Temperament to potęga!

Dziecku z ADHD trudno poczekać, zastanowić się, przewidzieć konsekwencje. Dlatego dzieci z nadpobudliwością psychoruchową częściej od rówieśników ładują się w tarapaty: przewracają się, spadają z roweru, narażają na gniew kolegów (bo np. odebrały zabawkę). Jak im pomóc? Jak najbardziej usystematyzuj dziecku rytm dnia Im większa w nim będzie regularność, tym bardziej dziecko będzie mogło planować, przewidywać. O tym, jak ważny jest codzienny stały rytm świadczy fakt, że dzieci z ADHD w przedszkolu czy szkole zwykle zachowują się lepiej (bo znają plan dnia i wiedzą, co za chwilę nastąpi). Sprawdź w przedszkolu przegląd zajęć dodatkowych Pokazuj dziecku konsekwencje jego działań Np. stawiaj szklankę na końcu stołu i mów, że tak postawiona może łatwo spaść. Pamiętaj, że dzieciom nadpobudliwym potrzeba więcej powtórzeń, by zapamiętały konsekwencje działań. Przywiązuj uwagę tylko do rzeczy istotnych Zachowanie dziecka z ADHD trzeba podzielić na rzeczy ważne i te mniej istotne, do których nie trzeba przywiązywać uwagi. Bo takiego dziecka nie da się całkiem zmienić. Np. zamiast tępić jego ruchliwość, można ją mądrze ukierunkować, pozwalając smykowi wyjeździć się na rowerze, zmęczyć na podwórku itp. Poznaj 6 zabaw ruchowych dla przedszkolaka Nagradzaj za skupianie uwagi Jeśli dziecko musi zrobić coś, co go mało interesuje (np. ułożyć puzzle), niech za to dostaje, np. słoneczko. Pięć słoneczek oznacza małą nagrodę, np. lizaka, loda, wspólne rysowanie, wygłupianie z tatą na tapczanie. Dzięki temu systemowi dziecięcy układ nerwowy coraz sprawniej pracuje, uczy się skupiać na rozkaz. A w konsekwencji zaczyna to robić machinalnie, bez zbędnego wysiłku. Dzięki temu dziecko w szkole nie będzie miało kłopotów z nauką. Pozwól dziecku uwierzyć w siebie Wiara w siebie dla nadpobudliwego dziecka jest bardzo ważna. Jemu...

Beata Chrzanowska od lat zajmuje się problemami dzieci. Wielu jej małych pacjentów ma ADHD. O zespole nadpobudliwości psychoruchowej wie więc naprawdę wiele. Tak dużo, że napisała o nim książkę. Kiedy poprosiłam ją o rozmowę, zgodziła się bez wahania. Bo wie, jak czasem trudno zrozumieć kilkulatka i za nim nadążyć. Bo rozumie, że rodzice czasem naprawdę już nie wiedzą, co robić, jak tłumaczyć, by ich dziecko było po prostu grzeczne. Czasem marzę, by moja córka podczas kolacji nie wstawała od stołu (przynajmniej nie cztery razy!), by nie złościła się, nie sprawiała wrażenia, jakby mnie nie słyszała... Czy ona ma ADHD? Beata Chrzanowska: Spokojnie! Każdy kilkulatek to wulkan energii, którego potrafi wyprowadzić z równowagi nawet źle przyklejona naklejka! Gdyby tylko takie były wyznaczniki ADHD, to miałoby go każde dziecko! Poza tym zespół nadpobudliwości psychoruchowej diagnozuje się dopiero u dzieci powyżej szóstego roku życia. Dlaczego tak późno? Beata Chrzanowska: Bo wcześniej trudno to zrobić. Każdy dwulatek czasem dostaje histerii, każdy czterolatek głównie biega, a nie chodzi... Takie zachowania wynikają z niedojrzałości układu nerwowego , z potrzeby ruchu. Pewnie, że jedne dzieci są spokojniejsze, inne bardziej żywiołowe, ale zwykle wynika to z tego, że każde z nich rozwija się w swoim tempie. Warto przeczytać: Histeria dziecka - to wszystko wina mózgu. Jak z tym żyć? To znaczy, że zespół nadpobudliwości psychoruchowej pojawia się dopiero w miarę upływu czasu? Beata Chrzanowska: Nie, to nie tak. Ostatnio przeprowadzone badania dowodzą, że ADHD jest uwarunkowane genetycznie, więc dziecko już się z nim rodzi. Jego objawy pojawiają się już przed szóstym rokiem życia, tyle tylko, że trudno w tak wczesnym okresie postawić dobrą diagnozę. Jakie zachowanie dziecka powinno nas zatem uwrażliwić, skłonić do zastanowienia...

Karol nie chce nurkować ani szaleć na rolkach, tak jak jego tato. Woli układać w kąciku puzzle i godzinami obserwować dżdżownice. Ania wbrew oczekiwaniom rodziców ani myśli być delikatną i dobrze ułożoną królewną – wspina się po drzewach i jest tak ciekawska, że nie potrafi usiedzieć w miejscu… Od czego to zależy? Oczywiście od temperamentu. To właśnie on w znaczącym stopniu wpływa na to, jacy jesteśmy, w jaki sposób lubimy spędzać czas, w co i z kim chcemy się bawić. Czy w takim razie temperament determinuje nasze życie? Na szczęście – zwłaszcza dla osób o skrajnych typach temperamentu, czyli nadruchliwych i bardzo nieśmiałych – na to, kim się stajemy, ogromny wpływ ma także doświadczenie, a więc to, czego się uczymy, jakie zachowania „trenujemy”, za co jesteśmy nagradzani, a także z kim się spotykamy… Dzięki testowi (opracowanemu na podstawie Kwestionariusza Temperamentu dla Rodziców EAS-C w polskiej adaptacji W. Oniszczenko) lepiej poznasz swojego przedszkolaka. Warto go zrobić, bo znając i rozumiejąc temperament dziecka, akceptując jego mocne i słabe strony, wspierając je i ucząc tego, z czym ma trudności, można mu pomóc odnieść sukces i znaleźć szczęście w życiu. To lepsze niż próbować go zmienić zgodnie z własnymi wyobrażeniami. A więc do dzieła! Fajnie, że taki jestem Temperamentu zmienić nie można, ale można poznać i polubić samego siebie, a także jak najlepiej wykorzystywać to, co w naszym temperamencie pożyteczne. Można także wystrzegać się zachowań, które mogą przysporzyć nam kłopotów (jeśli np. pozwolimy ruchliwemu szkrabowi, by zawsze i wszędzie dawał upust swojej energii, nie nauczy się dostosowywać do sytuacji, co mu w przyszłości może przysporzyć kłopotów). Zrób test!   Odpowiedz na pytania, zakreślając TAK lub NIE. Zwróć przy tym uwagę na znaczek, jaki...