Problematyka związana z definicją osób niewierzących powiązana jest przeróżnymi rozłamami ich poglądów. Odpowiedź na pytanie, kim jest ateista, wcale nie jest tak prosta, jak mogłoby się wydawać.
Spis treści:
Ateista to osoba, która wyznaje ateizm, czyli pogląd, w którym zaprzecza się istnieniu Boga, jakichkolwiek bóstw czy sił nadprzyrodzonych.
Ateizm nie jest tożsamym pojęciem dla światopoglądu zwanego agnostycyzmem. Agnostyk to osoba, która zakłada, że nie można udowodnić istnienia Boga, jednak nie ma też wystarczających dowodów na jego nieistnienie. Taka postawa nie jest tożsama z ateizmem, gdyż myśl ateistyczna przedstawia poglądy negujące istnienie Boga.
Bardzo ciekawy pogląd dot. agnostycyzmu wyraził Jan Hartman – polski filozof i agnostyk. Uważa, że taki pogląd filozoficzny jest „postawą uczciwości intelektualnej, gdyż gdyby Bóg istniał, to oczekiwałby, że będzie on agnostykiem, gdyż pychą jest udawać coś, czego się nie wie.”
Ludzie niewierzący mogą wątpić w istnienie Boga, nie praktykować żadnej religii lub zaprzeczać całkowicie istnieniu Boga.
Zarówno agnostyk, jak i ateista mogą być uznane za osoby niewierzące, jednak termin ten ma o wiele szersze znaczenie. Może on obejmować tzw. ateizm praktyczny, w którym ludzie „wierzący” w istnienie Stwórcy Kosmosu i Życia, wykazują postawy praktyczne, które przeczą religiom. W XXI wieku uwydatnia się także inna praktyka, w której niewierzący praktykują zwyczaje religijne, gdyż działają pod presją społeczeństwa.
Ze względu na niejasność tego terminu, a także problemy z weryfikacją rzeczywistej religijności osób ankietowanych, ciężko jest określić jaki procent społeczeństwa to osoby niewierzące.
Ateiści wierzą w wiele różnych poglądów, które różnią się od siebie w zależności od rodzaju ateizmu.
Przykładowo, możemy wyróżnić tzw. ateizm teoretyczny, który zaprzecza istnieniu Boga ze względu na brak dowodów racjonalnych, filozoficznych i empirycznych. Ateiści wyznający tzw. ateizm teoretyczny, mogą wierzyć, że:
religia jest formą alienacji społeczeństwa, która utrzymuje się na podstawach psychologicznych obejmujących silną chęć przynależności – ateizm przyrodniczy,
postać Boga jest odzwierciedleniem nierealnych pragnień ludzi, a religia i koncepcja istnienia Boga ogranicza wolność jednostki – ateizm antropologiczny,
o nieistnieniu Boga świadczy brak empirycznych dowodów na jego istnienie – ateizm neopozytywistyczny.
Pomiędzy ateistami mogą pojawiać się także poglądy o prawdopodobnym istnieniu Boga, jednak braku możliwości dowiedzenia, czy ten pogląd jest słuszny, co sugeruje wycofaną postawę (ateizm sceptyczny, który jest podobny do agnostycyzmu).
Jak widać, form niewiary jest naprawdę wiele, a największe różnice można zauważyć w odmiennych kręgach kulturowych i społecznych.
Dane dotyczące demografii osób niewierzących są bardzo trudno dostępne. Według niektórych raportów w 2015 roku aż 22% światowej ludzkości zadeklarowało się jako niewierząca. Największy odsetek ateistów i niewierzących zanotowany został w Chinach, gdzie 61% obywateli wyraziło swoje wątpliwości w istnienie Boga.
W Europie najbardziej ateistycznym krajem są Czechy. Ich średnia znacząco przewyższa inne społeczeństwa europejskie i wynosi około 49%.
