy „pomiędzy". Oświadczył pani: „Bo ja śpię pomiędzy rodzicami, więc wiem". A mnie rozpiera duma, że dla niego to takie ważne, że ma nas blisko. Dziś jest tak, że po pierwsze nie jestem samotnym tatą, bo moja Edytka jest najwspanialszą matką jaką znam. A po drugie – jestem starszy i nie patrzę już na życie tak jak kiedyś: szybko i zachłannie. Teraz samo posiedzenie z dzieciakami w domu i niespieszenie się donikąd wydaje mi się skarbem.
– Jestem tego pewien. Dzieci mają w sobie naturalny podziw dla tego, co widzą, dla drobiazgów, dla tego że słońce dziś świeci, że te ryby w telewizji są takie ładne jak te w naszym akwarium. Nie trzeba nic ponadto. Można zachwycać się życiem tak naiwnie i po prostu.
– Będę odradzał, dopóki będę mógł (śmiech). Ale jeśli zobaczę, że mają niekłamany talent i determinację, to pobłogosławię je na drogę. Chociaż pewnie spróbuję przekazać, że aktor to zawód dość podły, pełen wyrzeczeń, w którym więcej jest chwil nieprzyjemnych niż wspaniałych. Moje młodsze dzieci zawsze mogą skorzystać z rad najstarszej córki, z którą trzymają sztamę. Anastazja studiuje teraz w szkole teatralnej i wyrosła na cudowną, i – moim zdaniem – dużo bardziej dojrzałą od jej rówieśników osobę.
– I pozwala lepiej widzieć drogę, którą jest pełne zakrętów i pułapek życie. Do pewnego momentu masz pilota, który podpowiada ci, jak wyrobić się na zakręcie albo nie wpaść w dziurę. Ale rodzice w końcu odchodzą i każdy dalej sam musi być swoim kierowcą.
– Złą energię w ludziach. Dzisiaj wiem, że od pewnych osób trzeba uciekać, a szukać tych, które grają na podobnych tonach. Niebezpieczne są też narkotyki – współczesny piekielny i mamiący bożek. Najważniejsze jest jednak pokazanie dzieciom, że świat, który widzą rano, gdy tylko otworzą oczy, jest bardzo przyjemny. Żeby nie chciały uciekać od rzeczywistości w wyimaginowane światy używek. Trzeba je uczyć oddzielania dobra od zła, gotowości do kompromisów, by wiedziały, że nie zawsze mój świat zgadza się ze światem innych oraz kreowania swojego szczęśliwego życia. Zrobić to, co powiedział Nikoś Dyzma: „Daj ludziom wędkę, oni sami ryb nałowią".
Cezary Pazura (53 lata) Aktor, reżyser, standupper. Znany m.in. z ról w filmach i serialach: „Pogranicze w ogniu”, „Kroll”, „Nic śmiesznego”, „Kiler”, „Oficer”. Starszy brat aktora Radosława Pazury. Obecnie można go zobaczyć w serialu „Powiedz TAK” oraz spektaklu „Bóg mordu” w Teatrze 6. Piętro.
Czytaj też:
Zakupoholiczka? Nie! Matka! Sezonowa wyprzedaż to wspaniała okazja, żeby wreszcie wziąć się za siebie i za niewielkie pieniądze zamienić ten rozciągnięty dres na ładną sukienkę albo elegancki sweterek. Tyle teorii. W praktyce okazuje się, że zatłoczony dział damski omijam szerokim łukiem, za to dziecięcy przyciąga mnie jak magnes i po prostu nie potrafię mu się oprzeć! Nie, nie jestem zakupoholiczką. Jestem matką. Tylko jedna bluzka Miałam plan: wejdę do sklepu tylko na 10 minut, wybiorę sobie JEDNĄ bluzkę i wyjdę. Bez stresu, bez rujnowania domowego budżetu (przecież to z wyprzedaży) i w ten prosty sposób zachwycę męża i koleżanki w pracy. Cóż, bluzkę rzeczywiście wybrałam szybko, ale mój plan nie przewidywał, że tuż obok kasy jakiś sprytny marketingowiec umieścił dział dziecięcy. Dział dziecięcy Moje dzieci nie chodzą gołe, ale przecież nic nie zaszkodzi trochę popatrzeć - tak pomyślałam. Godzinę później wciąż tam byłam. Nie mogłam się oprzeć maleńkim sukieneczkom, pastelowym sweterkom i chłopięcym bluzom, które nie miały nieusuwalnych plam ani pourywanych suwaków (w przeciwieństwie do ubrań mojego 6-letniego syna urwisa). Ceny - powiedzmy sobie szczerze- były umiarkowanie atrakcyjne, za to wzory i kroje, zwłaszcza dla dziewczynek, wspaniałe. Widząc te śliczne ubranka rozmarzyłam się, że moja córeczka w nowej, słodkiej spódniczce usiądzie wreszcie spokojnie nad układanką, zamiast wspinać się po meblach, a jej starszy brat w pięknej koszuli będzie ochoczo mył zęby i grzecznie odrabiał lekcje, zamiast grać w piłę w salonie. Marzenia matki Matka to istota naiwna - zapłaciłam za moje marzenia...trzy razy więcej niż za swoją JEDNĄ bluzkę. Na pocieszenie (głównie samej siebie) dodam, że w kolejce do kasy spotkałam inną matkę. Też stała z naręczem ciuchów dla dzieci. Widząc jak podaję...
