Czy można nagradzać dzieci słodyczami? I karać ich brakiem?

Gdyby dzieci zawsze robiły to, czego oczekują rodzice, temat kar i nagród pewnie by nie istniał. Nie istniałyby też wątpliwości, czy kary nie unieszczęśliwiają, a nagrody nie rozpuszczają i czy stosując jedne i drugie, zasługujemy na miano dobrego rodzica, a może raczej tresera. O tym, czy karać i nagradzać , a jeśli tak, to w jaki sposób, rozmawiamy z psychologiem, dr Aleksandrą Jasielską.  Przed Gwiazdką wiele dzieci słyszy słynne zdanie: „Jak będziesz się źle zachowywać, Mikołaj przyniesie ci rózgę". Co o tym sądzi psycholog?  Należy sobie zadać pytanie, co chcemy uzyskać, mówiąc do dziecka w ten sposób. Jeśli zmianę zachowania, to straszenie rózgą nie jest dobrym pomysłem. Bo zarówno kary, jak i nagrody powinny pojawić się od razu, gdy dziecko zrobi coś źle lub dobrze. Opowiadanie o tym, co będzie za miesiąc czy dwa tygodnie, to dla malucha abstrakcja. Lepiej powiedzieć, że Mikołaj czy Gwiazdor, jak mówimy w Wielkopolsce, zastanawia się, jaki prezent dziecko może dostać, gdy np. nie będzie biło młodszej siostry albo pozwoli mamie dokończyć rozmowę telefoniczną. Rodzice straszą rózgą, ponieważ najczęściej nie mają żadnego repertuaru kar ani nagród. (sprawdź też: Jak zapobiec kłótniom między rodzeństwem ). A może dałoby się wychowywać dzieci bez ich stosowania? Nasze pociechy nie zawsze zachowują się tak, jakbyśmy chcieli, jak jest to akceptowane społecznie. Małe dziecko jest z natury ruchliwe, żywiołowe, głośne i niektóre jego zachowania są niewłaściwe  w pewnych okolicznościach, np. kiedy rozrywa opakowania prezentów na imprezie urodzinowej kolegi lub niszczy przygotowane tam dekoracje. Jeśli chcemy, by tak nie postępowało, możemy pokazywać dobry wzorzec, ale niekiedy nie da się tego zrobić i potrzebna jest kara. Na przykład jaka? Wymyślenie kary odpowiedniej dla swojej pociechy to największy problem dla każdego...

1. Nie dawaj słodyczy przed snem W nocy wydziela się mniej śliny, która oczyszcza ząbki. A wówczas bakterie próchnicze mają idealne warunki do rozwoju. Dlatego po wieczornym myciu ząbków dziecko nie powinno już nic jeść ani pić poza wodą. 2. Nie podawaj słodyczy między posiłkami Szczególnie, kiedy dziecko nie chciało zjeść obiadu, a domaga się zamiast niego ciasteczka. Słodkie posiłki bardzo szybko sycą, więc po zjedzeniu kilku ciastek dziecko nie będzie miało ochoty również na kolację. Poza tym takie podjadanie to prosta droga do niedoborów witamin czy minerałów, bo słodycze nie zawierają ich zbyt wiele (albo wcale), poza tym hamują apetyt na wartościowe, pełne witamin dania. 3. Nie nagradzaj słodyczami Dajesz dziecku cukierka na pociechę , bo stłukło sobie kolanko albo nagradzasz batonikiem za posprzątanie zabawek... Stop! Nie rób tak, bo wówczas dziecko nabiera przekonania, że słodycze to wyjątkowe, lepsze jedzenie. Czekolada, miód, czarna herbata - czy to można dawać dziecku? 4. Nie pozwól, by dziecko jadło słodycze bez umiaru Teraz kształtują się nawyki żywieniowe dziecka – przez niewłaściwą dietę w pierwszych latach życia możesz przyczynić się do późniejszej nadwagi u dziecka. Dlatego najlepiej wyznacz w tygodniu jeden słodki dzień, w którym dziecko będzie mogło zjeść kilka słodkich przekąsek (nie przesadź jednak z nimi, bo ból brzuszka gwarantowany!). W świąteczne dni dziecko może zjeść codziennie coś słodkiego (np. na deser). 5. Dawaj dobry przykład Chcesz, by dziecko jadło zdrowo? Sama musisz się tak odżywiać. Jeśli dziecko zobaczy, że podjadasz przed obiadem ciastka , a po kolacji sięgasz po ptasie mleczko, samo także zapragnie takiej przekąski. I trudno będzie mu się dziwić – przecież słodycze są takie pyszne. Zobacz też: Desery i przekąski dla dzieci

Chyba nie ma takiego rodzica, który od czasu do czasu nie poczułby lęku i nie zwątpił w swoje metody wychowawcze. Ale co innego samemu wątpić, a co innego przyjmować krytykę. Nie lubimy, gdy ktoś wytyka nam w tej dziedzinie błędy. Wiele emocji budzi wychowanie bezstresowe. Ktoś zarzuca ci pobłażliwość, proponuje większą dyscyplinę... Gdzie jest racja? Wychowanie bezstresowe: definicja Upraszczając, wychowanie bezstresowe to bezgraniczne tolerowanie tego, jak zachowuje się dziecko. Zwolennicy tej metody zakładają, że zabranianie mu czegoś, np. kupienia kolejnej zabawki (teoretycznie niepotrzebnej), czy nakazanie czegoś, by np. wcześnie chodziło spać, może dziecku zaszkodzić. Ich zdaniem zakazy i nakazy stresują oraz zakłócają dzieciństwo. O wychowaniu bezstresowym mówi się też jako o „wychowaniu bez granic” (czyli wychowaniu permisywnym). Dziecko może wszystko, a rodzice to akceptują. Rodzic nie każe dziecka i nie ma w stosunku do niego żadnych oczekiwań.  Wychowanie bezstresowe: wady i zalety Niektórym rodzicom wydaje się, że tylko wychowując bezstresowo, dają swojemu dziecku swobodę i wolność. Uważają, że dyscyplina je ogranicza. Prawda jest jednak taka, że dziecko do prawidłowego rozwoju potrzebuje jednego i drugiego. Musi wiedzieć, że rodzic (ze względu na swój wiek i doświadczenie) wie, co jest dla niego najlepsze. Musi czuć, że obok niego jest ktoś, kto będzie umiał się nim zaopiekować. Z drugiej strony chce, by jego potrzeby były zauważane. Chce wyrażać swoje myśli i być wysłuchanym. Jak zwykle, kluczem do sukcesu jest więc złoty środek. Dobrze pojmowane bezstresowe wychowanie ma sporo zalet. Zalety bezstresowego wychowania otwartość śmiałość pewność siebie kreatywność zaradność spontaniczność Wady bezstresowego wychowania Wady bezstresowego wychowania będą zależeć od rodziców. Dziecko ma nieograniczone...