Wysypka krwotoczna to najbardziej charakterystyczny i widoczny objaw sepsy. Nie jest to choroba, ale niewłaściwa reakcja organizmu na atak chorobotwórczych drobnoustrojów. Początkowo sepsa rozwija się jak zwykła infekcja – grypa czy przeziębienie – dlatego tak trudno na wczesnym etapie ją zdiagnozować. Tymczasem w przypadku sepsy to właśnie szybkie postawienie trafnej diagnozy może uratować życie. Pojawienie się wysypki krwotocznej, jak pisaliśmy na początku, to już nie dzwonek ostrzegawczy, a syrena alarmowa, czyli intensywne wołanie ciała o pomoc. Jednak wysypka przy sepsie nie zawsze się pojawia.
Sepsa – wysypka:
Na ciele chorego na sepsę może pojawić się specyficzna wysypka wybroczynowa. Ma ona postać niewielkich, licznych plamek w kolorze od czerwonego po brunatny. Jej najbardziej charakterystyczną cechą jest to, że NIE blednie po uciśnięciu ciała. Dlatego najlepszym testem na wysypkę krwotoczną jest tzw. test szklankowy, czyli uciśnięcie zmian szklanką – jeśli pod szkłem plamki nie zbledną, może to świadczyć o wysypce krwotocznej charakterystycznej m.in. dla sepsy.
Poza wysypką najbardziej charakterystyczne dla sepsy jest szybkie tempo pogarszania się stanu pacjenta. Chory może mieć:
Dodatkowe objawy sepsy u dzieci:
W przypadku dziecka każda gorączka, którą trudno zbić, wymaga szybkiej konsultacji z lekarzem. Gdy dziecko jest wyraźnie nieswoje, rozpalone, przelewa się przez ręce, wykazuje objawy duszności, a zwłaszcza wtedy, gdy na jego ciele pojawi się wysypka krwotoczna, trzeba z nim pędzić do szpitala. Wysypka nieustępująca przy ucisku z pewnością spowoduje szybkie przyjęcie dziecka do szpitala.
Pozostałe mniej jednoznaczne objawy (gorączka, złe samopoczucie) mogą zmylić lekarza. Dlatego tak ważne jest, aby rodzice, jeśli czują, że z dzieckiem jest coś bardzo nie w porządku, informowali o tym lekarza, a czasami wręcz nalegali na przyjęcie dziecka na oddział. W przypadku sepsy o tym, czy maluch przeżyje, decydują w niektórych przypadkach niemal minuty.
Więcej o sepsie i szczepieniach chroniących przed sepsą:
Sepsa to zespół uogólnionej reakcji zapalnej (SIRS) wywołany zakażeniem organizmu. Sepsa jest więc następstwem zakażenia, a nie chorobą, którą można się zarazić. Kiedy zarazkom uda się pokonać barierę ochronną organizmu, rozwija się sepsa, a w efekcie może dojść do niewydolności wielu narządów wewnętrznych, np. serca czy płuc. Jakie są przyczyny sepsy u dzieci? Lekarze dzielą sepsę na: sepsę, ciężką sepsę i wstrząs septyczny (najbardziej niebezpieczna postać). Do sepsy prowadzi zakażenie organizmu, które może być spowodowane przez różne czynniki. Najczęściej zakażenie, a w efekcie – sepsę, wywołują: bakterie ( meningokoki , pneumokoki) grzyby wirusy pasożyty U dzieci do 4. roku życia zwykle dochodzi do uogólnionej reakcji zapalnej w wyniku zakażenia meningokokami – to przyczyna zdecydowanej większości przypadków sepsy (tzw. sepsa meningokokowa). To właśnie bakteriami, które wywołują zakażenie, można się zarazić (a nie samą sepsą). O zarażenie wyjątkowo łatwo w przypadku meningokoków, dlatego osobom, które miały kontakt z chorym na sepsę meningokokową, podaje się antybiotyk profilaktycznie. Jakie są objawy sepsy u dzieci? Objawy sepsy są bardzo charakterystyczne i trudno je przeoczyć, choć łatwo pomylić je z objawami innych chorób, np. grypy. Warto wiedzieć, że w przypadku sepsy stan chorego szybko się pogarsza. Typowe objawy sepsy u dzieci to: wysoka gorączka, którą trudno zbić bladość skóry lub sinica dreszcze tachykardia (przyspieszone bicie serca) niechęć do jedzenia apatia światłowstręt potliwość wymioty duszności ból mięśni Zmęczenie i brak apetytu to częste objawy sepsy zwłaszcza u niemowląt i małych dzieci, u których zazwyczaj pojawia się też: wysypka, która nie znika przy ucisku, powodują ją zakrzepy krwi bezdech rzadkie...