Zaledwie miesiąc temu zostałaś mamą, a nie widać po tobie śladu zmęczenia! Dobrze się maskuję (śmiech). Ale prawdę mówiąc, mój synek jest grzeczny i pięknie współpracuje ze swoją mamą. Benio przyszedł na świat „po cesarsku”, 21 sierpnia. Miał 60 cm długości, więc nie wiem czy będzie cesarzem czy koszykarzem (śmiech). Od początku ciąży był magicznym chłopcem. Nie miałam żadnych kłopotów ani mdłości, tylko ogromną dawkę endorfin. Dla mnie jego narodziny były tylko ukoronowaniem tego pięknego stanu. Haniu, zdecydowałaś się zostać mamą w wieku 40 lat. Jest ryzyko… Bałam się, zwłaszcza że w ciąży z pierwszym synkiem miałam mnóstwo komplikacji. Kiedy dowiedziałam się, że znów będę mamą, początkowo wiedzieli tylko najbliżsi. Ku mojemu zaskoczeniu wszystko przebiegało książkowo. Okazuje się, że ciąża ciąży nierówna i jestem przykładem na to, że warto próbować. Wierzę, że dużo zależy od pozytywnego myślenia. Wykonywałaś w ciąży badania prenatalne? Nie zdecydowałam się na amniopunkcję, choć lekarz prowadzący mi to zalecił. Zostałam tylko przy testach PAPP-a. Dlaczego? Odpowiedziałam sobie na pytanie, co by było gdybym się dowiedziała, że mój synek jest chory. Wiedziałam, że nie usunęłabym tej ciąży. Nawet młode mamy nigdy nie mają gwarancji, że wszystko będzie dobrze. W wieku 40 lat czułam się w ciąży o niebo lepiej niż w wieku 32, kiedy rodziłam pierwszego syna. Dojrzałe macierzyństwo ma swoje plusy? Jestem spokojniejsza. Czuję się spełniona zawodowo, więc nie czułam presji szybkiego powrotu do pracy. Świadomie się odżywiam, cieszę się każdym dniem. Byłam trochę zestresowana, bo po tylu latach zapomniałam, jak powinna wyglądać dieta mamy karmiącej. Ale w tej kwestii mogłam liczyć na pomoc zaprzyjaźnionej położnej. Po tygodniu ścisłej diety wprowadzałam kolejne produkty, po dwóch kolejnych...
Czy mamy jedynaków powinny mieć wyrzuty sumienia, że ich dzieci będą się wychowywać bez rodzeństwa? Laura Lifshitz, mama jedynaczki, przekonuje, że nikt nie powinien wpędzać mam w poczucie winy tylko dlatego, że mają jedno dziecko . Przeczytajcie, co napisała w serwisie Popsugar. Zgadzacie się z nią? Czy mamy jedynaków to złe matki? "Mam tylko jedno dziecko i, najwidoczniej, niektórzy uważają, że to straszne. Obcy ludzie to komentują i pytają o moją dzietność: Och, ona musi mieć małą siostrzyczkę albo braciszka, po prostu musi! (Ona, czyli moja córka.) Albo te pytania: Czy naprawdę chcesz mieć tylko jedno dziecko? Tylko jedno. Tak, jakby jedno dziecko nie było samo w sobie darem albo błogosławieństwem. Jakby jedno dziecko było odrażające. Potem, oczywiście, nawałnica komentarzy, bo przecież jedynacy są tacy samolubni i rozpieszczeni albo jedynacy są tacy samotni, mają później o to pretensje do rodziców . Cóż, najwyraźniej bycie jedynakiem przypomina życie trędowatego, jest pełne minusów. Szczerze mówiąc, gotuje się we mnie, kiedy słyszę takie komentarze. Przez większość czasu czułam się fatalnie z myślą, że moja córka najprawdopodobniej będzie jedynym dzieckiem. Po niepowściągliwych wymiotach i dwukrotnym poronieniu zaczęłam myśleć, że może to i lepiej, że bycie mamą to dla mnie jednorazowa sprawa. Później, kiedy rozstałam się z byłym mężem, uświadomiłam sobie, że zegar tyka bardzo głośno. Jestem przed czterdziestką, musiałabym poznać kogoś naprawdę niesamowitego, żeby zajął się mną, gdybym znów miała te wymioty, do tego musiałabym przechodzić przez to wszystko jeszcze raz, dość szybko wziąć ślub. Według statystyk szanse na to są marne i chociaż sklep jest wciąż otwarty , pogodziłam się z faktem, że moje życie pozostanie przedstawieniem dwóch dziewczyn, mnie i mojej córki. To nie jest coś, co...
