To wyjątkowe dziecko – mówią o Wiktorii jej opiekunowie z Domu Dziecka im. Janusza Korczaka w Gdańsku. Zawsze uśmiechnięta, cierpliwa, nawet podczas wyczerpującej rehabilitacji.
– Ze spokojem znosiła ból, którego nie wytrzymałby nawet dorosły – wspomina Monika Ciąćka, koordynatorka do spraw opiekuńczo-wychowawczych.
11-letnia Wiktoria jest niepełnosprawna, ale dzięki ćwiczeniom i własnemu samozaparciu umie się sama ubrać, umyć, przy stole zachowuje się lepiej niż większość jej rówieśników. Uczy się zmieniać sobie pampersy i obsługiwać cewnik. Bardzo lubi się uczyć – i nic dziwnego, bo mimo niepełnosprawności fizycznej jest bardzo bystra!
"Jeśli można byłoby powiedzieć, że ktoś ma "świetlistą" osobowość, to tak właśnie opisałabym Wiktorię. Jej obecność rozpala wokół niesłychanie ciepłe, pełne blasku emocje. Jest niezwykle pogodna, grzeczna, podporządkowana wszelkim regułom. Ma poczucie norm społecznych. Nigdy na nic nie narzeka, skarży się tylko wtedy, kiedy naprawdę dokucza jej jakiś dotkliwy ból” - pisze na Facebooku Joanna Piziewicz-Tołwińska, oligofrenopedagog, która od trzech lat jest dla Wiktorii tzw. rodziną zaprzyjaźnioną.
Osobowość, inteligencja czy poczucie humoru dziewczynki nie mieszczą się jednak w dokumentach.
W nich można przeczytać zupełnie inne rzeczy: przepuklina kręgowo-rdzeniowa, wózek inwalidzki, chodzik...
Dzieci z takimi dokumentami nie mają wielkich szans na adopcję ani rodzinę zastępczą. Wiktoria już od 9 lat czeka na to, aż ktoś ją weźmie do swojego domu. Niestety, czas spokojnego czekania już prawie się dla niej skończył.
Dom dziecka, w którym mieszka, jest przeznaczony tylko dla dzieci do 12. roku życia, więc Wiktoria może mieszkać w nim jeszcze tylko rok. Jeśli potem nie zostanie umieszczona w rodzinie zastępczej, to zostanie przeniesiona do domu pomocy społecznej (DPS-u), czyli placówki, w której są wymieszane osoby starsze, niepełnosprawne, osoby z problemem alkoholowym, chorzy psychicznie. Jak 12-latka może rozwijać się w takim środowisku?
Żeby uchronić ją od wegetacji w DPS-ie, pracownicy gdańskiego domu dziecka założyli na Facebooku akcję "Rodzice dla Wiktorii".
– Zależy nam na tym, by jak najwięcej osób poznało Wiktorię i mamy nadzieję, że dzięki tej akcji ktoś się po prostu w niej zakocha i da jej dom. To wyjątkowe dziecko i szukamy dla niej wyjątkowej rodziny – mówiła w trójmiejskim wydaniu GW dyrektorka Gdańskiego Domu Dziecka, Kinga Myrcik.
To niecodzienny sposób szukania rodziny zastępczej – ale i sytuacja jest niecodzienna. Jeśli dziewczynka trafi do DPS-u, jest ryzyko, że wszystkie wieloletnie osiągnięcia rehabilitacji znikną w szybkim czasie!
Fanpejdż akcji polubiło już prawie 2 tys. osób. Dołączcie do niej: im więcej osób dowie się o Wiktorii, tym większa szansa, że dziewczynka znajdzie swój dom i rodzinę.
Rodziny, które chciałyby poznać Wiktorię, proszone są o kontakt z dyrekcją Domu im. J. Korczaka w Gdańsku w godz. 7–16, nr tel. (58) 552 09 11 lub (58) 552 30 40.
Dołącz do facebookowej akcji „Rodzice dla Wiktorii”!
