Która z nas nie słyszała historii o nianiach, które podają dzieciom środki uspokajające, aby szybciej zasnęły, albo o tych, które biją pozostawione pod ich opieką maluchy? Nie wiem, czy te opowieści są prawdziwe, ale mogę powiedzieć jedno: nie ułatwiają one powrotu do pracy.
Być może pod ich wpływem, w każdej kandydatce na nianię dla mojej córki dopatrywałam się wad nie do zaakceptowania: a to upodobanie do papierosów, a to skłonność do ostrego karcenia półrocznego bobasa, a to niechęć do mycia rąk...
Tę właściwą nianię znalazłam po pół roku. Nie było łatwo, ale warto pokaprysić, aby potem móc wychodzić do pracy ze spokojnym sercem. O tym, czym kierować się podczas wyboru niani, opowiadają doświadczone mamy:
Na początku byłam pewna, że szybko znajdę opiekunkę dla Majki. Ale po każdej rozmowie z kolejną kandydatką rosła moja desperacja. Wiedziałam, kogo szukam. Energicznej dziewczyny, najlepiej studentki, która miała rodzeństwo. I nie chodziło mi o to, aby umiała przewijać – tego łatwo się nauczyć, ale raczej o to, żeby wiedziała, w co się pakuje. Zamieściłam ogłoszenie na www.niania.pl i rozdzwonił się mój telefon.
Najpierw odrzuciłam pielęgniarki: takie, które przez lata pracowały na dziecięcych oddziałach (one często poszukują pracy niani). Wydaje mi się, że te panie przez lata spędzone w szpitalach mogły, chcąc nie chcąc, przyzwyczaić się do płaczu dzieci. Umiem to zrozumieć, ale wolałam, żeby moim jedynym i wyjątkowym maleństwem opiekował się ktoś, dla kogo płacz dziecka nie jest normą. Umówiłam się z kilkoma kandydatkami, ale żadna z nich nie była tą właściwą. Jedna opowiedziała mi z dumą, że kiedyś tak utemperowała „rozwydrzonego” dwulatka, że potem chodził jak w zegarku. Od razu odrzuciłam jej kandydaturę. Owszem, zasady i konsekwencja jak najbardziej, ale temperować to wolę kredki, a nie małe dziecko! Z innej zrezygnowałam z bardzo pragmatycznego powodu: nie byłam pewna, czy chce się opiekować moim dzieckiem, czy… moim mężem.
Zbliżał się dzień mojego powrotu do pracy, a ja nadal nie wiedziałam, z kim zostawię Majkę. Pomógł mi przypadek. Pewnego dnia zadzwoniła teściowa i powiedziała, że kuzynka mojego męża właśnie szuka pracy jako niania. Zdecydowałam się od razu. Choć jej nigdy wcześniej nie widziałam, to byłam przekonana, że ktoś z rodziny, nawet tej dalszej, świadomie nie skrzywdzi Majki (przecież nie mogłaby się na święta w rodzinie pokazać!). Oczywiście trochę się bałam, ale zaufałam naszej kuzynce. No i na szczęście nie pomyliłam się. Majka ma ukochaną ciocię, a ja – spokój w pracy.
Znajoma powiedziała mi, że dobrą nianię poznaje się po wygodnych butach i dużej torbie. I rzeczywiście – szczegóły mogą dużo powiedzieć. Ukradkiem obserwowałam więc, czy kandydatka na naszą nianię zdejmuje buty (przecież raczkujące niemowlę zjada paprochy z dywanu), czy myje ręce po przyjściu, albo czy – zanim weźmie dziecko na kolana – najpierw upewni się, że ono się jej nie przestraszy.