Meningokoki są najbardziej niebezpieczne dla dzieci w wieku od 3 miesięcy do 5 lat. Do zakażenia dochodzi często także wśród nastolatków, między 11. a 19. rokiem życia. Najwięcej zachorowań notuje się w pierwszych miesiącach roku. To podstępna choroba, gdyż z początku przypomina zwykłe przeziębienie. Zakażenie meningokokowe może mieć bardzo dramatyczny przebieg i w krótkim czasie doprowadzić do zagrożenia życia. Jak niebezpieczne dla dziecka są meningokoki i w jaki sposób chronić się przed nimi, wyjaśnia epidemiolog, dr n.med. Paweł Grzesiowski. Spis treści: Co to są meningokoki? Objawy zakażenia meningokokami Wysypka meningokokowa Meningokoki – leczenie Meningokoki – powikłania po zakażeniu Zapobieganie zakażeniom meningokokami Szczepienia przeciw meningokokom Meningokoki szczepionka – skutki uboczne Co to są meningokoki Meningokoki to bakterie – dwoinki zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych (z łac. Neisseria meningitidis ). Mogą być obecne w nosie i gardle osób zdrowych (tzw. nosicieli), nie powodując żadnych dolegliwości ani choroby. Ciężkie zakażenie meningokokami wywołuje inwazyjną chorobę meningokokową , która najczęściej przebiega jako: sepsa meningokokowa , meningokokowe zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych . Naukowcy wyodrębnili dwanaście grup serologicznych meningokoków (A, B, C, 29E, H, I, K, L, W135, X, Y i Z). W Polsce inwazyjną chorobę meningokokową wywołują meningokoki serogrup B i C. Do zakażenia meningokokami dochodzi na skutek: kontaktu podatnej osoby z bezobjawowym nosicielem lub chorą osobą, drogą kropelkową – kichanie, kaszel, pocałunek, korzystanie z tych samych naczyń i sztućców. Zachorowania spowodowane meningokokami nie zdarzają się często, gdyż bakterie te występują rzadko. Jeżeli jednak dojdzie do infekcji, może mieć ona bardzo poważne...
Głównym rezerwuarem pneumokoka jest człowiek, a do zakażenia dochodzi drogą kropelkową lub przez bezpośredni kontakt z zarażoną osobą. Badania wykazały, że aż 60% dzieci uczęszczających do żłobka lub przedszkola jest nosicielem pneumokoka. Co to oznacza? To znaczy, że pneumokok przebywa na błonach śluzowych nosa i gardła dziecka nie wywołując żadnych objawów. Takie dziecko nie wymaga leczenia, ale jeżeli dojdzie do osłabienia odporności np. w trakcie infekcji, pneumokok może przemieścić się z błon śluzowych nosogardła do okolicznych struktur anatomicznych i wywołać zapalenie ucha środkowego, zatok, czy płuc. Wtedy konieczne będzie podanie antybiotyku, a w razie ciężkiego przebiegu infekcji leczenie będzie musiało odbyć się w szpitalu. Sytuacja stanie się znacznie groźniejsza, kiedy pneumokok z nosogardła przedostanie się do krwi i doprowadzi do rozwoju bardzo ciężkiej postaci zakażenia pneumokokowego tzw, inwazyjnej choroby pneumokokowej. Pod tym pojęciem kryje się wiele groźnych stanów takich jak: zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych zapalenie płuc z przedostaniem się bakterii do krwi posocznica potocznie zwaną sepsą zapalenie wsierdzia zapalenie otrzewnej. Inwazyjna choroba pneumokokowa zawsze leczona jest w szpitalu, często na oddziale intensywnej terapii, i niestety może zakończyć się zgonem. Liczba wszystkich rodzajów zakażeń pneumokokowych w Polsce nie jest dokładnie oszacowana , ale mamy dane na temat tych najcięższych przypadków. Rocznie notuje się ponad 1000 przypadków Inwazyjnej Choroby Pneumokokowej w Polsce. Zakażenie pneumokokiem może wystąpić u każdego z nas, ale jest szczególnie groźne u dzieci poniżej 2. r.ż. z uwagi na ich niedojrzały układ immunologiczny. Dzieci, będące często nosicielami pneumokoka, mogą być ponadto źródłem zakażenia dla ich dorosłych opiekunów, zwłaszcza dla osób powyżej 65....
