Nie ma co się dłużej oszukiwać: robię bokami! Wstyd się przyznać, ale chciałabym pół godziny dziennie (nie nocnie!) poczytać wiadomości w internecie lub książkę, nie musząc równocześnie odpowiadać na sto tysięcy pytań i bez uwieszonego na ramieniu, żującego ślinę niemowlęcia.
Inne małe marzenia to zrobienie prania powoli i z rozmysłem, rozkoszowanie się prasowaniem i bezmyślne mieszanie gulaszu, którego część i tak wyląduje w psiej misce, bo albo "nie smakuje", albo "upadło".
Co rano wyścig z czasem. Czy zdążę przewinąć Niemowlę, zanim Siostra, rozedrze się, by pomóc jej wstać z nocnika? Czy piętnastominutową drzemkę Niemowlęcia wykorzystać na skorzystanie z łazienki, uczesanie Siostry czy leżenie na wznak na łóżku? Czy jeśli wybiorę trzecią opcję, to pęcherz to wytrzyma? Wybieram pęcherz, potem fryzura Siostry, na końcu leżenie, z którego i tak nici, bo Siostra chce kanapkę, albo nie, kaszkę, albo nie, jogurt. Jogurt? Przecież nielubi jogurtu, chce serek. Nie ma Danio? Przecież nie lubi Rolmlecza! Mówiła, że lubi? Coś się mamie pomyliło...
Drzemka Niemowlęcia zawsze oznacza aktywację nadpobudliwej Siostry. Po godzinnych występach wokalno--tanecznych wypełnionych Zuzią, lalą niedużą, Ach śpij, kochanie! (tu mocny akcent i wymowne spojrzenie na Siostrę przy słowach: "wszystkie dzieci, nawet złe") i znowu Zuzią następuje chwila ciszy. Niemowlę śpi. Wygląda ślicznie... Wtedy wkracza Siostra, królowa chaosu. Matce z nerwicą natręctw ciężko jest pogodzić się z chaosem. Zbieranie zabawek, poprawianie obrusów, ścieranie, zamiatanie okruszków i tak w kółko. Siostra sprząta, owszem, ale wybiórczo. Widzi na podłodze okruch, podnosi i stwierdza, że tacie coś upadło. Metr za nią piętrzy się góra poszarpanych gazet. Na uwagę, że jej też chyba coś upadło, stwierdza spokojnie, że jej się tak nie wydaje...
Z drzemki Niemowlę budzi telefon. Cichy sygnał w postaci spokojnej muzyki nie pomaga – Niemowlę jest wyczulone na każdy dźwięk telefonu. Dzwoni babcia. Zabierze Siostrę na spacer, a może pobawi Niemowlę? Super, jeśli Siostra pójdzie na spacer, a Niemowlę zaśnie, to ja może pomaluję ścianę w sypialni? Mąż nie ma czasu, a ja się odprężę. Co? Urlop macierzyński nie jest po to, żeby malować ściany? No tak, babcia ma rację. Odprężam się. W końcu jak urlop, to urlop.
Felieton nagrodzony w miesięczniku "Twoje Dziecko" nr 8/2013
Zobacz zasady Konkursu na Felieton w miesięczniku „Twoje Dziecko”
Czy rodzeństwo mieszane, tzw. parka, jest lepsze niż dwóch braci? Naukowcy z Uniwersytetu Brighama Younga dowodzą niezbicie, że płeć rodzeństwa ma szczególny wpływ na nasz rozwój, emocje, zdrowie psychiczne i samoocenę. Z badań wynika, że posiadanie siostry przynosi więcej korzyści . Dlaczego tak dobrze jest mieć siostrę lub kilka sióstr? Dzięki siostrze lepiej żyjemy i rozumiemy innych Kto ma siostrę ten wie, że tzw. darcie kotów na zmianę z wielką miłością to w tych relacjach po prostu norma. Jednocześnie pewnikiem jest także to, że zawsze można na nią liczyć, zwłaszcza w najtrudniejszych momentach, a i czasem pożyczyć jakiś ciuch z jej szafy. Nieważne czy jest starsza, czy młodsza, czy między dziećmi jest duża, czy mała różnica wieku. Ważne, by mieć siostrę. Jak dowodzą badania, posiadanie siostry chroni rodzeństwo przed depresją , a także powoduje, że rodzina staje się sobie bliższa i łączą ją silniejsze więzy. „Relacja z siostrą pomaga rozwijać umiejętności społeczne , takie jak zdolności komunikacyjne, sztukę kompromisu i umiejętność negocjacji” – mówi adiunkt Alex Jensen z Uniwersytetu Brighama Younga (USA), prowadzący badania dotyczące relacji z rodzeństwem. „Nawet wtedy, gdy siostry mają konflikt, to jeśli jest on niewielki, dobrze nam zrobi w rozwijaniu umiejętności radzenia sobie w trudnych sytuacjach społecznych". 5 najważniejszych korzyści z posiadania siostry Oto 5 najważniejszych powodów, według naukowców, dla których tak dobrze jest mieć siostrę (lub więcej sióstr). 1. Dzięki niej zachowasz równowagę psychiczną Okazuje się, że posiadanie siostry zapewnia nam pełnię zdrowia psychicznego. Jak tłumaczą psychologowie, siostry pomagają chronić rodzeństwo przed poczuciem samotności i lękiem. A także to właśnie dzięki siostrom dochodzi do scalenia rodziny po śmierci rodziców. Tak dowodzą badania z 2010...
