Scenki z życia uparciucha

Każdemu dziecku zdarza się czasem nie posłuchać. Ale są też dzieci, na których rodzicielskie prośby nie robią żadnego wrażenia. Rodzice uciekają się wtedy do różnych sposobów: nie tylko proszą, ale czasem też grożą, straszą, zabraniają, powtarzają wiele razy... I co? I nic. Bo aby dziecko posłuchało, trzeba nauczyć się do niego mówić . Oto, jak tego dokonać. Nie traktuj dziecka jak partnera Dziecko jest twoim partnerem jedynie w tym sensie, że należy mu się szacunek . Nie ubieraj go więc w to, czego nie lubi, nie zmuszaj do jedzenia znienawidzonej owsianki. Ale nie musisz mu skrupulatnie tłumaczyć wszystkiego, o co go prosisz. Są rzeczy, które dziecko po prostu musi zrobić , bo od tego zależy jego bezpieczeństwo, zdrowie. Mówisz np.: „Przed przejściem przez ulicę rozejrzyj się w lewo, w prawo, a potem raz jeszcze w lewo”. „Ale dlaczego, przecież nie jadą samochody. Po co mam patrzeć dwa razy w lewo? Dlaczego nie odwrotnie” – słyszysz w odpowiedzi. Wygadany pięciolatek ma często tak dużo argumentów, że w końcu opadają ci ręce. Albo wpadasz w furię, bo masz już dosyć tłumaczeń. W takich sytuacjach nie musisz bawić się w długie wyjaśnienia. Dziecko powinno wiedzieć, że są zasady, które nie podlegają żadnej dyskusji , i trzeba się do nich stosować. Mów tak, żeby dziecko usłyszało Dziecko często nie może zrobić tego, o co je prosisz, bo po prostu cię... nie słyszy! Nie ma to nic wspólnego z problemami ze słuchem. Jeśli jest zaaferowane zabawą, nie zwraca uwagi, co do niego mówisz. Jego pracujący na wysokich obrotach mózg jest zajęty czymś innym. Gdy malec się bawi, a ty chcesz, by zrobił coś innego, najpierw zawołaj go do siebie lub sama podejdź. Potem powiedz jasno, krótko i zwięźle , o co ci chodzi, np. „Idź do łazienki, umyj rączki, kolacja na stole”. Ale jeśli widzisz, że dziecko bawi się w najlepsze, już kilka minut przed...

Oto ściągawka z podpowiedziami, jak radzić sobie z buntem dziecka na wakacjach . Mamooo, kup mi to! Dziecko rzuca się w sklepie na podłogę i płacze, bo nie chcesz wrzucić do koszyka nowej lalki albo wiatraczka z napisem „Zakopane”. Masz ogromną ochotę kupić mu zabawkę, żeby tylko go uciszyć? Najlepiej nie reaguj na takie histeryczne zachowania. Jeśli buntownik robi scenę w sklepie: odsuń się od niego na dwa kroki i udawaj, że nic nie widzisz – niezależnie od tego, jak długo trwa atak, wytrzymaj go rób dalej zakupy – kiedy dziecko skończy płakać weź go w ramiona i mocno przytul – jeżeli uznasz, że histeryzujący smyk może sobie zrobić krzywdę, Nieważne jak bardzo będzie się szarpał i wyrywał, poczekaj, aż się wyciszy. Potem przytul dziecko i wytłumacz: „Nie mam tylu pieniędzy, by stale coś kupować. Dziś już dostałeś latawca, a maskotkę kupimy jutro”. Widząc, że wrzaskami nic nie wskóra, dziecko nauczy się poskramiać swoje żądania. Pamiętaj, że jeśli ulegniesz łzom, dziecko nauczy się tobą manipulować. Gdy się uspokoi, wyjaśnij, że nigdy nie będziesz mu kupować zabawek tylko dlatego, że krzyczy. Nie chcę tego jeść! Po pierwsze, maluch może mieć słabszy apetyt w upalne dni, dlatego częściej proponuj mu lekkostrawną dietę, m.in. świeże owoce, np. jabłka, arbuzy, brzoskwinie, którymi może się i napić, i trochę nasycić. Jest w nich też cenny błonnik, który usprawnia trawienie. Co innego, gdy szkrab ma wybiórczy brak apetytu i za nic w świecie nie chce zjeść np. serka podanego na śniadanie w hotelowej restauracji. Co wtedy? uzbrój się w cierpliwość i nie karm malca na siłę. możesz za to zastosować metodę wyboru: „Chcesz ten serek czy tamten?” pozwalaj dziecku podejmować jedzeniowe decyzje – poczuje, że traktujesz je poważnie. W podobnych sytuacjach pomaga czasem „ożywienie” przedmiotów...

Sprawdź, czy i ty nie odnajdziesz siebie w naszych scenkach, i zobacz, jak unikać przedstawionych w nich błędów. Kiedy dziecko gryzie Dziecko Myślę: Coś czuję, ale nie jestem pewien co. Muszę coś zrobić, bo zaraz wybuchnę jak bomba! Szkoda, że jeszcze nie umiem mówić. Już wiem, co mi pomoże. Ugryzę ten policzek, do którego się teraz przytulam! Mówię: Chrum! Robię: Przytulam się do ciepłego ciała jak najmocniej i zatapiam ząbki w policzku. Zastanawiam się, po co ten krzyk? Przecież nie zrobiłem nic złego... Mama lub tata Myślę: Auć! Boli! Muszę go tego oduczyć! Mówię: Tak nie można! Zobacz, jak to boli! Robię: Aby dziecko przekonało się, że gryzienie bardzo boli, w odpowiedzi lekko gryzę je w rączkę. Kiedy dziecko zaczyna płakać, szybko przytulam je i uspokajam. Cieszę się, że się czegoś nauczyło, już pewnie mnie nigdy nie ugryzie. Dobre rozwiązanie Gryzienie czasem wypływa ze  złości , czasem jest świetną rozrywką, ale najczęściej jest jedyną dostępną dla dziecka formą poradzenia sobie z silnymi emocjami (pamiętasz to uczucie, kiedy spływa na ciebie tak silna miłość, że masz ochotę uścisnąć ukochanego tak, aby go bolało?). Aby dać dziecku do zrozumienia, że nie zgadzasz się na gryzienie, odstaw je na bok i stanowczym głosem zabroń tej praktyki. Nigdy nie odpowiadaj tym samym, bo możesz sprawić mu ból, a do tego uczysz je, że ono nie może tak robić, ale ty – owszem. Czy wiesz: Jak reagować na złe zachowanie dziecka?   Kiedy dziecko nie chce założyć jakiejś rzeczy Dziecko Myślę: Nikt nie zmusi mnie do włożenia ubranka! To ja tu decyduję. Mówię: Głupia bluzeczka! Lubię tylko piżamkę! Nieeee! Robię: Wyszarpuję się mamie, wiję jak piskorz i ani myślę o ubraniu się. Im bardziej mama stara się nałożyć mi ubranko, tym głośniej płaczę. W końcu cały zapłakany poddaję się, ale zły humor mam już...