Z nieśmiałych dzieci nie muszą wyrosnąć nieśmiali dorośli. Zamiast więc szukać lekarstwa na nieśmiałość, pomóż swojemu maluchowi poczuć się pewnie wśród innych ludzi.
Spis treści:
Nieśmiałość sprawia, że dziecko odczuwa dyskomfort z powodu:
Lęk, niepewność, brak przekonania co do własnej wartości powodują cały szereg zahamowań. A te z kolei sprawiają, że dziecko "ginie" w tłumie lub staje się obiektem drwin ze strony rówieśników.
Przebojowość, pewność siebie, odwaga — te cechy w dużej mierze decydują dziś o tym, czy człowiek osiągnie zawodowy sukces. Często to właśnie rozpychając się łokciami, można znaleźć ciekawą pracę, a później utrzymać się na stanowisku czy zdobyć awans. Zrozumiałe więc, że rodzice martwią się, widząc, jak ich pociecha samotnie przygląda się radosnej zabawie innych dzieci.
Diagnozując nieśmiałość u dziecka, wychowawcy i nauczyciele coraz rzadziej mylą wycofanie podopiecznych z lenistwem, złym wychowaniem czy lekceważeniem obowiązków.
Nie ma nic dziwnego w tym, że 2-, 3- a nawet 4-latek wykazuje oznaki nieśmiałości. Na tym etapie rozwoju jest ona zupełnie naturalna i nie powinna zbytnio martwić rodziców. Większość dzieci „wyrośnie” z niej, zanim pójdzie do szkoły. Nie dziw się więc, że Twoje dziecko woli bawić się samo lub najwyżej obok kolegi nie nawiązując z nim jednak kontaktu – to zupełnie typowe dla przedszkolaków i młodszych dzieci. Podobnie jak rola obserwatora, którą często przyjmują maluchy.
Nie powinnaś się też martwić, że twój energiczny w domu smyk, w przedszkolu staje się nieśmiały i wstydliwy. Przecież przedszkole to obce miejsce, w którym wszystko wygląda inaczej niż w domu. Maluchy w różny sposób przystosowują się do tego i tylko nieliczne wybierają bycie w centrum uwagi. Z czasem nawet te, które przez kilka pierwszych miesięcy wolały bawić się samotnie w kąciku, wychodzą z cienia i nawiązują znajomości.
Według badań, w przypadku około 20 proc. najmłodszych nieśmiałość jest raczej wrodzona niż rozwojowa, a to oznacza, że nigdy nie da się jej całkiem przezwyciężyć. By stwierdzić, czy Twoje dziecko jest nieśmiałe „z natury”, czy też zachowuje się typowo dla swojego wieku, spróbuj sięgnąć pamięcią wstecz, gdy Twoja pociecha była jeszcze niemowlęciem. Już wtedy bowiem można zaobserwować przejawy wysokiej wrażliwości układu nerwowego, która jest odpowiedzialna za rozwinięcie się nieśmiałości.
Nadwrażliwy maluch reaguje lękiem na wydawałoby się łagodne bodźce, jak np. poruszająca się zabawka. W nowych sytuacjach i na widok nowych osób płacze częściej niż jego rówieśnicy, gorzej niż oni znosi wszelkie zmiany. Pewną wskazówką mogą być też rodzice – jeśli i oni już od dzieciństwa byli nieśmiali, jest bardziej prawdopodobne, że ich dziecko odziedziczyło tę cechę i że nie uda mu się wyrosnąć z niej tak łatwo jak jego rówieśnikom.
