Więcej czasu!

Każdy szanujący się brzdąc sprzeciwia się rodzicom i z upodobaniem mówi „nie”. Pokazuje w ten sposób, że ma własne zdanie. Jak się z nim dogadać? W jaki sposób mądrze postępować, by wtedy, gdy to konieczne, zechciał być posłuszny? Kiedy z malucha zaczyna wychodzić diabełek? Zwykle pod koniec pierwszego roku życia. Nawet jeśli dziecko jeszcze nie wymawia słówka „nie”, to coraz wyraziściej zaznacza swój sprzeciw. Przeczytaj, co robić, by sobie z nim poradzić. Buntownik z powodami Dlaczego słodki do tej pory maluch nagle zdaje się robić wszystko na opak? I zupełnie, ale to zupełnie, nie chce Cię słuchać? Odpowiedź jest prosta: bo wyrasta z niego świadoma swej odrębności osoba. A jak najlepiej zaznaczyć swoją odrębność? Poprzez zdecydowane wyrażanie własnego zdania! „Zrobię nie tak, jak mama mówi, ale po swojemu, czyli – pokażę, że trzeba się ze mną liczyć”. Małe dziecko po prostu musi ćwiczyć niezależność. I zwykle robi to w niezbyt dla Ciebie wygodny sposób. Ale dobra wiadomość jest taka, że jednak można się z nim dogadać. Przede wszystkim, zanim się zdenerwujesz, bo znowu mówi „nie” i wędruje na spacerze w przeciwną stronę, uświadom sobie, że... to dobrze! To znaczy, że rozwija się prawidłowo. Trenuje umiejętności, które tak cenimy u starszych dzieci i dorosłych: asertywność, poczucie własnej wartości, pewność siebie, odwagę. Troszkę się teraz pomęczysz, ale warto. Znajomość mechanizmów kierujących rozwojem emocjonalnym Twojej pociechy pozwoli Ci spojrzeć na Wasze codzienne przeprawy z większym dystansem. Pomoże również zrozumieć malucha i nauczyć się mądrze z nim postępować. Plan działania Jeżeli chcesz, żeby Twoje dziecko Cię słuchało, nie możesz wyłącznie nakazywać i wymagać. O tym pamiętaj: – Pomyśl, czy musisz zabronić. Zawsze najpierw zastanów się, czy...

    Ale nic z tego, bo przecież... pranie, gotowanie, praca. Rzeczywiście trudno to wszystko zmieścić w jednej dobie, ale można. Zdarza ci się ze zmęczenia robić dziwne rzeczy? Zawołać psa imieniem dziecka, zalać herbatę zimną wodą, chodzić w dwóch różnych skarpetkach i nawet tego nie zauważyć? Prawdopodobnie masz na głowie za dużo obowiązków. Co zrobić? Może po prostu odpuść sobie część z nich, a te, których nie możesz się pozbyć, postaraj się uprościć. Przynajmniej część prac domowych możesz robić szybciej. Aby się tego nauczyć, wcale nie musisz kończyć specjalnych kursów (jak w przypadku nauki szybkiego czytania). Wystarczy dobra organizacja. Oto nasze pomysły, jak skrócić i ułatwić nawet najbardziej czasochłonne prace. 1. Gotuj raz na kilka dni. Jasne, że domowy obiadek to coś, o czym marzy każdy mąż, a i dziecku najbardziej smakuje twoja pomidorowa. Ale nie daj się zwariować i upraszczaj, co się da. Do przyrządzania posiłków wykorzystuj np. mrożonki (zamrożone warzywa nie tracą wartości odżywczych). Domowe posiłki też zamrażaj, najlepiej w gotowych porcjach. Możesz mrozić dosłownie wszystko – łącznie z zupkami dla niemowlaka i własnoręcznie lepionymi pierogami. Dla dziecka wykorzystuj gotowe dania (zupy, drugie dania w słoiczkach, owocowe deserki) – są idealnie zbilansowane pod względem wartości odżywczych, dostosowane do wieku dziecka, a ich wybór jest oszałamiający. 2. Staraj się prać tylko w pralce. Kupuj takie ciuszki, które nie farbują (na metce znajdziesz oznaczenie, czy rzeczy trzeba prać oddzielnie), najlepiej w podobnej gamie kolorystycznej. Nie kupuj zbyt wielu ubrań, które trzeba prać ręcznie, bo nigdy nie wyjdziesz z łazienki. I jeszcze jedno: naucz męża obsługiwać pralkę. 3. Ogranicz ilość prasowania. Jeśli wydaje ci się, że stosy wypranych ubrań, bielizny, pościeli nigdy się nie...

Dwulatka, który wierzy w swoje możliwości, nie trzeba namawiać do nauki samodzielności. Pewny siebie trzylatek łatwo odnajdzie się w grupie rówieśników. Sześciolatek z dużym poczuciem własnej wartości nigdy nie zostanie szkolną ofiarą. Nie pozwoli się krzywdzić i sam nie będzie tego robił – bo nie będzie musiał udowadniać, że jest wart tego, aby go słuchać. Niestety jest też druga strona medalu: dzieci, które nie wierzą w siebie, czują się zagubione w każdej nowej sytuacji. Boją się wyzwań, bo są przekonane, że sobie nie poradzą. Nawet jeśli znają odpowiedź na pytanie zadane przez panią w przedszkolu – na pewno nie ośmielą się podnieść ręki do góry. W efekcie ich zdolności często nie są rozwijane, bo nikt ich nie zauważa. Smutna perspektywa, prawda? Na szczęście możesz do tego nie dopuścić. Dziecko nie rodzi się z poczuciem własnej wartości – nabywa je z biegiem czasu: kiedy słyszy słowa uznania z ust mamy, kiedy czuje się kochane, akceptowane i ważne albo kiedy spływa na nie satysfakcja i duma z dobrze wykonanego zadania. Zobacz, jakie zabawy mogą w tym pomóc. Książka o maluszku Do wykonania tego cudu poligrafii potrzebne będą wam zdjęcia dziecka (albo jego rysunkowe autoportrety), kolorowe ścinki, tasiemki i złotka, np. z czekolady. Najpierw pomyślcie nad tytułem: „Wspaniałe przygody Jasia Nowaka” albo „Historia o super-Ani” to tylko propozycje, ale postarajcie się pójść właśnie tym tropem. Na kolejnych kartkach wklejajcie zdjęcia malca i wyliczajcie jego najnowsze osiągnięcia. Podczas ozdabiania książki kierujcie się zasadą: im więcej tym lepiej! Kokardki, odciski dłoni, całuski z pomalowanych pomadką ust, złote gwiazdki... – barokowy przepych zachwyci każdego kilkulatka. Oprócz wykonanej przez was domowej kroniki dziecku spodoba się także prawdziwa książka, w której bohater...