Dziewczynki kochają różowy? – Sprawdzamy

Trudno nie zacząć od pytania o gender. Nadal błędnie odczytujemy to słowo. Gdy dziecko przychodzi na świat, to rodzice zwykle wiedzą, czy urodziła się dziewczynka, czy chłopiec. To płeć biologiczna. Oprócz niej jest jeszcze płeć społeczno-kulturowa, czyli właśnie gender (z ang. płeć). Gdy kobieta jest w ciąży, często odpowiada na pytanie, czy spodziewa się córki czy syna. Te niewinne pytanie jest emanacją oczekiwań społeczeństwa, które płciom przypisuje konkretne role. Zresztą różne badania potwierdzają, że rodzice, gdy dowiedzą się, jakiej płci będzie dziecko, inaczej zwracają się do przyszłej dziewczynki, a inaczej do chłopca. Gender pokazuje, że kobiety nie rodzą się z naturalnymi skłonnościami do sprzątania i gotowania, a mężczyźni – do polowania czy majstrowania w aucie. Te role narzuca nam społeczeństwo. Oczywiście jest część dziewczynek i chłopców, którym to się podoba, ale nie jest tak, że wszyscy chłopcy kochają auta, a wszystkie dziewczynki lubią różowy. To dorośli mówią dzieciom, że mają się tak a tak zachowywać i że taki a taki kolor przypisany jest do danej płci. Zresztą to się zmienia, bo kiedyś niebieski był dziewczyński, a różowy chłopacki. Dzieci tego nie wiedzą, ale szybko od nas to przejmują. Ograniczając dzieciom wybór, działamy na ich niekorzyść.  Ma Pani na myśli wybór zawodu? Chętniej uczymy się, gdy mamy motywację, jak coś nas pasjonuje. Jeżeli dziewczynka interesuje się motoryzacją, mogłaby rozwijać się w tym kierunku i w przyszłości zostać np. projektantką samochodów. Jeśli jednak usłyszy, że to zajęcie nie jest dla dziewczynek, to może się zamknąć na to, co ją interesowało. Tak samo jest z chłopcami. Być może dlatego nie narodził się jeszcze drugi Janusz Korczak, bo chłopcy słyszą, że zajmowanie się dziećmi jest niemęskie, to zadanie kobiet. Kto studiuje na kierunkach humanistycznych? Kobiety!...

Eksperyment zrealizowały norweskie związki zawodowe sektora finansowego Finansforbundet. Chodziło o to, aby pokazać, jak nierówności w nagradzaniu, wynikające z płci postrzegają dzieci: czy to zauważą, czy będzie to dla nich obojętne i czy ostatecznie się na to zgodzą? Okazja była idealna, właśnie niedawno obchodziliśmy Międzynarodowy Dzień Kobiet. Dzieci posmakowały, jak wygląda taki jeden dzień ich pracy. "Co?" - dlaczego dziewczyny dostają mniej? Dzieci wchodzą do obszernej sali, w której na podłodze rozsypano niebieskie i różowe kule. Dostają zadanie: mają je posegregować i wrzucić do szklanych naczyń. Pracują w parach - dziewczynka i chłopiec. Selma pracuje z Martinem, Ask z Victorią, Lars z Felicią, a Molly z Thomasem. Zgodnie, bez zbytniego pośpiechu dzieci biorą się do pracy. Szybko uporały się z zadaniem. Teraz będzie nagroda. Zamykają oczka i wyciągają po nią rączki. Otrzymują wysokie szklanki wypełnione słodyczami. Otwierają oczy i na ich twarzach maluje się zdziwienie. Chłopcy otrzymali szklanki po brzegi wypełnione słodkościami, dziewczynki od połowy mają puste. Cisza i niedowierzanie. " Co?"- wykrztusza w końcu Molly. Lars i Felicia nie wierzą, przystawiają swoje szklanki, ale i tak gołym okiem widać nierówność." Dostałaś mniej, bo jesteś dziewczynką " – mówi do Molly kobieta prowadząca eksperyment. "To dziwne" – odpowiada Molly. "Dziewczyny nie są warte mniej niż chłopcy" "To nie jest w porządku" - mówi Martin. "Wykonałyśmy taką samą pracę, ale nie dostałyśmy za nią tego samego" - dodaje Felicia." Zrobiła tak samo dobrze, jak ja, powinna dostać taką samą nagrodę " - stwierdza Ask. "Dlaczego?"- pyta kobieta. "Bo inaczej jest nie w porządku" - odpowiada chłopiec. "To jest złe, dziewczyny nie są warte mniej niż chłopcy" – dodaje Selma. "To nie ma znaczenia czy jesteś chłopcem, czy dziewczyną" – mówi Thomas. W...

Gender to gorący temat, który wywołuje sporo zamieszania w głowach rodziców. Jakie znaczenie ma płeć w wychowaniu dzieci, co sądzić o wychowaniu równościowym i dziecięcych zabawach, uważanych czasem za niepokojące, rozmawiamy z psychologiem rozwojowym. Podobno w Szwecji do drugiego roku życia nie zwraca się uwagi na płeć dziecka? To margines, którym nie należy się przejmować – nie ma szans, by przebił się do normalnej praktyki. Co nie zmienia faktu, że całkowicie akceptuję wyniki badań, z których wiemy, że wcale nie jest tak prosto, jak mówią niektórzy, czyli że matka natura podzieliła nas tylko na dwie płcie . To właśnie matka natura sprawia, że mamy do czynienia ze zjawiskami bardziej złożonymi, jak choćby transpłciowość. Ale to mało liczne przypadki i przeogromna większość z nas nie ma z nimi do czynienia. A z czym mamy do czynienia? Z problemem, jak postrzegamy kobiety i mężczyzn. Kiedyś uważano za rzecz naturalną, że dziewczynki wychowuje się tak, by w przyszłości podejmowały rolę żeńską – kobieta ma być posłuszna, chuchać na domowe ognisko, sprzątać, a mężczyzna jest dostarczycielem białka, które kobieta przyrządzi i poda rodzinie. Dziś te role są inne, a jednak w wielu domach dziewczynki nadal wychowuje się, jakby zmian nie było.  Czyli jak to wygląda na co dzień? Dziewczynka, która za 40 lat może być szefową dużego przedsiębiorstwa, ma brata, ale to ona pomaga mamie w kuchni, sprząta ze stołu czy zmywa. A gdy braciszek wraca ze szkoły, czeka, aż wróci siostrzyczka, która obierze mu ziemniaki i podgrzeje obiad. Dziewczynka to ciepło, serdeczność, opieka, a chłopiec ma zdobywać świat.  Do czego prowadzi ten stereotyp w wychowaniu? Jeśli mu ulegamy, regularnie podcinamy dziewczynce skrzydła. Uniemożliwiamy jej zajmowanie się aktywnościami, w których być może byłaby rewelacyjna . Nie tylko nie sprzyjamy jej...