Gdy dziecko na wszystko reaguje płaczem. Jak mu pomóc?

Mogę dziś iść do przedszkola w piżamie? Nie. Kupisz mi tę zabawkę? Nie. Mogę zjeść lody przed obiadem? Nie. Nie ukrywajmy – rodzice często mówią dzieciom "nie". W większości przypadków rodzice słusznie nie zgadzają się na pomysły czy sugestie dziecka. W końcu rolą rodzica jest uczyć , uświadamiać i chronić. Rodzicielskie "nie" zawiera w sobie wszystkie te elementy wychowania dziecka.  Rodzice boją się wypowiedzenia słowa "tak" i wynikających z tego konsekwencji – utraty kontroli nad dzieckiem, rozpieszczenia , narażenia bezpieczeństwa malucha. Są jednak sposoby, by powiedzieć "tak" w mądry sposób. Jaki? Zamiast mówienia "nie" powiedz "tak, ale..." i wytłumacz, jakie będą konsekwencje podjęcia takiej decyzji. Dlaczego warto to zrobić? Nauka podejmowania decyzji Odpowiedź "tak, ale" lub "tak, pod warunkiem..." to najlepszy sposób, żeby nauczyć malucha samodzielnego podejmowania decyzji. Pokazujesz mu różne opcje i dajesz mu wybór. Uczysz go, że może mieć to, o co prosi, ale wtedy będzie musiał zrezygnować z czegoś innego. W niektórych sytuacjach, po rozmowie z tobą, malec sam dojdzie do wniosku, że wcale nie chce robić tego, o co cię prosił (np. nie chce ogolić pieska, bo pieskowi byłoby wtedy zimno i mógłby sprawić mu tym ból, a nikt nie lubi, kiedy go coś boli). Konsekwencje Maluch nie tylko samodzielnie podejmie decyzję, polegając na twoich wskazówkach, ale będzie musiał liczyć się z konsekwencjami tego wyboru. Jeśli zdecyduje, że chce tę konkretną zabawkę zamiast ulubionej gazety, którą zbiera od kilku miesięcy, powinnaś uszanować jego decyzję. Wzmocnienie więzi Rodzic powinien być nie tylko rodzicem, ale także przyjacielem i partnerem w dyskusji. Traktowanie dziecka jak równego sobie umacnia więź. Warto być dla dziecka kimś więcej niż mamą, która na nic nie pozwala. Rozmawianie z dzieckiem, tłumaczenie i wspólne podejmowanie...

Rówieśnicy uczą bardzo ważnej rzeczy:  reguł rządzących kontaktami między ludźmi. Spędzany z nimi czas dostarcza też mnóstwo radości, jednak zanim  dziecko zacznie nawiązywać pierwsze przyjaźnie, musi opanować podstawy: zrozumieć, kim są te zabawne istoty, które czasem widuje. Podpowiadamy, jak dziecko dojrzewa do przyjaźni oraz co robić, gdy nie chce się dzielić albo kłóci się z rówieśnikiem. Przeczytaj także: Jak wychować jedynaka Rówieśnicy w 2. roku życia:  duże zabawki Dla rocznego czy nawet półtorarocznego dziecka rówieśnicy to... duże zabawki. Dziecko może śmiać się do znajomego malca, może nawet wychodzić z wózka na jego widok, jednak nie potrafi jeszcze się z nim bawić.  Dziecko w tym wieku uważa rówieśników za coś znajomego, coś, na co można popatrzeć, czego da się nawet dotknąć. Postrzega ich jako ruszające się przedmioty ,  które można obserwować czy szturchnąć. Mimo to warto zadbać o to, by dziecko już teraz miało  kontakt z rówieśnikami. Dzięki temu się z nimi oswaja. Rówieśnicy w 3. roku życia: osoby, które mają swoje zdanie Dzięki kontaktom i wspólnej zabawie dziecko  orientuje się w końcu, że „ruszające się przedmioty”, za jakich uważało rówieśników,  to inne dzieci. I że trzeba się z nimi liczyć.  Dwulatki najpierw przypatrują się sobie, potem uczą się współpracy oraz radzenia sobie w różnych sytuacjach. Przekonują  się też, że nie wszystko, co jest w zasięgu ich wzroku, należy do nich samych i że czasem warto się dzielić. Zabawa z rówieśnikami dostarcza dziecku zupełnie  innych doświadczeń niż zabawa z rodzicami, babcią czy opiekunką.  Dorośli na ogół starają się, by dziecko było zadowolone. Podczas zabawy z mamą czy tatą dziecko nie musi o nic się spierać, nie musi też podporządkowywać się regułom. Gdy bawi się z rówieśnikami nie jest już tak łatwo ,...

Mój synek ma 4 lata i chodzi do przedszkola. Niektórzy jego koledzy zaczynają już czytać. Krzyś natomiast wcale nie chce zajmować się literkami. Zdecydowanie woli, gdy ja mu czytam. Czy powinnam się tym martwić? Alicja Nauka czytania - zacznij od zabaw przygotowujących Absolutnie nie ma powodu do niepokoju. W niektórych przedszkolach naukę czytania prowadzi się już dla 3-latków , a nie wszystkie dzieci w tym wieku są gotowe do podjęcia takiego wyzwania. Myślę, że wiele wątpliwości rozwiałaby rozmowa z wychowawczynią Krzysia. To ona może wskazać najlepsze dla malca zabawy przygotowujące do czytania i pisania. Warto czytać dziecku, zwłaszcza wierszyki, bawić się w rymowanie słów, nazywać przedmioty na obrazkach, zachęcać malca do opowiadania historyjek. Można też bawić się w szukanie nazw przedmiotów rozpoczynających się na tę samą literę. Wszystko to powinno pomóc w nauce czytania . Czytaj też: Zabawy przygotowujące do czytania