Podstawowy problem polega na tym, że jeśli dziecko niepełnosprawne trafia do domu dziecka, to w jakimś sensie jego los jest przesądzony. Jeżeli nie znajdzie się dla niego rodzina zastępcza, szczególnie zastępcza specjalistyczna, albo rodzina adopcyjna, to kiedy skończy 12 lat, idzie do domu pomocy społecznej. I na ogół w tych miejscach te dzieci zostają już do śmierci. To koszmarna perspektywa. Bardzo mało jest takich DPS–ów, gdzie rzeczywiście jest prowadzona na tyle intensywna praca z dzieckiem, by potem udało się dla niego znaleźć rodzinę adopcyjną. W związku z tym powinno się robić absolutnie wszystko, żeby jak najszybciej znaleźć dla tych dzieci rodzinę.
Przy takich historiach, jak ta Wiktorii, bardzo smuci mnie liczba jedynie 250 zawodowych specjalistycznych rodzin zastępczych w Polsce. Właśnie w takiej rodzinie powinna wychowywać się ta dziewczynka. Brakuje też systemowych rozwiązań jeśli chodzi o niepełnosprawne dzieci. Nie ma wdrożonych procedur wczesnej rehabilitacji, nie ma placówek, które byłyby wsparciem dla rodzin, które opiekują się niepełnosprawnymi dziećmi. I co jeszcze ważne: specjalistyczne rodziny zastępcze nie mają wystarczającego wsparcia finansowego. Utrzymanie dziecka niepełnosprawnego w placówce opiekuńczo-terapeutycznej to koszt ok. 6-7 tys. zł. Z kolei na dziś dzień rodzina zastępcza specjalistyczna – która może zrobić dla dziecka dużo więcej – dostaje na takie dziecko 1,2 tys. zł . Ta kwota często nie wystarcza nawet na podstawową rehabilitację.
Nie przepadam za facebookowymi akcjami, bo dzieci nie w taki sposób powinny znajdować rodziców, ale, kto wie, może właśnie dzięki udostępnieniu tej historii ktoś zmieni dla Wiktorii swoje życie?
Dwa lata temu Sandra została dotkliwie pobita przez opiekunkę. Kobieta ostatecznie przyznała się do zarzucanych jej czynów i grozi jej do 10 lat więzienia. Prokuratura chce, by kobieta także zadośćuczyniła za krzywdy wyrządzone dziecku. Gdy 18-miesieczna Sandra trafiła do szpitala w ciężkim stanie, nie było wiadomo czy dziecko przeżyje. Dziewczynka wymagała reanimacji i zastosowania respiratora . Choć stan dziecka się poprawił, centralny układ nerwowy został nieodwracalnie uszkodzony. Zgłoś się i testuj: zdobądź 1 z 1000 opakowań mleka następnego NAN OPTIPRO® Plus 2. Zawiedli najbliżsi Gdy matka dziewczynki dowiedziała się, że Sandra będzie wymagała rehabilitacji i być może nigdy nie będzie mówić, ani chodzić, porzuciła ją w szpitalu . To był kolejny cios dla maluszka. Dziewczynka nie sygnalizowała potrzeb i rzadko okazywała emocje, gdy ktoś chciał ją dotknąć - płakała. Widziałaś nasze konkursy? Sprawdź, co możesz wygrać! Justyna Borowiecka, która jest mamą zastępczą, od dwóch lat walczy o "normalność" dla Sandry. Choć dziewczynka nadal wymaga rehabilitacji, to widzi, słyszy i zaczyna mówić. Nauczyła się ponownie ufać ludziom, jest pełna życia i często się uśmiecha. Ktoś do kochania potrzebny od zaraz Państwo Borowieccy są zawodową rodziną zastępczą i choć robią wszystko, co najlepsze dla dziecka nie mogą zostać jej rodziną adopcyjną . Dzięki tej rodzinie dziewczynka jest gotowa do adopcji , jednak nadal rodziców dla Sandry brak. Jeśli nie znajdzie się rodzina, która zaadoptuje dziewczynkę, otoczy miłością i zapewni odpowiednią opiekę, to najpewniej trafi ona do specjalnej placówki, w której spędzi resztę życia. Informacje na temat adopcji Sandry można uzyskać w Wojewódzkim Ośrodku Adopcyjnym przy ul. Krzywej 2 w Sosnowcu. Telefon: 32266 84 19; e-mail: poaos_c@poczta.onet.pl; strona www:...
