Lacey Barratt jest fotografką i wychowuje pięcioro dzieci. Zdjęcie, które opublikowała na Facebooku, poruszyło setki kobiet.
"Wysłałam to zdjęcie przyjaciółce. Napisała, że jest naprawdę mocne i zapytała, jak się czuję. Czułam się dobrze, dopóki nie zapytała, czy czuję się dobrze. Spojrzałam na to zdjęcie jeszcze raz. Zobaczyłam moją duszę. Na tym zdjęciu. Rozpłakałam się. Nie chciałam już na to patrzeć. Zobaczyłam kobietę stojącą obok afirmacyjnych chorągiewek, mniej niż 24 godziny po porodzie. Nie była szczęśliwa. Zobaczyłam kobietę, która czuła, że po czterech porodach w ciągu pięciu lat i wychowywaniu piątki dzieci, to było jej pracą. Jakby nie nadawała się do niczego innego, tylko do rodzenia dzieci" – napisała Lacey. Spójrzcie na to zdjęcie. Widzicie to samo, co ona?
"Nie było tam żadnego przywiązania. Wyglądało to tak, jakby ktoś włożył mi dziecko w ramiona. Kiedy na to patrzę, nie czuję żadnego ciepła. Później przyszło poczucie winy. Czułam się słaba i wrażliwa. Nie wiedziałam, czy chcę się podzielić tym zdjęciem. Nie minęły nawet trzy dni, a ja zamknęłam się w pokoju i płakałam. Miałam naprawdę wspaniały poród. Mam grupę kobiet, które uwielbiam i które nie oceniają... wcale. Wiem, że to normalne" – dodała Lacey.
Uczucie osamotnienia, które odczuwają kobiety po porodzie, może być bolesne, ale również motywujące do działania. Przede wszystkim, to uczucie jest zupełnie normalne. Lacey wspiera inne mamy i próbuje im pokazać, że, nawet jeśli czują się samotne, nie są same.
Według nas zdjęcie Lacey jest zachwycające. Wyraz jej twarzy wyraża więcej niż słowa...
Czytaj także: To uczucie łączy wszystkie mamy!
Źródło: Facebook
Moja ciąża nie była planowana . Z moim partnerem, teraz już mężem, jesteśmy od sześciu lat, w tym małżeństwem od roku i trzech miesięcy. Różnie między nami bywa, jak w każdym związku. Nasze zabezpieczenie to było tzw. kalendarzyk małżeński . Miesiączkowałam regularnie, obliczałam sobie dni płodne i niepłodne. Udawało nam się przez 5 lat. Choć z perspektywy czasu myślę, że byłam nieodpowiedzialna. W lutym 2013 roku pomyliłam się w obliczeniu dni . Gdy się zorientowałam, czułam że zaszłam w ciążę. To może wydawać się głupie, ale tak było. Z mężem mieszkaliśmy oddzielnie – ja u moich rodziców, on u swoich. Jestem w ciąży Przyszedł dzień, w którym powinnam dostać okres . Wieczorem, wracając z pracy, podjechałam do apteki i kupiłam test. Nie mogłam dłużej czekać, byłam tak niecierpliwa, jak dziecko, które czeka na prezenty pod choinką. Zrobiłam test ciążowy i... nie wiem, czy jestem w ciąży. Na teście ta druga kreska potwierdzająca ciąże była mało widoczna. Zrobiłam drugi test, znów niejednoznaczny. Pokazałam go mojemu mężowi, ale on również nie był pewny. Postanowiłam pójść do lekarza , by upewnić się w 100%. To nie był najlepszy okres dla mnie. Mój chłopak nie chciał mieć dziecka, często się kłóciliśmy. Twierdził, że nie poradzimy sobie. Namawiał mnie, abym wzięła jakieś tabletki poronne. To było straszne. Inaczej na tę sprawę patrzyłam, chciałam tego dziecka, choć go nie planowałam. Wiedziałam, że mogę liczyć na pomoc rodziców. Lekarz potwierdził ciążę. Byłam naprawdę szczęśliwa. Gdy wyszłam w gabinetu i pokazałam zdjęcie USG mojemu chłopakowi, załamał się. Poszliśmy do samochodu, zaczęliśmy się kłócić. Krzyczał na mnie, żebym wróciła do lekarza, że sobie nie poradzimy, pytał, jak to sobie wyobrażam. Jego słowa bardzo mnie raniły . Przyjechałam do domu, siadłam...