Ważny był też dla mnie wygląd. Długie paznokcie i po trzy pierścionki na każdym palcu na pewno utrudniają pracę z dzieckiem. Nie zwracałam zbytniej uwagi na referencje, bo w prosty sposób można poprosić nawet kogoś z rodziny o ich wystawienie. Za to pytałam np. o to, jak wygląda jej dzień z dzieckiem albo – z innej beczki – czy wie, od jakiej temperatury podaje się dziecku coś przeciwgorączkowego.
W końcu nianią Igora została nasza sąsiadka, cudowna, ciepła osoba. Synek nawet na wakacjach za nią tęskni! Dziś wiem, że warto poczekać na sprawdzoną nianię, nawet przedłużając sobie urlop wychowawczy. I jeszcze jedno: zanim zatrudniłam opiekunkę, szczerze i otwarcie porozmawiałam z nią o jej obowiązkach, o sposobie płacenia: za godzinę czy miesiąc i o wysokości pensji podczas urlopu. Dzięki temu uniknęłyśmy nieporozumień.
Być może zostanę przez niektórych uznana za dziwaczkę, ale zdecydowanie różnię się od innych, znanych mi kobiet. Zastanawiam się, czy w ogóle mam coś takiego, jak instynkt macierzyński ? Chyba jednak nie. Może dlatego, że jestem jedynaczką i zawsze miałam słaby kontakt z rówieśnikami. Nie chodziłam też do przedszkola, ponieważ moi rodzice uznali, że lepiej mi będzie w domu z babcią. Chciałam być jak moja mama... zadbana, spełniona zawodowo W szkole nie miałam żadnej koleżanki, bo dziewczynki znały się jeszcze z przedszkola, a ja byłam obca. Nigdy nie miałam też przyjaciółki od serca czy chłopaka. Dopiero na studiach poznałam Michała, z którym połączyło mnie coś więcej. Czy to była miłość, nie wiem... W każdym razie Michał wyznawał mi swoje uczucie, a ja też mówiłam, że go kocham. Gdy jednak wszystko się rozpadło, nie tylko nie rozpaczałam, ale nawet specjalnie nie przeżywałam tego rozstania. W każdym razie Michał uczynił mnie kobietą, za co mu jestem wdzięczna, ponieważ chciałam mieć to już za sobą. Nie zamierzałam zbyt szybko zakładać rodziny , a już na pewno mieć dzieci. W formach antykoncepcji byłam doskonale zorientowana, trochę czytałam, trochę podpytałam mamę. Pieniądze nie stanowiły dla mnie problemu, więc ewentualny temat niechcianej ciąży też dla mnie nie istniał. Zdecydowanie nie widziałam siebie w roli matki i żony . Stawiałam na karierę zawodową albo naukową. Chciałam trochę skorzystać z życia, a nie od razu przeistoczyć się w kurę domową. Wzór stanowiła dla mnie mama. W młodości zawsze była kobietą zadbaną, nigdy nie wyszła z domu bez makijażu i odpowiedniej fryzury. Podziwiałam ją za to, a wiele osób zazdrościło mi takiej ładnej mamy. Chciałam pójść w jej ślady. Czytaj także: Prawdziwe historie: Czasem warto zaufać. Najpierw luźne związki a potem mąż i dzieci Rozpoczęłam...