Niestety, do ukształtowania w dziecku nieśmiałości często przyczyniają się sami rodzice i stosowane przez nich metody wychowawcze. Jeśli nie pozwalasz swojemu smykowi posmarować chleba masłem, podpowiadasz mu, jak ułożyć układankę, zapinasz za niego rzepy przy kurtce, myjesz mu rączki itp. – wprost lub pośrednio dajesz mu komunikat oznaczający:
Dziecko nie ma też wtedy możliwości cieszyć się z własnego sukcesu i nie może zbudować pozytywnego obrazu własnej osoby. Skoro najbliższe mu osoby uważają, że nie umie, traci wiarę we własne możliwości, przestaje się starać, staje się bierny, a każda sytuacja, w której musi się wykazać, budzi lęk przed porażką. Podobne efekty przynosi:
Wychowanemu w ten sposób dziecku trudno dobrze o sobie myśleć. A skoro samo myśli o sobie źle, tego samego oczekuje po innych, zwłaszcza nieznanych sobie osobach. Woli więc nie wchodzić z nimi w kontakt. I tak rodzi się nieśmiałość.
Bez względu na to, jaka jest przyczyna „nieśmiałości” twojego dziecka, nie jest ono jeszcze skazane na nią do końca życia. Nieśmiałemu dziecku można pomóc.
Ktoś, kto nie potrafi poradzić sobie z nieśmiałością, najczęściej ma o sobie nie najlepsze mniemanie. Zrób więc wszystko, by twoje dziecko uwierzyło, że jest wspaniałym, wartościowym człowiekiem i zaczęło ufać we własne możliwości. I dlatego:
Konsultacja: Marta Fidecka, psycholog
Zobacz także:
Dziecko, które nie chce chodzić do przedszkola, lepiej nadal tam posyłać. A że maluch się buntuje? No cóż, trzeba znaleźć sposób, by ułatwić mu oswojenie się z tą sytuacją. Jaki? Wiele zależy od tego, w którym momencie zaczął protestować. „Nie będę się ubierał”, „Nie chcę”, „Zostaw”, „Nie pójdę” – wobec takiego oporu czujesz się bezsilna i trudno ci być konsekwentną. Czasem więc maluchowi odpuszczasz. Jednak konsekwencja to podstawowy warunek, jaki trzeba spełnić. Tylko jak to zrobić? – Gdyby chodziło o podanie dziecku lekarstwa, nie miałybyśmy wątpliwości, jak postąpić – podpowiada psycholog Beata Chrzanowska-Pietraszek. – Mimo oporów malucha konsekwentnie dawałybyśmy mu leki. Bo wiemy, że to dla niego dobre i mu potrzebne. Tak samo jest z przedszkolem. Jak reagować w zależności od sytuacji, w której dziecko przeżywa kryzys, wyjaśniamy wspólnie z ekspertem. Spis treści: Jak namówić dziecko do chodzenia do przedszkola, kiedy dopiero zostało przedszkolakiem? Jak zachęcić dziecko do przedszkola? Dziecko nie chce chodzić do przedszkola i płacze Dziecko nie chce chodzić do przedszkola Jak zachęcić dziecko do przedszkola: wyjaśnij ewentualne problemy Kiedy jest za wcześnie na przedszkole? Jak przekonać dziecko do przedszkola: tego nie rób! Jak zachęcić dziecko do jedzenia w przedszkolu: wskazówki Jak namówić do chodzenia do przedszkola dziecko, które dopiero zostało przedszkolakiem? Dziecko dopiero rozpoczęło swoją przygodę z przedszkolem, a już protestuje? To całkiem normalna reakcja zwana okresem adaptacyjnym . Każdy człowiek – mały także – przeżywa ogromny stres w momencie zmiany swojej sytuacji życiowej. Pomyśl, że dziecko czuje się tak jak ty, gdy właśnie idziesz do nowej pracy. Nikogo nie znasz, nie wiesz, jakie w firmie panują obyczaje,...
