Szczery do bólu list: „Do 30-letnich mam – to minie!”

Cześć! Moje życie dla wielu z Was mogłoby się wydawać bajką. Pochodzę z dobrej rodziny, mam kochających rodziców, którzy od zawsze mnie wspierali i szanowali moje życiowe wybory. Właśnie dzięki nim skończyłam dobre studia, a od razu po studiach dostałam się na staż do dużej korporacji, gdzie pracuję do dziś. W pracy poznałam także mojego męża, Daniela. Jak w bajce Pracowaliśmy w tej samej firmie, ale w innych działach. Poznaliśmy się w… windzie. Któregoś dnia on uśmiechnął się do mnie, ja odpowiedziałam tym samym. Z biegiem czasu sytuacja zaczęła się powtarzać, niby „przypadkiem”. „Przypadkiem” zaczął robić sobie kawę obok mojego biurka, „przypadkiem” ja coraz częściej zaczęłam zaglądać do działu IT (chociaż mój komputer działał bez zarzutu). Od uśmiechu do uśmiechu, od kawy do kawy, zaczęliśmy ze sobą rozmawiać. Od tamtej chwili jesteśmy w nieustannym dialogu, chociaż minęło już ponad pięć lat. Jak można się domyślić, jesteśmy małżeństwem. Większość naszego związku poświęciliśmy na rozwój zawodowy i podróże. Po czterech latach wspólnego życia, po zrobieniu listy za i przeciw zdecydowaliśmy się na dziecko, Od początku naszego związku wiedzieliśmy, że chcemy mieć rodzinę, że to dla nas największa wartość. Przeanalizowaliśmy wszelkie aspekty – mieliśmy dobrą, stabilną, dobrze płatną pracę. Mogliśmy pozwolić sobie na dwa zagraniczne wyjazdy w roku. Kupiliśmy trzypokojowe mieszkanie (na kredyt, wiadomo). Oboje chcieliśmy mieć dziecko. Nic nas nie powstrzymywało. Rodzina 2+1 Po stosunkowo krótkim czasie udało mi się zajść w ciążę. Nigdy nie zapomnę tego wybuchu euforii na wieść o tym, że zostaniemy rodzicami. Ciąża była zaplanowana, wyczekiwana i bardzo chciana. Oboje z mężem byliśmy bardzo zaangażowani w przygotowania do narodzin dziecka. Chcieliśmy być...

Naprawdę długo czekałam na ten urlop. Wydałam na niego sporo pieniędzy, więc chyba nic dziwnego, że chcę skorzystać z tych wakacji, ile tylko się da, prawda? Pomysł z zakupem iphona dla mojego Stasia był spontaniczny. Akurat siedziałyśmy ze znajomą na placu zabaw i ona opowiadała mi o fajnych gierkach dla dzieci, które ostatnio zainstalowała swojemu synkowi. Pomyślałam, że to świetna myśl na urlop. Telefon dla Stasia i mama wreszcie wypocznie! Wiem, że pewnie wyleje się na mnie hejt i nie wszyscy to zrozumieją. Zdaję też sobie sprawę, że powinnam spędzać czas z dzieckiem i angażować się z nim w różne aktywności. Ale ile można! Ja naprawdę zawsze to robiłam na wszystkich wyjazdach. Robię to też na co dzień w domu, bo wychowuję Stasia właściwie samotnie, mąż dojeżdża tylko na niektóre weekendy, bo jako kierowca przez większość miesiąca jest w trasie. Nie mam już siły, zasłużyłam sobie na te wakacje. Uważam, że dziecku nie stanie się wielka krzywda, jak raz od święta trochę sobie pogra albo poogląda filmiki. Tyle jest krzyku o te telefony. A tak naprawdę to wystarczy to po prostu kontrolować i dziecku nic nie grozi. No bo co mu zrobi gra w zbijanie kulek albo tetris? Przy okazji rodzice mogą trochę odsapnąć. Ja mam zamiar odpoczywać na całego. I mój synek też będzie miał udane wakacje. Już nie może się doczekać! Gabriela Zobacz też: „Dzieci w telefonach na wakacjach to plaga. Rodzicom tak wygodnie, tylko maluchów żal” Tablet dla dziecka – nie taki zły, ale... Ważny jest powód, z jakiego dajesz dziecku smartfon

Nad morze jeździmy z dziećmi co roku, odkąd młodsza córka skończyła rok. Kochamy polskie morze, ale wybieramy raczej mniej zatłoczone miejsca, nie przepadamy za deptakami i nie chcemy ciągać dzieci po plażach zawalonych parawanami. Ani tam bezpiecznie, ani ładnie. Łatwo się zgubić, a do tego oglądanie roznegliżowanych Januszów raczej nie jest tym, co chciałabym pokazać dzieciom. Chciałam Państwa zapytać, co jest nie tak z dzikimi plażami i czy istnieje jakiś zakaz kąpieli w miejscach, w których jest pusto. W młodości tylko na takich plażach wypoczywałam i nigdy nie było żadnego problemu. Znam kilka takich miejscówek, chciałam zabrać do nich dzieci, żeby w spokoju i w ciszy korzystały z wody i słońca. Spędziliśmy parę uroczych dni na dzikiej plaży niedaleko Ustki. Z mężem jesteśmy bardzo ostrożni, ani na chwilę nie spuszczaliśmy naszych córeczek z oczu. Naprawdę były bezpieczne, tym bardziej że mąż jest świetnym pływakiem. Nie pijemy przy dzieciach alkoholu. Poleżeliśmy na piasku, nikt nam nie trąbił nad uchem, dzieci mogły swobodnie biegać na golasa...   Któregoś dnia pojawili się tam inni turyści i kiedy zobaczyli, że jesteśmy z dziećmi, zagrozili nam wezwaniem policji! Kobieta krzyczała, że narażamy maluszki i że w tym miejscu dzieci nie mogą się kąpać, bo nie ma ratownika. Podejrzewam, że po prostu chcieli nas stamtąd przepędzić i mieć plażę dla siebie. Oszołomy! Nie wróciliśmy już na tamtą plażę, ale znaleźliśmy inne odludne miejsce. Uważam, że moim dzieciom nic nie grozi, bo są pod dobrą opieką. Przecież nikt nie będzie mi mówił, gdzie mogę wypoczywać, a gdzie nie. Beata Ostrzegamy: kąpiele na dzikich, niestrzeżonych plażach nie są bezpieczne – dotyczy to i dorosłych, i dzieci. Zagrożeniem są przede wszystkim nieznane warunki panujące pod wodą, np. grząskie dno, wiry, uskoki,...