To tylko fantazja

Edukacja prowadzona we wczesnych latach dziecka, przede wszystkim w przedszkolu, ma ogromny wpływ na dalszy rozwój małego człowieka. Badania naukowe wskazują na wyraźny związek między nauczaniem przedszkolnym, a przyszłymi osiągnięciami w nauce. Nauka poprzez zabawę Umysł małego człowieka jest w tym okresie bardzo chłonny na nowe informacje. Należy jednak zadbać o odpowiednie przekazywanie wiedzy. Ponieważ przedszkolaki nie mają wyrobionej trwałej uwagi i nie potrafią skupić się przez dłuższy czas na jednej czynności, dlatego najlepszym sposobem na naukę jest dla nich zabawa. Dzięki temu dzieci mimowolnie przyswajają nowe informacje i zdobywają kolejne umiejętności. Ponadto udowodniono, że szybciej i lepiej zapamiętujemy, gdy nauce towarzyszą pozytywne emocje. Świat pełen zabaw, jakim dla dziecka powinno być przedszkole, jest ważny również z innego powodu. Codzienny kontakt z ukochaną panią przedszkolanką i kolegami oraz ciekawe zabawy sprawiają, że rozstania z rodzicami są dla malucha mniej stresujące, a czas rozłąki mija dużo szybciej. Interesujące zajęcia Zajęcia prowadzone w przedszkolu powinny rozbudzać i rozwijać różnorodne zainteresowania dzieci. „Przygotowywanie przedstawień, rytmika, gra na najprostszych instrumentach (np. bębenek, trójkąt) to tylko przykłady, jak ciekawie zorganizować czas spędzany w przedszkolu” – mówi Anna Gruszczyńska, pedagog i wieloletni dyrektor przedszkola Towarzystwa Przyjaciół Dzieci. „Dla maluchów często jest to pierwszy kontakt z muzyką, tańcem czy teatrem, który może przerodzić się w ich przyszłą pasję” – dodaje Anna Gruszczyńska. Bardzo istotne w rozwoju dziecka są także zajęcia plastyczne, które kształtują kreatywność małego człowieka. Dlatego wychowawcy powinni zachęcać do spontanicznego tworzenia prac nie tylko samodzielnie, ale również wspólnie z rówieśnikami....

Kiedyś dzieci w prezencie dostawały zestaw małego fryzjera czy doktora. Dziś częściej kupujemy im robota albo lalkę Barbie, a najmodniejsze są zabawki edukacyjne, które mają uczynić z maluchów mistrzów matematyki, ekspertów geografii czy płynnie czytające mądrale. A jednak każdy szanujący się przedszkolak codziennie pragnie pobyć sprzedawcą, przedszkolanką, tatą, pilotem. On instynktownie wie, że w ten sposób nauczy się więcej, niż rozwiązując zagadki, a przy okazji opanuje także wiedzę, którą obiecują nowoczesne zabawki edukacyjne. Jak mama i tata Zabawy trzylatka stają się coraz bardziej poukładane, zaczynają mieć swój temat, fabułę. Smyk zaczyna bawić się w... życie. Dorośli są dlań autorytetem, imponują, ciekawią. Smyk lubi udawać, że jest mamą, tatą, panią z przedszkola. Dzięki temu może poczuć się dorosło, poważniej. Ćwiczy w ten sposób różne role i trenuje zachowania, które obserwuje wokół i które potem, gdy dorośnie, będzie wcielał w życie. Kilkulatek już dobrze identyfikuje się ze swoją płcią. Dlatego dziewczynka częściej naśladuje mamę, a chłopiec – tatę. I dlatego mówi się, że jeżeli mama zajmuje się sprzątaniem, a w tym czasie tata czyta gazetę, to dzieci mogą powielać te role. Warto mieć tego świadomość...  Zabawy w rodzinę pozwalają radzić sobie z frustracją, która wynika z zależności od rodziców, z tego, że mama i tata ciągle coś nakazują, czegoś zabraniają. W zabawie to dziecko może strofować lalę. Pozwala mu to znaleźć się „po drugiej stronie”: teraz ono może zabraniać!    Uczą i rozwijają Dla malucha zabawy tematyczne są rozrywką i okazją do nauki. Tobie pozwolą lepiej poznać własne dziecko, jego troski i radości. Co dają konkretne zabawy? - W sklep – uczy liczyć, segregować przedmioty, czytać (gdy zrobisz z maluchem etykietki), wzbogaca...

Mój synek, Staś, miał w przedszkolu kolegę, Janka, który często nas odwiedzał. I zawsze gdy Staś dostał np. nową zabawkę czy klocki albo wróciliśmy z wyjazdu na narty, Janek mówił: „A mój tata kupił mi wczoraj większy zestaw Lego”, „A my jutro jedziemy w góry”, „A ja mam w domu pięć robotów!”. Staś w to święcie wierzył, ale ja wiedziałam, że Janek zmyśla. Bo nie chce być gorszy, bo chce się popisać, zwrócić na siebie uwagę. Oszukuje, choć jest dzieckiem zadbanym, kochanym, otoczonym zabawkami, docenianym. Wiedziałam, że tak naprawdę ten maluch nic złego nie robi, ale zastanawiałam się, jak właściwie należy zareagować? Ujawnić i potępić kłamstwo? Nie zwracać uwagi? Czy może udawać, że się wierzy? Postanowiłam sprawdzić, jak to z tym zmyślaniem u maluchów jest. Po drugiej stronie lustra Trzy-, czterolatki mają jeszcze kłopot z odróżnieniem fikcji od rzeczywistości. Dla trzyletniego malca postać z kreskówki jest niemal tak samo realna, jak koledzy z grupy – więc dlaczego nie mógłby jej spotkać w parku? A ponieważ jego pamięć bywa zawodna, może traktować wspomnienia swoich wyobrażeń tak, jak wspomnienia prawdziwych sytuacji. Fantazjowanie to co innego niż kłamstwo, czyli celowe wprowadzanie w błąd. I na ogół nie ma w tym złej woli dziecka. Maluchy wierzą w to, co opowiadają. Choć z drugiej strony coraz częściej są już w stanie stwierdzić, że coś jest tak nieprawdopodobne, że nie może być prawdziwe (nie ma ludzi wielkich jak domy, więc tata kolegi nie może być tak wysoki, choć kolega o tym z przekonaniem opowiada!). Przed piątym rokiem życia nie ma więc sensu wymagać od dziecka absolutnej prawdomówności. Mieszanie fikcji z rzeczywistością może się utrzymywać nawet do szóstego roku życia! Podziwiajcie mnie! Wszyscy pragniemy być doceniani – nasze dzieci też. I sporo maluchów ucieka się tu...