Notes mamy Gabrysi zapisany jest jej przestrzeżeniami, uwagami, pytaniami… Pierwszy wpis zrobiła w drugim tygodniu życia córeczki. W ten sposób chce zachować wspomnienia, ale i podzielić się swoimi uwagami np. z lekarzem. Drugi miesiąc zaczął się od wpisu: „Zima się rozpanoszyła, jesteśmy uwięzione w domu. Pierwszy śnieg Gabuni, a ona nie może zobaczyć, jaki jest piękny. Za zimno na spacer. Mała ma dopiero kilka tygodni, a na dworze minus 20”. Ale obiecuje córci, że gdy zrobi się ciut cieplej, pokaże jej, jak się lepi bałwana :)
Brzuszki
Zanim Gabrysia nauczy się lepić bałwana, musi powalczyć z grawitacją. Pierwsza lekcja nie jest łatwa: leżenie na brzuszku. Mama dziewczynki napisała: „To niesamowite, ile takie niespełna dwumiesięczne dziecko ma sił! Leżąc na brzuszku, podnosi główkę. Wydaje mi się, że całkiem wysoko – pięć centymetrów”. Dumna mama Gabrysi pilnuje, by malutka codziennie poleżała na brzuszku. Wie, że w ten sposób mała ćwiczy mięśnie grzbietu. Teraz dziewczynka tylko leży, ale za chwilę będzie potrzebować sporo sił, by pełzać, raczkować, chodzić… Inne zdanie ma sama Gabrysia. Nie jest zadowolona.
Jak tu być zadowolonym? Nie lubię leżeć na brzuchu, bo nic nie widzę. W ogóle niewiele jeszcze widzę, a przynajmniej niewyraźnie, a tu takie ograniczenie. Co z tego, że mama postawi przede mną ukochaną kaczuszkę kąpielową, gdy widzę tylko jej stópki. Podnoszę głowę, ale chwieje się ona jak makówka na wietrze. Kilka sekund zaledwie i bęc! Mimo że podpieram się na ramionach. Mimo że wyprężam się, ile sił, a i tak ryję noskiem”.
Jak powiedzieć mamie, że leżenie na brzuchu jest be? Rozpłakać się. To pierwsza lekcja komunikacji – gdy dziecko płacze, mama reaguje.
Gorzkie łzy
To nie znaczy, że Gabrysia do tej pory nie płakała. Krzyczała i zawsze w podobny sposób. Teraz to się zmieniło. Jej mama odnotowała to w notesie: „Serce mi się kraje, gdy widzę te usteczka wykrzywione płaczem. Ostatnio pojawiły się łezki. Już nie krzyczy, płacze jak… jak dziecko!”. Mała poznała moc swoich łez.
Wystarczy, że chwilę popłaczę, a mama przybiega do mnie. Jest wtedy taka zaaferowana, zadaje mi mnóstwo pytań. Czy jestem głodna, czy mnie coś boli, czy siusiu zrobiłam. Chcę jej powiedzieć, że chciałam ją zobaczyć, by mnie przytuliła, wzięła na ręce.
Już dwumiesięczne niemowlę orientuje się, jaką moc ma jego płacz. Więc Gabrysia płacze za każdym razem, gdy zapragnie towarzystwa.
Skorzystaj z kodu WIOSNA40 i otrzymaj 40% zniżki na produkty nieprzecenione, oznaczone tym kodem na eveline.pl/skorzystaj-z-promocji przy zakupach za min. 50 zł. Oferta ważna tylko na eveline.pl w dniach 18-24.04.2024. Kody rabatowe nie łączą się. Szczegóły na stronie.
Rabat 20% na produkty do pielęgnacji twarzy skłonnej do niedoskonałości. Oferta obejmuje wybrane produkty z linii Calendula, Clearly Corrective oraz Anti-Blemish. Rabat dostępny w sklepach stacjonarnych i na kiehls.pl. Szczegóły u sprzedawcy i na stronie www.