- Jeden człowiek ma zespół Downa , inny dysleksję albo jest nadpobudliwy. To tylko dodatki – mówi Małgorzata Dyczewska. 14 lat temu założyła rodzinę zastępczą. Mieszka w Bukowej Górze na Kaszubach, z mężem i dwiema dziewczynkami: obie mają zespół Downa. Każde dziecko potrzebuje domu Wioska na Kaszubach, wokół piękny las. Mieszkają tu we czworo: Małgorzata, jej mąż, 16-letnia Alicja i 12-letnia Wiktoria. Starsza dziewczynka jest już adoptowana, Wiktoria niedługo będzie. Małgorzata założyła rodzinę zastępczą w 2004 roku. Nie miała biologicznych dzieci . Nie szukała przyczyn, nie próbowała mieć biologicznych dzieci za wszelką cenę. Już wcześniej myślała o założeniu rodzinnego domu dziecka. Od początku zakładała, że mogą w nim być dzieci niepełnosprawne. Z osobami niepełnosprawnymi była już "oswojona" – na studiach, w wolontariatach, w pracy (z zawodu jest psychologiem ). – Podczas szkoleń dla rodziców zastępczych większość osób odrzuca myśl, żeby zdecydować się na niepełnosprawne dziecko . Ja się tego nie obawiałam – opowiada. Są takie same jak inne dzieci Alicja miała 2 lata, gdy znalazła się u Małgorzaty. Dziewczynkę rodzice zostawili zaraz po urodzeniu , w szpitalu. Nie chciał jej adoptować nikt z Polski, była już zgłoszona do adopcji zagranicznej . Małgorzata długo się nie wahała, zespół Downa jej nie przeszkadzał. Zdecydowała się stworzyć dla Ali rodzinę zastępczą. Alicja cieszy się wiosną Po 4 latach do Alicji dołączyła Wiki. Ona też miała wtedy 2 lata, a oprócz zespołu Downa – także wadę serca, nerek. Pytam Małgorzaty jak to się stało, że zdecydowała się na dzieci z zespołem Downa ? Każdy rodzic przecież marzy, by jego dziecko było mądre, zdolne, piękne, skończyło studia. - Dzieci z zespołem Downa są takie same jak inne , ich wychowanie nie różni się od wychowania innych...
Łódzki magistrat uroczyście ogłosił, że udało się wygasić Dom Dziecka nr 8 w Łodzi. Władze miasta musiały zdecydować się na ten krok, gdyż nie było w nim już dzieci. Jak to możliwe? Dom dziecka to nie dom Kiedy półtora toku temu Piotr Rydzewski obejmował stanowisko dyrektora łódzkiego Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej, zapowiadał duże zmiany. Deklarował, że skupi się na likwidowaniu dużych domów dziecka. Pierwszy z nich właśnie został zamknięty, a pusty już budynek przy ul. Zuchów zaprezentowano dziennikarzom. Mogli się oni przekonać na własne oczy, jak bardzo to miejsce różniło się od warunków domowych . Jak wyjaśnia Rydzewski, w ciągu kilkunastu miesięcy udało się znaleźć wszystkim dzieciom pozainstytucjonalną pieczę zastępczą . Większość dzieci wróciła do swoich rodziców albo innych krewnych. Resztę udało się umieścić w niespokrewnionych rodzinach zastępczych. To ogromny sukces pracowników MOPS, którzy dokładają wszelkich starań, aby jak najwięcej dzieci mogło opuścić dom dziecka . Najbardziej cieszy, że większość dzieci wróciła do swoich rodziców lub krewnych. Do jednej z mam wróciła aż szóstka jej dzieci. Kobieta miała kłopot z alkoholem, ale dzielnie walczyła, żeby się z tym uporać. MOPS pomógł wyposażyć jej mieszkanie. Z kolei troje dzieci zamieszkało ze swoim dziadkiem. Wcześniej odwiedzał wnuki w placówce, a tam słyszał, że nie może zostać rodziną zastępczą, bo jest za stary (ma 63 lata). Dzięki pomocy pracowników MOPS-u odzyskał dzieci. Sąd nie miał wątpliwości, że nadaje się na opiekuna. Mężczyzna mógł także liczyć na pomoc, w przygotowaniu mieszkania dla dzieci. Jeden chłopiec zamieszkał z dorosłą siostrą, która jest dla niego rodziną zastępczą, a na opiekę nad jednym z wychowanków zdecydował się pracownik domu dziecka. Władze Łodzi zdecydowały także, aby niemowlęta porzucane przez rodziców...