Jeśli dziecko nie chce chodzić do szkoły, przede wszystkim warto ustalić, co jest prawdziwym powodem niechęci do szkoły. Może to trudność z przyzwyczajeniem się do nowych obowiązków po długich wakacjach? Być może źródło napięcia nie jest związane z samą placówką szkolną, ale ze złymi relacjami z kolegami lub nauczycielami – mówi dr Paulina Sobiczewska, psycholog z Uniwersytetu SWPS. – Należy też pamiętać, że wiek szkolny to okres, w którym człowiek szuka akceptacji, szczególnie ze strony rówieśników. Dlaczego dziecko nie chce chodzić do szkoły? Powody, dla których dziecko nie chce chodzić do szkoły, mogą mieć związek zarówno z samą szkołą, kolegami z klasy czy nauczycielami, jak również z sytuacją w domu. Przyczyny niechęci dziecka do szkoły: problemy z adaptacją w szkole, konflikty z rówieśnikami, konflikty z nauczycielami, problemy zdrowotne ( depresja , nerwica), fobia szkolna , trudności w nauce jednego lub kilku przedmiotów, zmęczenie, problemy domowe. Na brak chęci chodzenia do szkoły mogą wpływać również kłótnie w domu, rozwód rodziców, choroba jednego z członków rodziny. Problemy domowe odbijają się na psychice dziecka, powodując lęk, smutek, a także niechęć do uczestniczenia w lekcjach. Dziecko może mieć zachwiane poczucie bezpieczeństwa. W takiej sytuacji wskazane jest wsparcie ze strony psychologa, który pomoże dziecku uporać się z trudnymi emocjami, zrozumieć aktualną sytuację i pozbyć się obaw z nią związanych. Dziecko nie chce chodzić do szkoły – co robić? Niechęć do szkoły, która ujawnia się krótko po rozpoczęciu roku szkolnego to naturalna reakcja. Dorośli również często nie mają ochoty wracać do pracy po urlopie. W ciągu dwóch miesięcy wakacji dziecko zdążyło przyzwyczaić się do odpoczynku, w szkole ma natomiast do wykonania trudne zadania, z których...
Wiedzę, jak się zachować w różnych sytuacjach, dzieci czerpią od rodziców. Są nie tylko mistrzami obserwacji, ale też najczulszymi barometrami – szybko odkrywają słabości taty i mamy, ich brak konsekwencji, przejmują lęki i obawy. Dlatego zanim przystąpisz do „naprawy” malucha, przyjrzyj się... sobie. To twoje reakcje, postrzeganie świata i oceny innych ludzi są dla dziecka wzorem do naśladowania. Potem sprawdź, co robić, gdy przytrafił wam się jeden z najczęstszych problemów. Nieśmiałość dziecięca Jak wypadnę w przedszkolu? Jak koledzy ocenią to, co powiem? A jak coś mi nie wyjdzie, to inni pewnie będą się śmiać? O tym, czy dziecko jest nieśmiałe , czy nie, wcale nie decyduje tylko temperament. Psycholog Beata Chrzanowska-Pietraszuk mówi – Odpowiedzialnością nie obciążałabym tylko genów. Zdarza się, że dzieci powielają nieśmiałe zachowania rodziców. Dlatego na początek warto odpowiedzieć sobie na pytanie: co takiego robię, że moje dziecko czuje się niepewnie? Jak wygłaszam swoje zdanie? Jak zachowuję się przy obcych? Co czuję, gdy czeka mnie jakieś wyzwanie? Bywa, że nieśmiali rodzice wymagają od dziecka, by było „hej, do przodu” i tym wprawiają je w zakłopotanie. CO MOŻNA ZROBIĆ. Chwalić. Doceniać. Zachęcać. Dać dziecku wiarę w siebie, w swoje możliwości. Używać słów: „potrafisz”, „umiesz”. – Ale nic na siłę! Jeśli maluch nie chce czegoś zrobić, np. recytować wiersza przed rodziną, to lepiej go nie zmuszać – radzi psycholog . Agresja dziecięca Dziecko walnie kogoś pięścią, kopnie, energicznie wyszarpie zabawkę. Mały agresor budzi lęk wśród innych dzieci. Skąd bierze się w nim złość? Często jej źródłem jest brak zrozumienia przede wszystkich swoich uczuć, ale także możliwości. Dziecko w wieku przedszkolnym nie potrafi jeszcze panować nad swoimi emocjami. Jeśli coś go frustruje,...
