Rozłąka z dzieckiem

Młodej mamie zwykle wydaje się, że nikt nie może jej zastąpić. Marzy o chwili wytchnienia, a jednocześnie wszystkiego chce dopilnować, nie odstępując dziecka na krok. To błąd, bo rozstania z mamą mogą wspomagać rozwój smyka. Oto, co daje rozłąka:   1.Rozłąka uczy dziecko czegoś nowego  Najpierw bobas ma poczucie istnienia tylko tego, co widzi. Kiedy traci opiekuna z pola widzenia, myśli, że ten zniknął na zawsze. Z czasem "zapamięta obraz" i będzie wiedzieć, że opiekun istnieje, choć czasami go nie widać.    2.Rozłąka budzi nowe emocje Przygotuj się na łzy. Płacz smyka przy rozstaniach bywa najtrudniejszym momentem dla rodziców. To naturalne, że dziecku jest smutno – dorośli też czują żal, kiedy na dłużej się z kimś rozstają. Musisz mieć jednak świadomość, że z takiej sytuacji malec bierze bardzo ważną lekcję – zapamiętuje, że było mu źle, gdy mama wychodziła, ale za to skakał z radości, kiedy już wróciła. Wystarczyło poczekać.    3.Rozłąka wspomaga samodzielność dziecka Bywa tak, że maluchy trzeba długo karmić, bo... nikt nie dał im szansy na to, by spróbowały same posługiwać się łyżeczką. Niekiedy dopiero zbliżająca się rozłąka sprawia, że mama zaczyna uczyć maluszka samodzielnego jedzenia czy ubierania. W innych przypadkach smyk uczy się tego dopiero od niani czy pani w żłobku. Tak czy owak jest to milowy krok w stronę samodzielności.   4.Rozłąka dodaje dziecku pewności siebie Zdaniem psychologów każde dziecko potrzebuje najpierw silnej emocjonalnej więzi z dorosłym, np. z mamą – ona staje się dla niego "stałym lądem", z którego wyrusza na podbój świata. Potem, w drugim roku życia, trzeba pozwolić dziecku na samodzielność i nawiązywanie więzi z innymi. Aby maluszek był śmiały i otwarty w kontaktach z ludźmi.     5.Rozłąka przyspiesza naukę mowy Każdy z nas troszkę inaczej...

Drugi i trzeci rok życia to okres, kiedy mały człowiek dorasta do współdziałania w grupie i wspólnej zabawy. Z małego egoisty, wrażliwego tylko na własne potrzeby staje się istotą społeczną, uczy się dzielić i liczyć z innymi. Dorastanie społeczne odbywa się chwilami bardzo burzliwie. Dziecko będzie przyciągać cię i odpychać, płakać, gdy odchodzisz, i złościć się na twój widok, upierać się i stawiać na swoim; zabierać innym klocki i odmawiać pożyczenia łopatki. Ale nie przerażaj się: przed tobą czas trudny, ale i piękny. Doświadczysz wielu przejawów miłości dziecka i dumy, gdy – wbrew swoim oczywistym interesom – poczęstuje kolegę cukierkiem, pożyczy wiaderko, przytuli cię, by cię pocieszyć. Jestem najważniejszy W piętnastym miesiącu życia dziecko potrafi wyrażać radość, okazywać miłość, interesuje się nowymi sytuacjami. Większość dzieci w tym wieku lubi towarzystwo rówieśników . To nie znaczy jednak, że dzieci bawią się razem. W piaskownicy, na placu zabaw każde z nich zajmuje się swymi sprawami, bawią się raczej obok siebie. Ale to nie jest czas stracony – dziecko jednocześnie obserwuje inne dzieci. To wstęp do wspólnego działania! Z czasem dzieci zaczynają zwracać na siebie nawzajem większą uwagę. Nie ma sensu jednak oczekiwać od dwulatków zgodnego współdziałania – wspólnego budowania zamku czy stawiania babek, przekazywania sobie koparki. Przygotuj się raczej na konflikty . To, że twój skarb zabiera wiaderko sąsiadowi i tłucze koleżankę łopatką, jest naturalne! On nie rozumie jeszcze, że ktoś inny odczuwa ból czy smutek na równi z nim. Nauczenie dziecka empatii , czyli wczuwania się w doznania innych, to twoje zadanie. Powtarzaj: „Nie zabieraj Marysi piłeczki, będzie jej przykro”, „Pożycz Jasiowi sitko, on się chwilę nim pobawi i odda ci”, „Nie wolno nikogo bić, to boli”. W końcu zaczniesz zauważać...

Już wkrótce smyka czeka pierwszy „dorosły”, bo bez rodziców, wyjazd. A wraz z nim pierwsze tak długie rozstanie i pierwsze tęsknoty... Jak sobie z nimi poradzić? No cóż, sporo zależy od Was samych. A miało być tak pięknie: maluch z dziadkami nad morzem albo z kolegami na koloniach, a Wy nareszcie sam na sam, jak za dawnych, „przedrodzicielskich” czasów. Tymczasem smyk co chwila wydzwania na komórkę i płacze w słuchawkę. Kiedy nie dzwoni, jest jeszcze gorzej, bo chodzisz nerwowa i zamartwiasz się, co tam u Twojego aniołka słychać... No cóż, rozstania z ukochanymi nie są łatwe, co nie znaczy, że nigdy nie powinnaś wysyłać malca z dziadkami czy na kolonie. Jak sprawić, by tęsknota nie przeszkodziła mu (i Wam) miło spędzić wakacje? Zacznijmy od początku. Przyjemne plany... Kiedy planujesz urlop, odpowiednio się do niego przygotowujesz. Kreślisz trasę podróży, robisz listę niezbędnych rzeczy, zastanawiasz się, jak spędzisz czas. To czynności nie tylko niezbędne, ale także przyjemne. Twój maluch również potrzebuje takich planów. Oczywiście to nie on sam ma decydować o miejscu wypoczynku czy dacie wyjazdu (choć dobrze jest uwzględnić jego preferencje: może np. woli pojechać nad jezioro niż w góry). Kilkulatek powinien jednak mieć czas, by oswoić się z myślą o wyjeździe bez rodziców. Na szczęście większość smyków na taką propozycję reaguje entuzjastycznie, bo nie zdaje sobie jeszcze do końca sprawy, że rozłąka łączy się z tęsknotą. Nie musisz dziecku tego specjalnie uświadamiać. Lepiej opowiedz mu, z kim pojedzie (dobrze, by były to osoby, które często z malcem przebywają i które smyk zna i lubi). Wspólnie zastanówcie się, jak miło może spędzić czas (warto wcześniej dowiedzieć się o atrakcje w danej miejscowości i w jej pobliżu). Generalnie pokaż malcowi, jak może być miło na wczasach z dziadkami czy koloniach, ale nie...