Rodziłaś SN? Tak ci się tylko wydaje

„Potworaki usypiaki” to Pani pierwsza książka dla dzieci. Skąd pomysł, by stworzyć właśnie coś dla najmłodszych? To był pomysł moich menadżerek. Pomyślałam, że spróbuję, jak się nie uda, to trudno. Zagadnęłam moją Zosię, co by ją zainteresowało, o czym chciałaby przeczytać. Okazało się, że o potworach. Pisałam głównie nocami, kiedy wszyscy już spali, a następnego dnia konsultowałam to z córką, która stała się współautorką tych opowieści. Czasami się na coś nie zgadzała, dorzucała swoje pomysły. To książka, która porusza problemy bliskie rodzicom i dzieciom w każdym wieku.  Zgadza się. Niektóre z nich pojawiały się w życiu moich dzieci i stały się inspiracją. Poszperałam też w poradnikach psychologicznych, żeby sprawdzić, z czym inni mają kłopoty. Napisałam 18 historii, traktujących m.in. o braku tolerancji, kłamstwie, umiejętności dzielenia się, mówienia „nie” czy trudności w powiedzeniu „przepraszam”. Jest Pani kochającą, ale bardzo rozsądną mamą. Ma Pani receptę, jak zostać mamą idealną? Ktoś taki jak matka idealna nie istnieje. Staram się być sprawiedliwą, co przy dwójce dzieci bywa trudne. Zwłaszcza kiedy ma się w domu syna i córkę, których oprócz różnicy płci dzieli też różnica wieku. Przerabiam więc nieustanne porównywanie się i rozliczanie, czy na pewno rozdałam po równo. To dla mnie jedna z najtrudniejszych rzeczy, dlatego jestem chodzącym wyrzutem sumienia. Czyli matka nieidealna? Zdarza mi się popełniać błędy, ale często mówię dzieciom „przepraszam” i przyznaję się do winy, jeśli nawaliłam czy ich w czymś zawiodłam. Ale Zosia i Staś mnie rozgrzeszają. Mówią: „Spoko, mamo, nic się nie stało”. Jest Pani typem matki przyjaciółki?  Mama to mama, nie podejmuję się roli przyjaciółki moich dzieci. Bo z przyjaciółmi ma się inne relacje niż z dzieciakami. Potrzebne są granice,...

Dlaczego matki, które decydują się na dużą rodzinę, są tak źle postrzegane? Posłuchajcie tej mamy! "To nie powinien być temat dyskusji" "Kiedy nasz znajomy dowiedział się, że spodziewamy się 5.dziecka, zareagował podobnie jak wiele osób. - Zachowujecie się jak króliki – powiedział, nie zdając sobie chyba sprawy, jak wielką zrobił nam przykrość.  Moje życie seksualne i plany odnośnie ilości dzieci, nie powinny być tematem dyskusji, bo to moja sprawa. Ale jak widać,  nie jesteśmy w stanie tego uniknąć. Naprawdę staramy się uważać i liczyć dni płodne i niepłodne, ale czasem tak się zdarza. Życie... Chociaż cieszę się, że spodziewamy się kolejnego dziecka, to mimo wszystko... czuję się też tym trochę zawstydzona.  Zawstydzona swoją chciwością. Zamiast cieszyć się, że mam czwórkę zdrowych i wspaniałych dzieci, ciągle rodzę nowe.  Zawstydzona tym, że wszyscy mnie oceniają, moją inteligencję, moje zdolności wychowawcze, moje wybory życiowe.  Zawstydzona, że ludzie patrzą na nas jak na patologiczną rodzinę, która na pewno ciągnie od państwa masę pieniędzy. Zawstydzona, gdy powiem choć słowo, że jest mi ciężko, bo wszyscy wtedy mówią: sami tego chcieliście , albo chyba wiedzieliście co was czeka. Zawstydzona gdy ktoś mówi mi, że muszę być albo bardzo bogata, albo szalona i nie umiem planować.  Zawstydzona, bo myślałam, że jestem mądrą, inteligentną kobietą po szkołach, a przez opinie ludzi czuję się jak głupią, zmęczoną, sfrustrowaną matka z rozstępami , nadwagą i nieładem na głowie.  "Jestem szczęśliwa, zrozumcie to!" Nieważne czy ma się pięcioro, czy dwoje dzieci.Nigdy nic nie wygląda tak jak to piszą ludzie.Czasem matka pięciorga ma mniej z nimi kłopotu, niż inna z dwójką łobuziaków. Urodzenie dzieci nie powinno być dla nikogo wstydliwe, nawet gdy po raz piąty chodzimy z...

Gdy Kirsty McKenzie była w trzeciej ciąży, bała się, że jeśli będzie miała cesarskie cięcie, zostanie osądzona przez swoją rodzinę i inne mamy. Ten irracjonalny strach przed byciem "gorszą" towarzyszy wielu ciężarnym, nie tylko Kirsty. Przeczytajcie, jak Kirsty poradziła sobie z lękiem i dlaczego cesarka nie jest powodem do wstydu! "Na kobiety wywierana jest ogromna presja..." "Widzisz, jestem jedną z tych anomalii, jedną z tych kobiet, które w jakiś sposób hodują w sobie dzieci za duże dla ich ciał. Nieważne, ile razy ktoś mi powie, że moje ciało nie stworzy dziecka większego, niż może, nie zmienia to faktu, że jednak tak się dzieje" – napisała Kirsty. Choć wydawało się, że ciąża mija bez komplikacji, podczas jednej z wizyt lekarz stwierdził, że zbyt duże dziecko może być wskazaniem do cesarskiego cięcia . "Nagle pojawiło się to słowo na c. Uderzyła mnie wizja cesarki. Nie wiem, dlaczego to słowo wywołuje u mnie taki lęk, nie tylko fizyczny. To również osąd, wstyd, poczucie winy. Dlaczego tak się czuję? Dlaczego myśl o cesarce wywołuje tak negatywne uczucia? Znam fakty, znam ryzyko, dlaczego mam co do tego wątpliwości? Dlaczego w tych czasach, w moim wieku, na myśl o cesarce ogarnia mnie wstyd? Czy bezpieczne przyjście dziecka na świat nie powinno być najważniejsze, niezależnie od sposobu?" – dodała Kirsty. "Mam wrażenie, że na kobiety wywierana jest ogromna presja. Ciągle słyszymy, że kobiety rodzą naturalnie od tysięcy lat, że dziś kobiety nie radzą sobie z bólem, że tracimy zdolność do porodu siłami natury . Wiele z tych stwierdzeń to prawda. Jednak im dłużej o tym myślę, tym bardziej jestem pewna, że cieszę się, że żyję w 2017 roku, że mam różne opcje. Chociaż ogarnia mnie strach na myśl o cesarskim cięciu, cieszę się, że mam wybór, dzięki któremu moje dziecko będzie bezpieczne. Mamy, które rodzą w wodzie bez znieczulenia,...