Według oficjalnych danych procent ateistów w Polsce wynosi około 2,6%. W badaniu GUS-u z 2015 roku obojętny stosunek do wiary wykazało 5,4% osób, a procent niezdecydowanych w kwestii wiary wyniósł aż 12%.
Dane demograficzne potwierdzają, że zdecydowanie więcej osób niewierzących mieszka w mieście powyżej 500 tysięcy mieszkańców. W takich obszarach ponad połowa osób (51,7%) deklaruje, że nie jest związana ze wspólnotą religijną (lecz nie pozostaje ateistą).
Bezsprzecznie najsłynniejszy polski ateista to Kazimierz Łyszczyński, który za swoje poglądy ateistyczne został skazany na karę śmierci w 1688 roku. Po wydaniu swojego traktatu „O nieistnieniu Boga” został oskarżony publicznie i spalony na stosie. Ponadto, Jan II Sobieski wydał nakaz konfiskacji wszelkich dóbr polskiego filozofa. Nieoficjalnie Łyszczyński uznany jest za patrona polskich ateistów.
Do znanych polskich ateistek należała Maria Skłodowska-Curie oraz Maria Konopnicka.
Do ateizmu przyznaje się wiele gwiazd zarówno sceny politycznej, jak i artystycznej. Wśród znanych polskich ateistów są m.in.: Stanisław Lem, Wiesława Szymborska, Marek Edelman, Tadeusz Różewicz, Roman Polański, Janusz Palikot czy Jerzy Urban.
Na jednym z forów internetowych dla mam wywiązała się dyskusja dotycząca zabobonów. Pewna użytkowniczka forum przytoczyła następujący fragment tekstu: „Matka chrzestna nie może być w ciąży. W przeciwnym razie grozi to odebraniem zdrowia dziecku, które nosi w brzuchu, albo dziecku, które podaje do chrztu – maleństwa mają sobie nawzajem odebrać zdrowie”. Zapytała, czy inne mamy wierzą w ten przesąd. Okazuje się, że zdania są bardzo podzielone. „Wiara w Boga i zabobony wykluczają się wzajemnie” Większość mam odpowiedziała, że nie wierzy w zabobony. Jako argument podawały fakt, iż wiara w Boga i przesądy wzajemnie się wykluczają. Kobiety jednogłośnie twierdziły, że „wierzą w Boga, a nie w zabobony”. Pojawiło się też wiele komentarzy określających wiarę w przesądy jako „komedię”, „głupotę”. „Ale średniowiecze! Oczywiście, że nie!” – napisała jedna z mam. „Ja będąc w trzecim trymestrze ciąży, podawałam dziecko do chrztu. Oboje są zdrowi. Nie należy wierzyć w taki przesąd” – dodała kolejna. Jedna z internautek bardzo trafnie podsumowała temat: „Chrzest to ma być z zasady piękne przeżycie, zmycie grzechu itd., a jednocześnie miałby się przyczynić do odebrania zdrowia dziecku? Totalna głupota”. Mamy podawały też przykłady z własnego doświadczenia negujące ten przesąd: „Ja byłam w ciąży, kiedy zostałam chrzestną. Ani mojemu dziecku nic się nie stało, ani mojej chrześnicy. Co za zabobony”. „Moja kuzynka 15 lat temu miała być chrzestną. Jak się okazało, że jest w ciąży – odmówiła. Urodziła córkę z bardzo poważną wadą serca, dziecko ledwo przeżyło. Także zbiegi okoliczności w takich sytuacjach są częste” – pisała kolejna. „Nie wierzę, ale...”...
