Rozwój społeczny dwulatka

Chciałabyś, by dziecko było śmiałe , przebojowe, a w towarzystwie czuło się jak ryba w wodzie. Tymczasem ono woli trzymać się z boku. Choć nie uda ci się w miesiąc zmienić nieśmiałka w duszę towarzystwa, to jednak drobnymi kroczkami warto go troszkę ośmielić. Podkreślaj dobre cechy dziecka Zamiast na siłę dziecko zmieniać , poszukaj w nim pozytywnych cech. Często osoby nieśmiałe są wrażliwe, mają bogatą wyobraźnię, potrafią współczuć innym. To ważne zalety! Podkreślaj je jak najczęściej, koniecznie w taki sposób, by dziecko słyszało, jak dobrze o nim mówisz. Wzmocnisz jego poczucie wartości . Nie porównuj dziecka z innymi Przy dziecku nie mów, że jest nieśmiały . Bo pomyśli, że jest gorszy. Nie porównuj dziecka z kolegami, mówiąc np. „Staś zawsze jest taki odważny, gra w piłkę z przyjaciółmi, sam zaczepia inne dzieci, a ty ciągle się za mną chowasz”. W ten sposób tylko zestresujesz dziecko . Nie stanie się przez to odważniejszy, a może się poczuć jeszcze mniej pewnie. Pokaż, jak sobie radzić Dziecko nie mówi „dzień dobry” nawet najbliższej sąsiadce, tylko chowa się za tobą? Nie krzycz na niego i nie groź, że jak następnym razem się nie przywita, to nie wyjdziesz z nim na dwór. W zamian zaproponuj mu, że gdy znów spotkacie sąsiadkę, przywitacie ją razem. Jeśli to się uda, super! Pochwal dziecko . Zadawaj nieśmiałemu dziecku proste pytania Na spotkaniach rodzinnych twoje nieśmiałe dziecko do nikogo się nie odzywa? Wszyscy mówią: „Jaka grzeczna dziewczynka, dobrze wychowana...”. A ty wiesz, że córeczka marzy, by wszyscy już wreszcie wyszli. Bywa też inaczej: dziecko wszelkimi sposobami chce zwrócić na siebie uwagę , bałagani, ciągnie cię do pokoju, bo nie ma odwagi odezwać się przy stole. Posadź dziecko obok siebie. Nie każ popisywać się piosenkami. Zamiast tego zadawaj mu pytania, na które łatwo...

Drugi i trzeci rok życia to okres, kiedy mały człowiek dorasta do współdziałania w grupie i wspólnej zabawy. Z małego egoisty, wrażliwego tylko na własne potrzeby staje się istotą społeczną, uczy się dzielić i liczyć z innymi. Dorastanie społeczne odbywa się chwilami bardzo burzliwie. Dziecko będzie przyciągać cię i odpychać, płakać, gdy odchodzisz, i złościć się na twój widok, upierać się i stawiać na swoim; zabierać innym klocki i odmawiać pożyczenia łopatki. Ale nie przerażaj się: przed tobą czas trudny, ale i piękny. Doświadczysz wielu przejawów miłości dziecka i dumy, gdy – wbrew swoim oczywistym interesom – poczęstuje kolegę cukierkiem, pożyczy wiaderko, przytuli cię, by cię pocieszyć. Jestem najważniejszy W piętnastym miesiącu życia dziecko potrafi wyrażać radość, okazywać miłość, interesuje się nowymi sytuacjami. Większość dzieci w tym wieku lubi towarzystwo rówieśników . To nie znaczy jednak, że dzieci bawią się razem. W piaskownicy, na placu zabaw każde z nich zajmuje się swymi sprawami, bawią się raczej obok siebie. Ale to nie jest czas stracony – dziecko jednocześnie obserwuje inne dzieci. To wstęp do wspólnego działania! Z czasem dzieci zaczynają zwracać na siebie nawzajem większą uwagę. Nie ma sensu jednak oczekiwać od dwulatków zgodnego współdziałania – wspólnego budowania zamku czy stawiania babek, przekazywania sobie koparki. Przygotuj się raczej na konflikty . To, że twój skarb zabiera wiaderko sąsiadowi i tłucze koleżankę łopatką, jest naturalne! On nie rozumie jeszcze, że ktoś inny odczuwa ból czy smutek na równi z nim. Nauczenie dziecka empatii , czyli wczuwania się w doznania innych, to twoje zadanie. Powtarzaj: „Nie zabieraj Marysi piłeczki, będzie jej przykro”, „Pożycz Jasiowi sitko, on się chwilę nim pobawi i odda ci”, „Nie wolno nikogo bić, to boli”. W końcu zaczniesz zauważać...

Kupiłaś piórnik, kredki i farby, podręcznik, może nawet tornister. Z takimi gadżetami zaczęła się szkolna kariera twojego dziecka. Kariera na szkolnym „poziomie zero”.  Czy na pewno wiesz, co kryje się za słowami „ przygotowanie do nauki w szkole ”, skoro po pierwszych tygodniach widzisz, że zajęcia w zerówce z prawdziwą szkołą nie mają wiele wspólnego? Spróbujemy odpowiedzieć na pytania, które najczęściej zadają rodzice. Dlaczego sala zerówki nie wygląda jak klasa? Przygotowanie do nauki szkolnej nie musi odbywać się w klasycznych szkolnych ławkach. Wystarczą stoliki jak w przedszkolu i wygodny dywan. Na tym poziomie rozwoju dziecko może skupić uwagę mniej więcej przez 30 min, potrzebuje dużo ruchu i urozmaiconych form zajęć – zajęcia statyczne powinny być przeplatane ruchowymi, które świetnie wpływają na rozwój, np. doskonalą koordynację wzrokowo-ruchową, rozwijają wyobraźnię. Rysowanie przy stolikach, słuchanie opowieści pani w kółku na dywanie, tańce w rytm piosenki – to tylko kilka sposobów na pracę z dziećmi. Siedzenie w ławkach byłoby nie tylko monotonne, ale też niezdrowe i dla ciała, i dla umysłu. Na czym tak naprawdę polega przygotowanie do szkoły? Nie tylko na nauce literek i cyferek. Zdobywanie wiedzy o świecie, rozwój mowy , sprawności manualne, aktywność twórcza, umiejętność pracy w zespole, nawiązywanie kontaktów społecznych – to wszystko solidne podstawy do rozpoczęcia szkolnej kariery. Zerówka służy też wyrównaniu różnic edukacyjnych . Trafiają do niej dzieci, które wcześniej chodziły do przedszkola, i te, które dotąd były w domu. Wspólnie uczą się samodzielności, pracy w grupie, nabierają wiary we własne możliwości i porównują, co potrafią rówieśnicy. Sprawdź w teście , czy dziecko jest gotowe do szkoły.   Dlaczego dzieci w zerówce nie muszą odrabiać prac domowych? W zerówce zdarzają...