Tego dziecka miało nie być na świecie! Nigdy nie traćmy nadziei!

Był 1 listopada. Tradycyjnie, z samego rana wybrałam się z rodzeństwem na grób mamy aby zostawić wiązankę i zapalić znicze. Nastrój był odpowiedni do święta ale wszystko było w porządku - do momentu powrotu do domu. Ból wraz z problemem oddawania moczu pojawił się kiedy tylko wróciliśmy. Tak źle się czułam, że nie byłam w stanie powiedzieć czy to komplikacje czy może już rodzę! Bardzo wystraszona, zadzwoniłam do położnej i po szybkiej konsultacji wyruszyliśmy do szpitala.  To nie był mój dzień Niestety, dzień nam nie sprzyjał. Z powodu święta były gigantyczne korki, a kiedy utknęliśmy w jednym z nich, myślałam, że oszaleję z bólu i złości. Mąż nie wiedział co robić, a ja tak cierpiałam, że chciałam wysiąść z auta i biec. Byle tylko dotrzeć do szpitala. Byłam już na granicy wytrzymałości i prawie zadzwoniłam po karetkę. Powstrzymałam się, ponieważ nie lubię robić szumu wokół siebie. W końcu jakimś cudem się udało i dotarliśmy do szpitala. Musieliśmy poczekać, aż zostanę przyjęta i zbadana, wtedy wiedziałam, że tam jestem już bezpieczna.  Po wielu godzinach cierpienia, bólu, ogromu badań jakie mi wykonali i kroplówek jakie dostałam, późnym wieczorem ból ustąpił i okazało się, że to... KOLKA NERKOWA. Położna wtedy stwierdziła: "Aniu, jak kolkę przetrwałaś to poród to już pikuś" Po kilku dniach na patologii ciąży, wróciłam do domu.  W domu długo nie zostałam Tydzień później, 8 Listopada, zaczęły mi się sączyć wody. Tym razem już nie spanikowałam . Tłumaczyłam sobie, że dziecko uciska mi pęcherz, przecież nie miałam żadnych bóli. Dolegliwości trwały całą noc. Nad ranem zadzwoniłam do położnej, opowiedziałam o wszystkim i powiedziała aby zjeść, zebrać się spokojnie i ponownie wybrać do szpitala. Tak też z mężem zrobiliśmy. Tego dnia mieliśmy pójść do cioci na imieniny, ale znów...

Panowie, przyznajcie szczerze: ile czasu spędzacie codziennie z własnymi pociechami? Godzinę, dwie, a może więcej? Jak często udaje wam się zdążyć na wieczorną kąpiel ? Czy nawet jeśli jesteście w domu, zawsze kąpiecie swoje dziecko? Jeszcze przed narodzinami Kubusia zrobiłem rachunek sumienia i – niestety – nie wypadł on najlepiej. Okazało się, że w ciągu ostatnich dwóch lat kąpałem Agatkę mniej więcej co drugi wieczór – a robię to zawsze, gdy jestem w domu. Wniosek? Tylko połowę wieczorów w miesiącu spędziłem z malutką . Nie najlepszy wynik, prawda? Nie chodzi jednak tylko o kąpiele, ale przede wszystkim o to, by własnych dzieci nie oglądać wyłącznie w weekendy. Dlatego postanowiłem to zmienić i już za kilka tygodni przestaję... pracować! Wybieram się na długi urlop. Wychowawczy. Przed decyzją o urlopie wychowawczym taty Oczywiście, że decyzji nie podjąłem pochopnie. Zastanawiałem się nad tym pomysłem przez kilka miesięcy (!), wnikliwie rozważyłem wszystkie za i przeciw . Przeanalizowałem także rodzinne finanse , charakter mojej pracy i pracy mojej żony. Wziąłem pod uwagę posłanie dzieci do żłobka i wynajęcie opiekunki, gdybyśmy jednak oboje mieli pracować. Jaki wniosek? Uwierzcie mi, wybór nie był trudny. Moja żona zarabia więcej, choć spędza w pracy mniej czasu niż ja. No i nie wyobrażaliśmy sobie, że oddamy naszego kilkumiesięcznego maluszka do opiekunki ani tym bardziej do żłobka. Plusy urlopu wychowawczego taty Co zyskam, idąc na urlop wychowawczy ? Na pewno mnóstwo bezcennego czasu spędzonego z brzdącami i szansę, by obserwować, jak dorastają. To jest czas, którego nikt nie cofnie. Moje dzieci tylko raz będą małe, a ja na zawodową pracę będę miał jeszcze caaaałe życie. Prawda, że reszta jest w sumie nieistotna? Przez ostatnie dwa lata, czyli po narodzinach Agatki, obserwowałem w domu, jak bardzo męczące i...

Zawsze żyłem w przekonaniu, że szpitalny korytarz ma w sobie coś złowrogiego. Jego pomalowane na jasno ściany, charakterystyczny zapach środków dezynfekujących, ludzie w białych kitlach... To wszystko budowało w mojej głowie niepokojący obraz. A może to strach ludzi, kumulujący się tutaj latami? Obawa przed "złą wiadomością"? Może każdy pacjent zostawia tu okruch swojego lęku, który utrzymuje się w powietrzu i osiada na kolejnych chorych? Tak, to musi być to. Porażająca moc słów Spojrzałem na Monikę, jakbym w jej napiętej twarzy chciał znaleźć odpowiedź. Malowały się na niej emocje, których nie umiałem nazwać. Poczułem kolejną falę bezsilności . A jednak musiałem coś zrobić. – Kochanie, nie martw się na zapas. To świetny specjalista, rewelacyjny szpital... Na pewno nam pomogą – objąłem ją ramieniem. Mój skarb. Jej sylwetka pozostawała jednak sztywna, jakby gotowa do ataku bądź ucieczki. – Wiem. Ale czuję, że... – zatrzymała na chwilę w sobie ostatnie słowa. Widziałem, że się nad czymś zastanawia. – Powiedz mi, o czym myślisz? – przyciągnąłem ją mocno do siebie. – Przecież mnie możesz powiedzieć, co? – trąciłem jasny kosmyk na jej czole. Ona patrzyła w ścianę. Nieruchomo. Po dłuższej chwili, kiedy straciłem już nadzieję na jakąkolwiek reakcję, doszedł mnie ledwie słyszalny szept . – Myślę... że to się bardziej skomplikuje, niż kiedykolwiek moglibyśmy przypuszczać – dokończyła powoli i wtuliła się mocno w moje ramię. Nie rozumiałem, co miała na myśli. Zastanawiam się do dziś, na ile sama miała świadomość nadchodzących wydarzeń. Wkrótce jednak miałem się przekonać o porażającej mocy jej słów. Słodki ciężar Monika i ja pobraliśmy się cztery lata temu. Już wtedy na świecie był Piotruś – najwspanialszy dar od losu, jaki mogliśmy sobie wymarzyć. Wtedy byłem przekonany, że jesteśmy...