Louise jest blogerką i pisarką o pseudonimie Mama Bean. Jest też mamą 4-letniej córeczki. Gdy podczas podróży samolotem karmiła piersią – niemal nikt nie zwrócił na nią uwagi. Teraz prosi, by przestać myśleć o karmieniu piersią jak o czymś nadzwyczajnym – to zupełnie normalne. Przeczytaj, co napisała. Karmienie piersią jest normalne. I tyle Kilka miesięcy temu miałam wyjątkowe szczęście i mogłam spędzić tydzień na plaży z mężem i córeczką. Torby były spakowane, na lotnisko oczywiście dotarliśmy w ostatnim momencie. Gdy weszliśmy do samolotu, poczuliśmy ulgę i motyle w brzuchach – z ekscytacji. „Moja córka ma 4 lata… i tak, wciąż ją karmię piersią .” Nie byłam zdziwiona, gdy zapytała „Mamo, mogę napić się mleka?”. (…) Wszystkie historie o karmieniu piersią w samolocie przywołują uczucie dyskomfortu. Dyskomfortu faceta sączącego latte, dyskomfortu dziecka, które jest karmione w pośpiechu, uspokajane i skrywane pod kocem, w końcu dyskomfortu mamy, która płonie ze wstydu, że musi bronić swojego prawa do karmienia piersią w miejscu publicznym. Choć znam te opowieści, ja nie odczułam żadnego dyskomfortu ze strony współpasażerów, kiedy podniosłam bluzkę, żeby nakarmić małą. Ktoś się uśmiechnął, inni nawet nie zauważyli. Moja córka nie czuła dyskomfortu – wręcz przeciwnie, znalazła uczucie bezpieczeństwa podczas tego nudnego lotu w nieznajomym otoczeniu. Dla mnie, o matko, to był dyskomfort! Czułam się okropnie, wyjątkowo niezręcznie i bardzo niekomfortowo. Ale nie z powodów, o których ktoś mógłby pomyśleć. Chodzi o to, że w samolocie nie ma zbyt wiele miejsca, a 4-latki nie są małe. Żeby zmieścić nas obie na jednym siedzeniu, musiałam się nieźle nagimnastykować! To wszystko dlatego, że minęły już te dni, gdy czułam się niezręcznie karmiąc moją córkę publicznie . Tak, nawet teraz, kiedy ma...
O tym jak trudne jest macierzyństwo wie wiele z nas, tyle że niewiele decyduje się mówić o tym na głos. Udajemy, że wszystko jest idealne , cudowne, urocze, dajemy sobie radę w niewyspaniem, zmęczeniem, buntem dziecka. Owszem, nie jest tak źle jak niektóre kobiety głoszą, ale nie ma chyba takiej mamy która choć raz nie przeżyła chwili załamania. Zwłaszcza te mamy, które po porodzie walczyły z depresją poporodową . Tak jak Adele... W wywiadzie dla "Vanity Fair", piosenkarka, ulubienica milionów ludzi za swoją szczerość, bezpretensjonalność i poczucie humoru, powiedziała niezwykle ważne słowa dla wielu kobiet . Gdy dziennikarka zapytała ją, czy planuje kolejne dziecko, Adele podzieliła się swoimi obawami. "Któregoś dnia powiedziałam do przyjaciółki – Nienawidzę tego. A ona zaczęła płakać i odpowiedziała - Ja też tego nienawidzę. Moja wiedza po porodzie była taka: że nie chcę być z dzieckiem, że mogę je skrzywdzić, że nie robię wszystkiego najlepiej. Miałam obsesję na punkcie dziecka. Czułam, że nie jestem wystarczająco dobra... czułam, że podjęłam najgorszą decyzję w życiu. Kocham mojego syna najbardziej na świecie, ale w ciągu dnia, jeśli mam 2 minuty, chciałabym robić to na co mam ochotę. Każdego dnia czuję się tak samo. Robię sobie wolne popołudnia, żeby odpocząć od dziecka. Gdy moi znajomi pytają – Naprawdę nie czujesz się z tym źle? – odpowiadam: Wszyscy by tak chcieli, tylko wstydzą się o tym mówić. Ludzie mogą myśleć, że jestem złą mamą. Ale jeśli dam sobie trochę czasu tylko dla siebie, stanę się lepszą mamą." W Polsce wyraźne stanowisko w celu obalenia mitu lukrowego macierzyństwa zajęła kilka lat temu Agnieszka Chylińska. Pamiętacie jej szczere (dla niektórych nawet za bardzo słowa): "Dlaczego nikt mi nie powiedział o tym, że poród będzie potwornym cierpieniem, i że się będę...
