Połączyła je tragedia: "Czy mogłabym pomóc, gdyby moje dziecko nie umarło?"

Moją historię zacznę od tego, że o mojej ciąży nie wiedział nikt, oprócz "współwinnego", czyli mojego narzeczonego - Rafała. Brzuszka praktycznie w ogóle nie było widać. Być może rodzice i przyszli teściowie snuli jakieś domysły, ale się z nami nimi nie dzielili.  Czy to już poród? Pewnego dnia, miesiąc przed wyznaczonym terminem porodu , znalazłam się w szpitalu. Byłam zaskoczona i przerażona. Było zdecydowanie za wcześnie na poród , więc kazałam narzeczonemu jechać do pracy. Później przyznał, że nie pamięta, jak tam dojechał, bo przez całą drogę zastanawiał się, czy to możliwe, że urodzę miesiąc przed czasem .  Po paru godzinach i wielu badaniach okazało się, że to jednak poród , że nasz dzidziuś chce już być z nami. Zadzwoniłam więc po narzeczonego, prosząc by przyjechał. Powiadomiłam też moich rodziców o niespodziance, jaką im szykujemy. Możecie sobie wyobrazić ich reakcję, gdy usłyszeli, że rodzi się ich wnuk , że zostaną rodzicami! Później powiedzieli, że to był ich najszczęśliwszy dzień w życiu.  W samą porę... ja rodzę! Rafał pojawił się w szpitalu w momencie, kiedy skurcze były już co minutę i nieziemsko bolały, ale dzielnie trwał przy mnie i sam zawiózł mnie na porodówkę ,  mocno trzymając się wózka. Jego mina nie zmieniła się nawet wtedy, gdy weszłam na porodowe łóżko i krzyczałam coraz głośniej z bólu. Zaciskał zęby i starał się panować nad emocjami. Był cały spocony i drżał. Gdy mnie przytulał, czułam jak bardzo się denerwuje, jak szybko wali mu serducho.  Położna dała mi znać, że mogę przeć . W oczach Rafała pojawiły się łzy, były oznaką jego bezsilności, żalu, że nie jest w stanie mi pomóc. Ale pomagał mi, choć wtedy tego nie wiedział. Jego obecność była dla mnie bardzo ważna i do tej pory mu o tym przypominam. Trzymał mnie mocno za rękę i powtarzał tylko, że będzie...

Macierzyństwo cz. 1 Na własnej skórze doświadczyłam, że macierzyństwo to ciężka praca. Prawdopodobnie najcięższa, jaką kiedykolwiek miałam, a w dodatku ten etat trwa do końca życia. Nie wiem jak Wy, ale ja nie miałam ambicji zostać pastelową mamusią z reklamy. Mimo to, rzeczywistość i tak mnie zaskoczyła. Syn tak szczelnie wypełnił moje życie, że z trudem przypominam sobie samą siebie z tamtego okresu. Oglądam na zdjęciach młodą dziewczynę w ciąży, potem z maleńkim dzieckiem i próbuję z nich ułożyć obraz osoby, którą byłam. Ale już nią nie jestem. Od września 2009 jestem kimś zupełnie innym - matką.    Matki wzloty i upadki Od tamtej pory stałam się podwójna. Nie w sensie fizycznym, bo wagę akurat zgubiłam szybko, karmiąc piersią często i długo. Stałam się odpowiedzialna za drugiego człowieka i odtąd, cokolwiek robiłam, musiałam mieć na uwadze mojego syna. Nawet, gdy wychodziłam gdzieś bez niego, cały czas miałam go gdzieś z tylu głowy. Szłam na zakupy - wracałam z nową porcją ubranek... dla niego. Szłam na kawę, wracałam z książeczką... dla niego. Dość późno odważyłam się pójść z nim do sklepu czy kawiarni. Bałam się, że... dziś właściwie sama nie wiem czego. Muszę przyznać, że przez większość czasu byłam po prostu przestraszona własnym macierzyństwem.  Nie wiedziałam wtedy, że niemowlę można zabrać wszędzie, gdzie się chce, nie wdając się z nim w dyskusje. Dopiero wyprawa z dwulatkiem czy trzylatkiem jest skomplikowana. Np. śpieszyłam się gdzieś, a syn akurat chciał przewracać psią kupę patykiem, przy okazji wysmarował nią swoje i moje buty, za nic w świecie nie chciał wsiąść do wózka, więc musiałam go nieść, jednocześnie pchając wózek, a psia kupa trafiała z jego butów na moją sukienkę. Takich sytuacji przeżyłam na pęczki, ale przy tym wszystkim dałabym się za niego pokroić.   ...

Autumn Benjamin niedawno została mamą i choć cieszy się, że urodziła maluszka, to jednak przeżyła olbrzymi szok po porodzie. O ile mówi się o ciąży i o samym porodzie, to zdaniem tej kobiety o połogu mówi się zdecydowanie za mało . Nie brakuje pięknych instagramowych fotografii gwiazd, których pokazują, jak cudnie wyglądaj i jak szybko dochodzą do formy, rzeczywistość zazwyczaj bywa inna i może mocno zaskoczyć młode mamy. Brutalnie szczerze Mogłoby się wydawać, że to, co napisała Autumn ma na celu zniechęcenie kobiet do rodzenia dzieci. Jednak ta świeżo upieczona mama uważa, że kobiety powinny być świadome, co może je czekać zaraz po porodzie . Jej zdaniem kobiety mają niewielką świadomość na temat tego, jak co się dzieje w pierwszych dobach. "To był 2 dzień po urodzeniu Layli. Podczas jedzenia mojego „cudownego” szpitalnego posiłku. Byłam na nowym terytorium. Ucząc się karmienia piersią tej małej ludzkiej istoty, którą właśnie sprowadziłam na świat. Mając na sobie te duże majtki z siatki, wciąż widząc ciężarny brzuch ... bo nikt mi nie powiedział, że ciążowy brzuch nie znika natychmiast . Nikt nie powiedział mi, że będę tak bardzo krwawiła. Nikt mi nie powiedział, że będę spędzała godziny płacząc i walcząc z własnymi emocjam i. Pamiętam, jak leżałam na szpitalnym łóżku, szlochałam. Płakałam, bo moja maleńka wreszcie była ze mną... WRESZCIE! Ale to oznacza, że nie jest już tak chroniona, jak w moim brzuchu. To mnie przeraziło. Uświadomiłam sobie, że mój Krein (mąż) także był zagubiony. Gdy podtrzymywał mnie pod prysznicem, a ja płakałam w niekontrolowany sposób. Mam rozmazane wspomnienia, ale pamiętam to poczucie, że moje maleństwo nie jest już w moim bezpiecznym brzuchu." wyznała kobieta. "Towarzyszył mi okropny ból... nikt nie mówi ci, że zwykle za " szybkim porodem " kryje się mocne rozerwanie. Byłam rozszarpana z...