Sposób mężczyzny na dziecięcy „zły dzień” chwyta za serce!

Jeszcze do niedawna Twój synek był jak aniołek – grzeczny, przymilny, uprzejmy. Wszystko zmieniło się, gdy poszedł do przedszkola. Nagle zaczął pluć na podłogę i przy każdej okazji śpiewać piosenkę o... siusiaku. „Trzeba było jednak posłać go do innego przedszkola” – zadręczasz się każdego dnia. Spokojnie, nawet w najbardziej renomowanej placówce dzieci fascynują się powtarzaniem przekleństw zasłyszanych od kolegów. Dziecko wystawia cię na próbę Kilkulatki orientują się już, że są sfery życia, które dorośli uznają za „wstydliwe” (dotyczy to przede wszystkim seksu) i uwielbiają chwalić się znajomością nazw intymnych części ciała. Czują, że robią coś, czego nie powinny, i z zainteresowaniem czekają na reakcję dorosłych, szczególnie rodziców. Chcą sprawdzić, co się stanie, gdy będą niegrzeczne. Dziecięca potrzeba sprawdzania granic, do jakich można się posunąć, wystawia cierpliwość rodziców na nie lada próby. Twoja reakcja jest dla malca wyznacznikiem, jak potężne tabu narusza. Jeśli się roześmiejesz, zadowolony maluch będzie do znudzenia powtarzał nieszczęsną piosenkę o siusiaku. Gdy zareagujesz ostro, pokusa ponownego przekroczenia granicy również będzie wielka („Ciekawe, czy za drugim razem mama też się będzie tak złościła?”). A im spokojniej powiesz, że nie jest Ci przyjemnie, gdy tego słuchasz, tym szybciej (ale nie od razu!) dziecku znudzi się złe zachowanie. Będzie jeszcze wielokrotnie sprawdzało, czy zakaz jest wciąż ważny, czy obowiązuje zawsze, czy tylko w szczególnych sytuacjach. Staraj się być konsekwentna i zwracaj dziecku uwagę nie tylko w obecności innych dorosłych osób (Twojej mamy czy teściowej), ale także wtedy, gdy jesteście sami. Jeśli kilkulatek uzna, że ocena jego zachowania zależy od okoliczności, szybko nauczy się Tobą manipulować. Będzie Cię szantażował złym...

Jeszcze do niedawna twój synek był jak aniołek – grzeczny, przymilny, uprzejmy. Wszystko zmieniło się, gdy poszedł do przedszkola. Nagle zaczął pluć na podłogę i przy każdej okazji śpiewać piosenkę o... siusiaku. „Trzeba było jednak posłać go do innego przedszkola” – zadręczasz się każdego dnia. Spokojnie, nawet w najbardziej renomowanej placówce dzieci fascynują się powtarzaniem przekleństw zasłyszanych od kolegów - uspokaja dr Mirosława Kownacka, psycholog dziecięcy . Co powie mama? Kilkulatki orientują się już, że są sfery życia, które dorośli uznają za „wstydliwe” (dotyczy to przede wszystkim seksu) i uwielbiają chwalić się znajomością nazw intymnych części ciała. Czują, że robią coś, czego nie powinny, i z zainteresowaniem czekają na reakcję dorosłych, szczególnie rodziców. Chcą sprawdzić, co się stanie, gdy będą niegrzeczne. Dziecięca potrzeba sprawdzania granic, do jakich można się posunąć, wystawia cierpliwość rodziców na nie lada próby. Twoja reakcja jest dla malca wyznacznikiem, jak potężne tabu narusza. Jeśli się roześmiejesz, zadowolony maluch będzie do znudzenia powtarzał nieszczęsną piosenkę o siusiaku. Gdy zareagujesz ostro, pokusa ponownego przekroczenia granicy również będzie wielka („Ciekawe, czy za drugim razem mama też się będzie tak złościła?”). A im spokojniej powiesz, że nie jest Ci przyjemnie, gdy tego słuchasz, tym szybciej (ale nie od razu!) dziecku znudzi się złe zachowanie. Będzie jeszcze wielokrotnie sprawdzało, czy zakaz jest wciąż ważny, czy obowiązuje zawsze, czy tylko w szczególnych sytuacjach. Staraj się być konsekwentna i zwracaj dziecku uwagę nie tylko w obecności innych dorosłych osób (Twojej mamy czy teściowej), ale także wtedy, gdy jesteście sami. Jeśli kilkulatek uzna, że ocena jego zachowania zależy od okoliczności, szybko nauczy się Tobą manipulować....

Małżeństwa, które nigdy się nie kłócą nie istnieją. Warto jednak wiedzieć, jak to robić, żeby spory przynosiły więcej korzyści, a nie strat. To możliwe. Ewa Panafiuk, propagatorka metod Prozumienie bez Przemocy , radzi, jak się kłócić mądrze. A raczej – namawia do rozmowy, która prowadzi do rozwiązania i do empatii. Warto spróbować. Oboje możecie na tym skorzystać. Na urlopie konflikty wybuchają ze zdwojoną siłą. Dlaczego tak jest? Ewa Panafiuk: Bo nareszcie jest czas, żeby zająć się tym, co przez cały rok było odkładane. W przypadku dzieci na co dzień jesteśmy nastawieni na przetrwanie – karmienie, przewijanie, bawienie się – i trudno znaleźć czas na negocjacje w sprawie tego, co jest dla nas ważne. Przychodzą wakacje i zaczyna się. Ale to dobrze. Choć może się wydawać, że marnujemy urlop, to zaczynamy rozwiązywać ważne sprawy . To konflikty nie są niczym złym? Ewa Panafiuk: Nie są. Wydaje się, że konflikt jest zły, więc go unikamy, żeby było łatwiej. Tymczasem konflikt jest cenny . To moment, gdy moja perspektywa i perspektywa partnera (żony, męża) się spotykają i z tego tworzy się nowa jakość. Konflikt pomaga budować intymność, bo daje szansę na szczerość, autentyczność, głęboki kontakt. A co zrobić, by spór przyniósł coś pozytywnego? Ewa Panafiuk: Większość konfliktów tworzy się na poziomie tzw. strategii. Ale warto zejść głębiej, czyli na poziom potrzeb. Już tłumaczę. Strategia to sposób na spełnienie potrzeby, np. chcę poczytać książkę i wymyślam, że mąż teraz powinien zająć się dziećmi . To moja strategia na potrzebę odpoczynku. I jeśli mąż akurat chce pomajsterkować, to tworzy się pozorny konflikt. Wydaje się, że nie ma rozwiązania. Ale jeśli się zastanowimy, o co nam obojgu chodzi, to okaże się, że o to samo – o odpoczynek. Możemy zrobić burzę mózgów, co (jaka strategia) zaspokoi...