Halina nazywa siebie babcią z doskoku, przyjezdną. Pracuje w Warszawie, a tylko weekendy spędza w domu w Krakowie. Tam może spotkać się z wnuczką. Krótki pobyt w domu, wiele spraw do załatwienia. Wspólne chwile nie zawsze są możliwe, więc babcia Halina głównie tęskni. Za Zuzią i półrocznym Oskarem, dzieckiem drugiego syna, który mieszka jeszcze dalej – w Londynie. W innej sytuacji jest dziadek Marek. Często odbiera wnuczkę z przedszkola i zajmuje się jej siostrami, gdy rodzice pracują. Ma czas, bo od niedawna jest na emeryturze. Ale wcześniej też udawało mu się pomagać w opiece nad wnukami. Kiedy chłopcy byli mali, nasza trzecia bohaterka, babcia Wanda, mieszkała razem z nimi. Jeszcze wtedy pracowała, więc starała się przede wszystkim odciążać córkę w bieżących sprawach – zakupach, gotowaniu. Po przeprowadzce dzieci do nowego mieszkania, podobnie jak dziadek Marek, spędza z wnukami czas do powrotu rodziców z pracy. Blisko, ale nie zbyt... blisko – Nie chciałabym mieszkać z wnukami, choć takie rozwiązanie może mieć pozytywny wpływ na dzieci – uważa babcia Halina. – To uczy wnuki, że jest coś takiego jak rodzina, uczy szacunku dla starszych ludzi. A dziadkom może przynieść spełnienie, bo zwykle gdy przechodzą na emeryturę, czują się niepotrzebni – dodaje. Zalety bliskiego kontaktu podkreśla też Marek, dziadek pięciorga wnucząt, który sam mieszkał w jednym domu z rodzicami (oni na parterze, on z żoną i synami na piętrze). Jego starsze wnuki mieszkają na drugim końcu Warszawy, ale do trzech najmłodszych, którym poświęca teraz najwięcej czasu, ma zaledwie dziesięć minut szybkim marszem. Choć blisko znaczy wygodnie, lepiej jego zdaniem, gdy rodzice i dzieci nie prowadzą wspólnego gospodarstwa. – Musi być jakaś odrębność – mówi. Babcia Wanda też przyznaje: – Dobrze, gdy wieczorem każdy może wrócić do siebie....
Jak tam mały? W oczach pani Joli z warzywnego widzę jak na dłoni jedyną właściwą odpowiedź: „Aaa, trzeba przeżyć, czasem to już rady nie daję, drze się niemiłosiernie, nie pamiętam już, jak to jest się wyspać, chyba ząbki mu idą albo co, wie pani, jak to z tymi dziećmi”. Kaśce ze spożywczego pożaliłabym się raczej, że „niby ok, ale, stara, to serio koniec życia jest, zapomnij o znajomych, piwo to po karmieniu, więc z ciążą z dwa lata masz z głowy, facet ci się nie zajmie, wiesz, jak jest”, a ona w zamyśleniu pokiwałaby głową, wstukując cenę tipsikiem jak spod igły. Po wyjściu ze sklepu (z siatami, a jakże) natykam się na Olgę (Ile ten jej mały jest starszy od Stasia? Trzy miesiące jakoś?) i odpowiedź rozwija się w pasaże tiutiań, symfonię rozkosznych westchnień, akcentowanych wznoszeniem oczu ku niebu: „A wiesz jak on słodko je/ziewa/patrzy/zasypia/krzyczy/płacze (niepotrzebne skreślić)?! A jak cudnie macha rączkami!”. Stałe fragmenty gry, teraz szukamy konkretu. Potem się pewnie pyta o oceny w szkole, ale co można powiedzieć o niemowlaku? Jest, mam. „A ile twój już waży?”. Dzwonek telefonu brutalnie przerywa pogaduszki cukrowych wróżek. Ooo. Babcia. „No a jak ma być, mamo? Dobrze, no. Na spacerze. Nie, dobrze go ubrałam. Nie, ma ciepłe rączki. Na pewno. Tak, dalej ulewa. Nie, jesteśmy umówieni do lekarza. Tak, wiem, jakbym mu dawała żuru zamiast sztucznych słoiczków, to by nie ulewał. No, kończę, bo idzie Ewa. No, pa!”. Ewa jest w ósmym miesiącu ciąży. Zwykle wybieram dla niej coś z powyższego repertuaru, ale dziś jest nastawiona ekonomicznie: „Nie martw się, słonko, te pieluchy nie takie straszne, no owszem, na początku więcej, ale wiesz... No całkiem poszaleli z cenami tych ubranek, a ile taka oliwka kosztuje, no wiem, wiem, leć, trzymaj się”. Wieczorem, stojąc nad niczego nieświadomym obiektem indagacji, słyszę święte...