Rabat -30% na ofertę kosmetyków marki Bielenda, obowiązuje na bielenda.com. Szczegóły na stronie www.
Rabat 50% na drugi produkt w niższej cenie. Obejmuje wybrany asortyment dostępny w sklepach stacjonarnych, outletach, wybranych sklepach partnerskich i na pl.triumph.com. Oferta nie łączy się z innymi promocjami. Szczegóły u sprzedawcy i na stronie www.
Rabat na cały asortyment dostępny w sklepach stacjonarnych i na e-clarena.eu. Promocja obowiązuje dla zamówień powyżej 100zł oraz obejmuje produkty nieprzecenione. Szczegóły u sprzedawcy i na stronie.
Rabat 25% na całą ofertę MEFEMI w cenie regularnej. Promocje na stronie www nie łączą się. Szczegóły na stronie.
"Ja chcę do taaaaaaty!" – krzyk małej, na oko trzyletniej dziewczynki zelektryzował mnie. "Odejdź ode mnie, ja chcę do taty!" – mała wrzeszczała i okładała piąstkami pochylającą się nad nią kobietę. Ten widok zaniepokoił mnie. Obie stały niedaleko sklepu z zabawkami , z którego właśnie wychodziłam. Zaczęłam przyglądać się dziewczynce i kobiecie, gotowa – w każdej chwili – zareagować. Dziewczynka zaczęła się rozkręcać. "Tato, tatooooooo" – wrzeszczała. Kobieta próbowała uspokoić małą : chciała ją przytulić – bezskutecznie, usiłowała jej coś tłumaczyć, ale najwyraźniej jej słowa nie docierały do dziewczynki. W końcu odpuściła. Stała obok ryczącego dziecka , bezradna, zakłopotana, z przerażeniem w oczach. Warto przeczytać: Czy faworyzujesz jedno dziecko? Księżniczka tatusia Po chwili pojawił się młody mężczyzna. Podszedł do kobiety i płaczącej dziewczynki. "Co ty jej zrobiłaś?!" – głośno, zdecydowanie zbyt głośno, zapytał kobietę. "Nie można cię z nią zostawić nawet na chwilę. Zobacz, co zrobiłaś? Zobacz, jak ona płacze. Zadowolona jesteś?" – wrzeszczał na kobietę mężczyzna, jak się okazało później tatuś dziewczynki . Następnie zwrócił się ciepło do małej: "Co moja księżniczko? Dlaczego moja dziewczynka płacze? Co ci zrobiła mamusia? No powiedz tatusiowi". Mała przylgnęła do niego, zarzucając mu rączki na szyję, wciąż spazmatycznie płacząc. Mężczyzna tulił ją mocn o, całował po główce. Po chwili mała zaczęła mówić: "Dobrze, że jesteś tatusiu. Kocham cię, wiesz?". Tatuś był wniebowzięty. Po chwili dodała: "Bardzo, bardzo, bardzo chciałabym mieć tamtego niebieskiego misia, ale mama mówi, że nie mogę go mieć". Po tych słowach znów się rozpłakała, przytulając do szyi taty. Na co on odpowiedział: "Oczywiście, że możesz go mieć. Tatuś ci go zaraz kupi ". Wziął dziewczynkę na...