Jest jak członek rodziny, przyszywana ciocia lub babcia. Troskliwa, czuła, pomocna, doradzi w każdej trudnej sprawie. Taką nianię znaleźć niełatwo. Przekonały się o tym nasze bohaterki. Jeszcze w szpitalu, zaraz po porodzie, Ewa prosiła zaprzyjaźnioną pielęgniarkę o pomoc w szukaniu niani . Niby miała jeszcze całe pięć miesięcy do powrotu do pracy, ale wiedziała, że znalezienie opiekunki nie jest łatwe. Gdy dostała wiadomość, że świetna niania już niedługo sprowadzi się do Warszawy, postanowiła na nią cierpliwie poczekać. I dobrze zrobiła, bo pani Janina od razu jej się spodobała. – Ujęła mnie swoim ciepłem i tym, że na spotkanie przyszła z wnuczką. I z zaangażowaniem mówiła o dziewczynce , którą opiekowała się wcześniej – opowiada Ewa. – Poczułam, że mogę powierzyć jej moją córeczkę. Dziś dwuipółletnia Honoratka traktuje panią Janinę jak przyszywaną babcię. – Nie mamy problemów z porannymi rozstaniami – mówi Ewa. Już o siódmej rano Honoratka siada u babci Jasi na kolanach. – Dostaję buziaka na pożegnanie – uśmiecha się Ewa. A niania z Honoratką planują, dokąd pójdą dziś na spacer. Zaufać intuicji Mniej szczęścia miała Beata. Na poszukiwania miała trzy miesiące. Pierwsza niania bez uprzedzenia wyjechała za granicę. Został jej wtedy miesiąc do powrotu do pracy. Wspólnie z mężem rozwiesili ogłoszenia na okolicznych przystankach autobusowych. Odpowiedziało dwanaście pań. – Były różne – śmieje się Beata. – Jedna oglądała widoki z balkonu, inna mówiła tylko o zapłacie, a w ogóle nie zainteresowała się dzieckiem. A kolejna... po prostu nieładnie pachniała. Trzynasta (nomen omen) była pani Hania. Spodobała się i Beacie, i... Mikołajowi. Od razu wyciągnął do niej rączki. Referencje nie były potrzebne, Beata zaufała intuicji. – Ciocia Hania przytulała małego, dużo o niego pytała. Czułam, że jest w...
Już zdecydowałaś, że wracasz do pracy. Teraz pozostaje jeszcze decyzja, komu powierzysz swój największy skarb podczas twojej nieobecności. Zatrudnienie niani to twardy orzech do zgryzienia. Przed tobą trudny wybór opiekunki, która zaopiekuje się dzieckiem. Tylko jak znaleźć taką nianię, do której będziesz miała zaufanie? Istnieje kilka możliwości. Zobacz jakich. Zobacz, jak wychować szczęśliwe dziecko w duchu duńskiego hygge Cechy idealnej niani dla dziecka Musisz się zastanowić nad tym, jakiej osoby szukasz. • WIEK. Na początek, określ wiek idealnej kandydatki; czy ma to być osoba starsza czy młodsza, np. studentka pedagogiki lub innego pokrewnego kierunku. Pamiętaj jednak o tym, że wiek często idzie w parze z doświadczeniem (choć i metody wychowawcze z czasem się zmieniają). Jeśli zdecydujesz się na starszą, doświadczoną osobę, nie zawsze jej sposoby wychowania dziecka muszą odpowiadać tobie. Tutaj należy wziąć pod uwagę również kondycję fizyczną potencjalnej kandydatki, czy wystarczy jej sił na bieganie cały dzień za twoim ruchliwym szkrabem i wymyślanie nowych zabaw. W tej sytuacji osoby młodsze mają pewną przewagę (choć nie jest to regułą!). • OBOWIĄZKI. Musisz się zastanowić nad tym, co będzie należało do obowiązków niani. Czy będzie to tylko opieka nad dzieckiem, czy jeszcze dodatkowo sprzątanie, pranie, prasowanie czy gotowanie dla dziecka (a być może i całej rodziny?). Pamiętaj jednak, że jeśli w grę wchodzą dodatkowe obowiązki, siłą rzeczy taka osoba ma mniej czasu na to, by zająć się dzieckiem. • NAŁOGI. Kolejnym ważnym punktem przy wyborze niani jest to, czy kandydatka ubiegająca się o pracę posiada jakieś nałogi, np. palenie papierosów. Jeśli jest to osoba paląca (a u was w domu nikt nie pali) nie wierz temu, że podczas opieki nad dzieckiem zapomni o swoim nałogu. Nawet jeśli wyjdzie na chwilę na balkon na...