Tekst hymnu Polski początkowo nosił nazwę „Pieśń Legionów Polskich we Włoszech”. Powstał on w 1797 roku, a jego autorem jest polski pisarz i polityk Józef Wybicki . Autor melodii nie jest znany. Nazwa Mazurek Dąbrowskiego nie oznacza, że Jan Henryk Dąbrowski był tym, kto napisał hymn. Pieśń szybko zyskała wielką popularność wśród legionistów, a niecałe pół roku później była już znana we wszystkich zaborach. W 1927 roku została oficjalnie hymnem Polski. Poza hymnem naszego kraju warto nauczyć dziecko też innych piosenek patriotycznych, które śpiewa się podczas świąt narodowych. Spis treści: Hymn Polski: pełny tekst Dlaczego tekst hymnu Polski nazywa się Mazurkiem Dąbrowskiego? Kiedy śpiewa się hymn Polski Zasady i błędy podczas odtwarzania i śpiewania hymnu Polski Zmiana tekstu hymnu Polski Hymn Polski: pełny tekst Obecnie za oficjalne słowa hymnu Polski uznaje się cztery zwrotki. Poniżej znajdziesz cały tekst utworu. 1. Jeszcze Polska nie zginęła, Kiedy my żyjemy. Co nam obca przemoc wzięła, Szablą odbierzemy. Refren: Marsz, marsz, Dąbrowski, Z ziemi włoskiej do Polski. Za twoim przewodem Złączym się z narodem. 2. Przejdziem Wisłę, przejdziem Wartę, Będziem Polakami. Dał nam przykład Bonaparte, Jak zwyciężać mamy. Refren: Marsz, marsz, Dąbrowski... 3. Jak Czarniecki do Poznania Po szwedzkim zaborze, Dla ojczyzny ratowania Wrócim się przez morze. Refren: Marsz, marsz, Dąbrowski... 4. Już tam ojciec do swej Basi Mówi zapłakany – Słuchaj jeno, pono nasi Biją w tarabany. Refren: Marsz, marsz, Dąbrowski... Poniżej znajdziesz tekst do druku. Kliknij w obrazek , pobierz go, a następnie wydrukuj. Pełny tekst hymnu Polski miał dwie dodatkowe zwrotki Nie...
O Święcie Niepodległości uczą się już przedszkolaki. Z tej okazji zwykle uczą się „Katechizmu polskiego dziecka” Władysława Bełzy, poznają nasze symbole narodowe , śpiewają piosenki patriotyczne . Podpowiadamy, jakie jeszcze piękne wiersze o Polsce i inne wiersze patriotyczne warto czytać dzieciom. Przedstawiamy 12 dłuższych i krótkich wierszy na 11 listopada. Wiersze patriotyczne dla dzieci Poniżej znajdują się wiersze o niepodległości dla dzieci, które, choć pisane przystępnym językiem, przekazują prawdę o ważnej części polskiej historii, jaką było odzyskanie niepodległości 11 listopada 1918 roku . Już przedszkolaki mogą i powinny być uczone szacunku i patriotyzmu wobec ojczyzny. Przy okazji zbliżającego się Dnia Niepodległości warto uczyć je o tym np. poprzez wiersze znanych poetów. Wiersze na 11 listopada dla dzieci: „Barwy ojczyste” – Czesław Janczarski „Co to jest Polska?” – Czesław Janczarski „Twój dom” – Wanda Chotomska „Polska” – Ryszard Przymus „Polska” – Elżbieta H. Krystek-Jones „Pojedziemy w cudny kraj” – Maria Konopnicka „Ojczyzna” – Włodzimierz Domeradzki „Modlitwa polskiej dziewczynki” – Władysław Bełza „Katechizm polskiego dziecka’ – Władysław Bełza „Polska” – Antoni Słonimski „Moja mała Ojczyzna” – Joanna Białobrzeska „Znak” – Maria Łaszczuk „Barwy ojczyste” – Czesław Janczarski Powiewa flaga, gdy wiatr się zerwie. A na tej fladze biel jest i czerwień. Czerwień to miłość, biel - serce czyste. Piękne są nasze barwy ojczyste „Co to jest Polska?” – Czesław Janczarski – Co to...
