"Jestem matką, mam trójkę dzieci, potrzebuję pomocy!" Przestańcie nam matkom mówić, co mamy robić!

"Córka bardzo często mówi, że mnie kocha. W sumie trudno nazwać to problemem, dla mnie nie jest. Sama jej mówię, że ją kocham, nie mam oporów. Przytulam, całuję. Czasami też nakrzyczę, nie zawsze mam czas (i tu chyba pies pogrzebany, że za mało uwagi i czasu jej poświęcam). Czy wasze dzieci też często mówią wam, że was kochają? Nie wiem, może wyszukuję problem tam, gdzie go nie ma, ale może to jest efekt moich błędów?" – napisała Ola na jednym z forów internetowych. Czy rzeczywiście ma powody do zmartwień? Mów dziecku, że je kochasz Miłość ma ogromną moc. Wyrażanie jej najprostszymi słowami – kocham cię – jest czasem najtrudniejsze. Wydaje się, że miłość rodzica do dziecka jest najbardziej podstawową i najbardziej oczywistą formą miłości. Rodzice jednak nie zawsze mówią maluchowi, że go kochają. Jeśli dziś jeszcze nie powiedzieliście waszym dzieciom, że je kochacie, zróbcie to jak najszybciej. Mówienie "kocham cię" ma ogromny wpływ na dziecko. Maluch, który słyszy, że rodzic go kocha, czuje się wartościowy i ważny. Wzrasta jego samoocena, wie, że przy rodzicach jest bezpieczny i ma ich wsparcie, dzięki czemu może bez ograniczeń odkrywać świat. Okazywanie dziecku miłości to okazywanie mu szacunku i pielęgnowanie jego wrażliwości. Dziecko, które często słyszy, że jest kochane, potrafi budować trwałe relacje z ludźmi , oparte na wzajemnym szacunku i zaufaniu. Czy nie tego chcesz dla swojego dziecka? Czy miłość można przedawkować? Jak często mówić dziecku, że je kochasz? Jak najczęściej. Mówienie "kocham cię" nawet kilkanaście (kilkadziesiąt?) razy dziennie nie zrobi dziecku krzywdy, wręcz przeciwnie. Ola bała się, że przez to, że córka często wyznaje jej miłość, nie jest dość dobrą mamą . Dzieci, w przeciwieństwie do dorosłych, nie analizują swojego zachowania, są szczere, prawdziwe i nie boją się wyrażania emocji....

Czasami jestem zmęczona. Bardzo zmęczona. Tak, zdarza mi się wtedy krzyknąć na dzieci z byle powodu lub włączyć im bajki jedynie dla świętego spokoju.  Nie, nie jestem z tego dumna. Nie oznacza to jednak, że jestem złą matką. Miewam chwile słabości .  Może gdybyś zauważył, że praca w domu to też praca, może byłoby mi trochę łatwiej i ... byłabym lepszą matką.  Nie oczekuję wiele.  Nie proszę o przewijanie, karmienie i kąpanie dzieci (choć byłoby milo), ale o jedno zdanie doceniające moją pracę, np.: "Widzę, że miałaś ciężki dzień".  Tak miewam trudne dni. Nie wstydzę się ich. Już się nie wstydzę.  Przy pierwszym dziecku bałam się przyznać, że jest mi cholernie ciężko . Chciałam dawać radę jak inne matki. Przy kolejnych zrozumiałam, że większość mam czasem "wysiada". Twoja pomoc jest w tych sytuacjach bezcenna.  Nie chcę słyszeć po twoim powrocie z pracy: "Jaki tu bałagan?!". Wkurza mnie to. Tak chciałabym, żeby było czysto jak u Perfekcyjnej Pani Domu , ale wiesz co, nie będzie tak! Przez najbliższe kilka, a może nawet kilkanaście lat nasz dom będą wypełniały sterty zabawek, dziecięcych książeczek, ubranek, a ja będę miewała gorsze dni, gdy nie będzie mi się chciało ich pozbierać.  Nie jestem leniwa. Jestem matką. Zmęczoną matką. Zrozum to i albo zacznij mi pomagać, albo odczep się ode mnie. Nie potrzebują kolejnego dziecka do obsługi, lecz wparcia. Wiem, że też się starasz. Czasem naskakuję na ciebie bez powodu. Znalezienie kompromisu często bywa niezwykle trudne, zwłaszcza gdy małżeńskim negocjacjom towarzyszą dziecięce krzyki, awantury i płacze. Zrozum jednak, że praca, którą wykonuję, nie przewiduje dni wolnych, urlopów, czy nawet zwolnienia chorobowego. Dzieci są najsurowszymi szefami, jakich miałam, bo każda ich potrzeba musi zostać zaspokojona natychmiast. Mam więc chyba prawo czasem mieć wszystkiego...

Dzień kobiet, też mi święto! Po pracy wróciłam szybciutko do domu. Po drodze zgarnęłam syna ze szkoły, zrobiłam zakupy i zabrałam się za gotowanie zupy. Mój mąż w tym czasie wyszedł na godzinkę. Powiedział, że wróci z niespodzianką. W czasie, gdy go nie było, wykąpałam dzieci, zmyłam podłogę po podwieczorku córki, pomogłam synowi odrobić pracę domową, ugotowałam obiad. O 20 byłam już naprawdę zmęczona. Wtedy zjawił się mąż z niespodzianką. Nie, nie była to diamentowa kolia, tylko dwie porcje sushi. W połowie swojej demonstracyjnie wstałam od stołu. Zdałam sobie sprawę, że gdyby naprawdę chciał uczcić mój dzień, sam zająłby się domem i dziećmi, a jedzenie zamówił online.  Notatki nie tylko z dnia kobiet Podobno kobiety w związkach poświęcają na prace domowe znacznie więcej czasu niż singielki. A kobiety w związkach, które mają dzieci? Lepiej nie mówić! Co w tym czasie robi tatuś, chciałyby zapytać miliony kobiet. To pytam: tatusiu, czym ty się zajmujesz? Mężu, wybacz, ale muszę to napisać. Nasze grafiki są jakby z innych bajek. W moim jest mnóstwo pozycji typu: kupić pieluchy, umówić córkę na szczepienie, wstawić pranie, ugotować zupę, zaszyć dziurę w spodenkach gimnastycznych syna, posprzątać łazienkę. Twój grafik to dla mnie zagadka.  Tak, oboje żyjemy w XXI wieku. Tak, oboje mamy partnerski podział obowiązków , ale jakimś cudem mój podział jest mniej partnerski od twojego. Moja babcia, która wychowała 3 dzieci, jest zachwycona moim mężem. Bo przecież odwozi syna do szkoły, bo w sobotę przynosi zakupy z bazarku, ba, nawet weźmie zwolnienie lekarskie na dziecko, jeśli trzeba. Tylko, kurczę, wciąż mi się ten rachunek nie zgadza. Tatusiu, skąd ty masz tyle czasu? Jakim cudem on ma czas, żeby codziennie przeczytać cały internet, a ja nie jestem w stanie doczytać jednego artykułu z zeszłego tygodnia? Jakim cudem wstawianie...