To nie są tylko urocze zdjęcia dzieci! Dowiedz się dlaczego...

To była wyczekana ciąża . Pierwsza, więc okraszona mnóstwem wątpliwości, strachem, ale i podekscytowaniem. Niejednokrotnie przeszedł mi przez głowę huragan myśli. "Chciałam tego, ale czy podołam?". Z czasem przyszedł spokój, który - jak wiele ważnych decyzji - zaczyna się w głowie. Zapisałam się do szkoły rodzenia Wątpliwości dotyczące maleństwa rozwiewałam konsultacją telefoniczną z lekarzem. Mimo niepewności zapisałam się do szkoły rodzenia , co było fantastycznym doświadczeniem, bo poznałam nie tylko inne ciężarówki, ale też genialne, jak się potem okazało, położne z naszego szpitala .  Uczyłam się siebie na nowo Przede wszystkim nauczyłam się własnego ciała na nowo. I byłam dla niego dobra. Jak nigdy dotąd. Dogadzałam sobie w każdy możliwy sposób, choć rozczarowana byłam brakiem typowych ciążowych zachcianek . Ponieważ dogadzać sobie chciałam w sposób rozsądny, pochłaniałam spore ilości sezonowych owoców i... lodów. Dziewięć miesięcy ciąży minęło niesamowicie szybko. Niecierpliwość przyszła z nadejściem terminu porodu , który jakoś nie poszedł w parze z przyjściem na świat naszej córeczki.  Nasz uparciuch Zapobiegawczo położono mnie do szpitala . Tam pięć dni czekałam na efekty prób przywołania naszego uparciucha. Poznałam inne dziewczyny, a każda z nich niosła inną ciążową historię. Obserwowałam świeżo upieczone mamy i ich maleństwa. Nie mogłam doczekać się chwili, w której będę mogła uścisnąć własne. Choć wciąż nie miałam pewności, czy jestem na to gotowa. Cierpliwość została nagrodzona piątego dnia dwadzieścia minut przed północą, gdy po kilkugodzinnej akcji porodowej , położono mi na piersi piękna, żywą istotę, patrzącą na mnie wielkimi oczami.  Nie mogę spać z wrażenia Długo nie mogłam zasnąć z wrażenia wpatrując się w moją małą córeczkę tamtej nocy. Bałam...

Co jakiś czas w internecie rozpoczyna się moda na jakieś zabawne fotki . Zdjęcia dzieci w śmiesznych pozach, zdjęcia w tęczowych ubrankach, porównywanie wielkości noworodków do przedmiotów codziennego użytku. Było tego naprawdę wiele... Nowy trend narodził się w Japonii i dotyczy owoców, a dokładniej brzoskwiń, które na zdjęciach mają zastąpić widok... gołej pupy :-) I choć pomysł całkiem niezły, jeżeli będziemy rozpatrywać go pod kątem zaniechania zamieszczania zdjęć roznegliżowanych bobasów w internecie, to jednak musi paść pytanie – po co to wszystko? Trudno zaprzeczyć, że są słodkie i urocze. Nie twierdzimy też, że patrząc na nie, nie pojawił nam się uśmiech na twarzy, ale jaki jest cel? fot. Instagram hisa.stk Przeczytaj: Nagość przy dziecku, tak czy nie? fot. Instagram ymkbox Dla żartu, dla śmiechu, dla zabawy? Być może to wystarczająca motywacja. My lubimy, gdy za jakąś akcją  stoi ważny powód. Tak jak to było w przypadku zdjęć dzieci z tęczą, która symbolizować miała radość z pojawienia się dzidziusia i smutek z powodu utraconej wcześniej ciąży . Nadzieja, że po każdej burzy wychodzi słońce, a po każdym smutku radość, to właśnie idea, dla której warto propagować jakiś pomysł na trend.  Zobacz: To nie są tylko urocze zdjęcia dzieci... Dowiedz się dlaczego! fot. Instagram jun.25 fot. Instagram Sachiparo A może Wy macie pomysł, co mają symbolizować zdjęcia z brzoskwinką? 

Często ludzie widzą świat krótkowzrocznie i nic w tym złego. Dolegliwości w czasie ciąży nie należą do najprzyjemniejszych i nic dziwnego, że przyszłe mamy się na nie uskarżają. Mają do tego prawo. Warto jednak czasem spojrzeć na sytuację innych mam, zwłaszcza tych, które są w ciąży, a mają już za sobą poronienie . Dla nich ciąża jest najtrudniejszym okresem w życiu. Ich poranne mdłości cieszą, wymioty radują, a ból piersi jest najwspanialszym objawem na świecie. Gdy przeczytaliśmy wypowiedź tej mamy, od razu wiedzieliśmy, że musimy się nią z wami podzielić. Ta opowieść zmienia. Posłuchajcie: "Poranne mdłości, hormony, wymioty? Nic mi nie przeszkadza. Moim największym koszmarem jest myśl – czy jeszcze jestem w ciąży? Ciąża powinna być najszczęśliwszym czasem w życiu kobiety. Dla mnie jest najtrudniejszym... Od 27 tygodni żyję w strachu i będę tak trwać, aż przytulę dziecko.  Analizuję każdy ból, każdy odgłos, puls. Chodzę, śpię, jem, spaceruję, cały czas myśląc o jednym. Dlaczego? Tak wygląda kolejna ciąża po poronieniu.  Staram się nie martwić za dużo, wierzę, że to, iż jestem w 27 tyg. ciąży to dobry znak. Wszystkie moje poprzednie trzy ciąże, skończyły się przed upływem 8 tygodni. Każdy tydzień, dzień jest świętem. Choć lekarze mówią, że ryzyko poronienia w tak zaawansowanej ciąży jest dużo niższe, to jednak ogarnia mnie strach. Boję się cieszyć zbyt wcześnie, żeby ta przedwczesna radość nie zamieniła się w rozpacz. Żebym znowu nie straciła dziecka. Wiem, jak to jest i jak to boli. Utrata dziecka to nie tylko ból, że zostało ci odebrane. To także strach, że stracisz następne. Teraz kiedy jestem w ciąży, nie mogę się nią cieszyć, boję się. Nie mówię też o niej nikomu, by nie zapeszyć. By nikt mnie nie pytał potem, a gdzie twoje dziecko, jeżeli znowu się nie uda.  Gdy w końcu zdecydowałam...