18 czerwca 2014 roku Godzina 16.00. Zaczęło się? Nie... to na pewno tylko bóle brzucha . Tylko takie dziwne... Jak bym miała dostać okres? To niemożliwe, przecież jestem w ciąży, za tydzień mam urodzić. A może to skurcze? Ale nie... Mówili, że skurcze są regularne, najpierw rzadko, nawet co godzinę, a później coraz częściej. Te bóle są raz co 8 minut, raz co 15 minut. To na pewno nie są skurcze porodowe . Godzina 17.00. – Idziecie na zakupy? Idę z wami! Wezmę sobie ciastka, czekoladę, wiem! Zrobimy sałatkę gyros! Trzeba kupić kurczaka i warzywa. Długa ta kolejka. Znowu coś mnie boli . Oj teraz już trochę mocniej. Aż się zwinęłam w pół. Ale nie, to niemożliwe, ostatnio bolało prawie 20 minut temu. Zakupy zrobione, pytają się mnie, czy chcę pojechać do szpitala . Grzecznie odpowiadam, że nie, a po cichu myślę sobie: "coś już im się w głowach poprzewracało od tego stresu". Wracamy do domu! Godzina 18.00. – Ojej! Boli coraz mocniej! Zadzwonić po narzeczonego? Nie. Pracuje, nie będę mu przeszkadzać. A może jednak? Zaczyna jeszcze bardziej boleć. Zadzwonię najpierw do jego bratowej, ona też niedawno rodziła, to mi powie. "Nieregularne? Nie boli aż tak mocno? To na pewno nie to. Zostań w domu, odpocznij, weź ciepłą kąpiel ." No dobrze – to zostanę. Godzina 19.00. – Jednak zadzwonię po niego. Boli coraz bardziej , potrzebuję mieć go przy sobie... Przyjechał. Z bólu do oczu napływają mi łzy. Skurcze nadal są nieregularne. Raz co 5 minut, raz co 8 minut. Na pewno nie są to skurcze porodowe . A może pojedźmy do tego szpitala, może dadzą mi coś rozkurczowego, bo nie wytrzymam tak całej nocy. Torby zostawię, bo przecież niedługo wrócimy. Ale mama nalega, żebym zabrała torby. No dobrze – niech im będzie. Godzina 20.00. – Dojechaliśmy do szpitala. Podłączyli mnie pod KTG , potem zbadali. Słyszę: "3 cm rozwarcia! Tą panią na...
Właśnie kończyłam przebierać syna, gdy usłyszałam pukanie. W progu stanęła sąsiadka, kobieta w średnim wieku, mama dwójki dzieci. W bloku ma przydomek "Ciotka klotka-plotka". Gdy zobaczyła moje dziecko ubrane na różowo, na jej twarzy pojawiło się zdziwienie. Jakby straciła przekonanie, że urodziłam syna. – Widzę, że mały odziedziczył ciuszki po siostrze – powiedziała ironicznie. – Dziwnie wygląda w różowym. - Myślę, że póki co różowy pajacyk mu nie przeszkadza – uśmiechnęłam się. Zaprosiłam sąsiadkę na herbatę, a gdy usiadłam, usłyszałam: – Jak poród? Pewnie ciężko było? – Było szybko i prawie bezboleśnie – odparłam z zadowoleniem. I znowu zdziwienie, jakby oczekiwała odpowiedzi, że było ciężko, a ból był straszny, największy na świecie. – Nie miałam skurczów, nie odeszły mi wody. Spokojnie pojechałam do szpitala na zaplanową cesarkę. – Ooo, a ile to kosztuje? – zapytała. – Nie wiem. Ja miałam wskazania, bo mały był ułożony pośladkowo. – Aha – odparła bez przekonania. I dodała: – A starsza córka? Pewnie zazdrosna o brata? – Marcelka uwielbia brata. Całuje go i przytula. Nawet brudne pieluchy wyrzuca do kosza – rzekłam z dumą. – Aha – znów wyczułam zawód w głosie sąsiadki. – Pewnie jak będzie starszy i będzie zabierał jej zabawki, to się to zmieni – z triumfem zakomunikowała. – A jak noce? Często się budzi? Małe dzieci dają w kość... – Cztery razy, ale daję mu cycka i śpi. Nic nie odpowiedziała, jakby znowu oczekiwała innej odpowiedzi. – A ma kolki? Bo chłopcy mają częściej niż dziewczynki... Czasami słyszę jak płacze. To przez kolkę, prawda? – Póki co nie ma, a płacze, jak to dziecko, bo lubi być na rączkach. – Ha! Poczuł, co to rączki! Rozpieściliście go – znowu była górą. – Jest ciekawy świata, a my lubimy go nosić. Córkę też nosiliśmy. – I pewnie z wami...
