Spacer z noworodkiem? Świetny pomysł, ale nie o drugiej nad ranem!

Zbiorowe mogiły i pogrzeby coraz częściej w dużych miastach W dzień Dziecka Utraconego , które obchodzone jest w Polsce 15 października odbył się pierwszy we Wrocławiu pogrzeb ekumeniczny, gdzie pochowano 50 nienarodzonych dzieci . Inicjatywa powstała dzięki rodzicom, którzy przeżyli stratę dziecka , które przedwcześnie przyszło na świat i nie przeżyło. Rodzicom na pomoc przyszły siostry boromeuszki prowadzące we Wrocławiu fundację Evangelium Vitae. Siostry przeprowadziły kwestę zbierając środki na zbiorową mogiłę dla zmarłych w wyniku poronienia dzieci. Miejsca zbiorowego pochówku dzieci utraconych powstały już w wielu dużych miastach m.in. w Warszawie, Łodzi, Zielonej Górze, Białymstoku. Ich lista rośnie w imponującym tempie. - Dobrze, że w tak wielu miejscach dochodzi do pochówku dzieci , które urodziły się martwe – mówi Maria Bienkiewicz, z Polskiej Federacji Ruchów Obrony Życia w Warszawie.- Dla mnie jest to oznaka tego, że dorastamy do swojego człowieczeństwa. – Kiedy po raz pierwszy w 2005 roku organizowaliśmy taki pogrzeb rozpętała się prawdziwa burza, która zakończyła się postępowaniem prokuratorskim związanym z zarzutami o bezczeszczenie zwłok. Moim zdaniem dobrze się stało, że wiele osób przy tej smutnej okazji usłyszało, co dzieje się potem ze zwłokami maleńkiego dziecka, które przedwcześnie zmarło w łonie matki .   Zbiorowe pogrzeby dzieci, które urodziły się martwe, albo zmarły w łonie matek odbywają się kilka razy do roku. W szpitalach dużych miast w ciągu roku dochodzi do tysiąca martwych urodzeń i poronień. (Dane przykładowe z Wrocławia). Wielu rodziców również coraz częściej z własnej inicjatywy chce pochować dziecko, które zmarło w wyniku poronienia. W przypadku, gdy dziecko urodziło się martwe w szpitalu, rodzice mogą odebrać jego ciało za pośrednictwem firmy pogrzebowej a pracownik szpitala  powinien wystawić...

20 października 27-latka z Nidzicy pobiła swojego 11-miesięcznego synka tak, że trafił do szpitala. Ślady pobicia zauważyli pracownicy opieki społecznej – matka upierała się na początku, że dziecko po prostu spadło z łóżeczka. Lekarze mówią nie tylko o siniakach na ciele, ale o licznych obrażeniach głowy. Dzień wcześniej, do szpitala w Opolu trafiła niespełna 5-miesięczna Amelia z krwiakami na całym ciele i guzem na głowie. Umiecie sobie wyobrazić takie małe dziecko w krwiakach od pobicia? Ja nie umiem. Jak ustaliła policja, 24-letnia matka biła swoje dziecko regularnie od lipca, czyli właściwie od kiedy wyszła z połogu. Według lekarzy powstałe z ręki mamy stłuczenia płatów czołowych mózgu dziewczynki w przyszłości mogą skutkować u niej zaburzeniami zachowania. Tego samego dnia w Jastrzębiu Zdroju policjanci zatrzymali pijaną 30-latkę, która jechała ze swoim pięcioletnim dzieckiem w aucie i 2,5 promila alkoholu (!) we krwi. I bez prawa jazdy – jak się okazało, straciła je we wrześniu właśnie za jazdę po pijanemu.  To wiadomości tylko z kilku ostatnich dni.  Ostatnio dużo mówi się – z oburzeniem – o tym, że dzieci w Polsce są odbierane rodzicom z biedy. To nie jest prawda!  – Nigdy nie spotkałam dzieci, które zostały odebrane rodzicom wyłącznie dlatego, że byli biedni – mówi Joanna Luberadzka-Gruca, szefowa Fundacji Polki Mogą Wszystko , która zajmuje się m.in. pomocą dzieciom z biednych rodzin. – Zresztą w ogóle szukanie jednego jedynego powodu, dla którego dzieci są zabierane z domów rodzinnych, jest bardzo dużym uproszczeniem. Bieda może być jednym z czynników, ale nigdy nie jest jedynym, ani nawet głównym czynnikiem. Najczęściej dzieci są odbierane rodzicom z powodu uzależnień rodziców, które zwykle są powiązane z przemocą wobec dzieci.   Powiedzmy to głośno: nie bieda rodziców, ale ich picie i bicie są...

Często w naszym wychowaniu niebagatelną rolę odgrywali dziadkowie – to oni opiekowali się nami, gdy rodzice byli w pracy, pielęgnowali podczas choroby, bawili się z nami i zabierali na wakacje. Dlatego wielu z nas wydaje się, że gdy na świecie pojawią się nasze własne dzieci, nasi rodzice z radością przejmą odwieczne obowiązki dziadków i bez reszty poświęcą się opiece nad wnukami. Coraz częściej jednak nasi rodzice mają własny pomysł na życie, a stereotyp dziadków, których jedynym sensem istnienia jest rozpieszczanie wnuków, powoli odchodzi do lamusa. Jeszcze nie tak dawno temu… Gdy młode małżeństwo oznajmiało swoim rodzicom, że spodziewają się dziecka , przyszli dziadkowie zazwyczaj pękali z dumy i nie mogli doczekać się wejścia w nową rolę. Babcia już planowała, jakie ubranka uszyje czy zrobi na drutach dla wnuka lub wnuczki, a dziadek – że nauczy jeździć na rowerze i sklejać modele samolotów. Pomoc dziadków przy nowo narodzonym maleństwie wydawała się oczywista – przecież wcześniej pomagali im ich rodzice, a jeszcze wcześniej – rodzice rodziców. Było to szczególnie łatwe dawniej, kiedy rodziny wielopokoleniowe żyły wspólnie pod jednym dachem, ale nawet jeśli młodzi mieli własne mieszkanie, babcia i dziadek zawsze byli w pogotowiu. Czasem nawet babcia przeprowadzała się na kilka tygodni do córki, by pomóc jej w opiece nad noworodkiem. Dziecko chore , a rodzice muszą iść do pracy? Nie ma problemu, wystarczy zadzwonić do dziadków. Trzeba posłać dziecko do przedszkola? Po co? Przecież jest babcia. Sylwester, wesele koleżanki czy wieczorne wyjście ze znajomymi? Babcia albo dziadek na pewno mogą zaopiekować się wnukiem. Szef nie chce dać urlopu? Trudno, maluch na wakacje pojedzie z dziadkami. Poza tym babcia zawsze potrafi stworzyć ciepłą, domową atmosferę, upiecze ciasto i ugotuje obiad, wysłucha skarg na kolegę z przedszkola i zaradzi coś na...