Wciąż zastanawiam się, czy mąż powinien być razem ze mną, gdy będę rodzić. Wiem, że wiele młodych mam chwali to sobie, ale nie mam pewności, czy to właśnie obecność przyszłego taty tak pomaga. A jeśli przeważą złe wspomnienia? I wpłyną niekorzystnie na nasze relacje. Wciąż mam wiele wątpliwości.
Marianna z Koszalina
Nie tylko przyszłe mamy – tak, jak Pani – zastanawiają się nad konsekwencjami porodu rodzinnego. Psycholodzy również. Odpowiadając na Pani wątpliwości, posłużę się wynikami badań.
Grupę przyszłych mam, zdecydowanych na rodzenie z mężem, oraz tych, które zaplanowały poród bez partnera, pytano o to, jakie mają oczekiwania wobec tego wydarzenia. Później proszono o relacje z jego przebiegu. Okazało się, że w ostatnim trymestrze ciąży oczekiwania obu grup były podobne (to może dziwić, bo większość kandydatów do porodu rodzinnego chodzi do szkół rodzenia, co polepsza stosunek do porodu). Takie nastawienie oddziałuje na ocenę porodu – bez względu na obecność partnera, jeśli kobieta spodziewała się pozytywnych przeżyć związanych z rodzeniem, to właśnie takie odczucia miała podczas niego.
Między kobietami rodzącymi samotnie i razem z mężem były jednak różnice, gdy porównano opisy ich przeżyć w kilka tygodni oraz kilka miesięcy po porodzie. Mamy rodzące samotnie coraz bardziej negatywnie oceniały swoje zachowanie podczas porodu. Natomiast oceny rodzących z mężem były z reguły pozytywne. Obie grupy kobiet podobnie – a więc coraz bardziej negatywnie wraz z upływem czasu – oceniały zachowanie personelu medycznego. Zmieniły się też relacje z samego porodu. Pół roku po porodzie opisy były krótsze, z mniejszą liczbą szczegółów, a informacje dotyczące bólu uwzględniały raczej ocenę jego intensywności niż rodzaju.
Kobiety rodzące samotnie oceniały swoje zachowanie same, biorąc pod uwagę jedynie przebieg porodu i reakcje personelu medycznego. Natomiast mamy rodzące z mężami mogły usłyszeć od nich wiele pozytywnych opinii o swoim zachowaniu podczas porodu. A to utrwala lepsze wspomnienia z tego ważnego wydarzenia. Warto o tym pamiętać.
Odpowiada psycholog: dr Eleonora Bielawska-Batorowicz, na Uniwersytecie Łódzkim zajmuje się naukowo psychologią prokreacji, czyli doświadczeniami w okresie ciąży, porodu, macierzyństwa i ojcostwa. Poza tym udziela pomocy terapeutycznej kobietom w powikłanej ciąży.
Mój mąż nie chce być przy narodzinach synka. Twierdzi, że nie jest w stanie przewidzieć swojej reakcji na widok krwi, mojego bólu itd. W pewnym sensie go rozumiem i nie chcę do niczego zmuszać. Ale nie chcę też być podczas porodu sama. Poprosiłam więc moją przyjaciółkę, by pojechała ze mną do szpitala. Czy dobrze zrobiłam? Małgosia z Olesna Jasne stanowisko męża w sprawie porodu Świetnie, że Pani mąż jasno określił swój stosunek do uczestniczenia w narodzinach synka. To ważne, bo osoba towarzysząca przyszłej mamie podczas porodu ma zwiększać poczucie bezpieczeństwa, kontroli nad sytuacją, mobilizować przyszłą mamę do korzystnego dla siebie i dziecka zachowania. Ma być wsparciem, a nie źródłem dodatkowego niepokoju czy obaw. A tak mogłoby być, gdyby wbrew swoim obawom mąż towarzyszył Pani przy narodzinach dziecka. W takiej sytuacji najlepiej jest, gdy przyszły tata zostanie w domu, mimo że porody rodzinne są ostatnio popularne. Przyjaciółka przy porodzie to dobry pomysł Ponieważ nie chce Pani rodzić sama, dobrze stało się, że poprosiła Pani przyjaciółkę, by towarzyszyła Pani podczas porodu w szpitalu . Druga kobieta może tak samo dobrze pomóc jak młody tata. Zwłaszcza że taka praktyka jest usankcjonowana tradycją. Jedne z pierwszych badań, które dostarczyły wiedzy o zaletach obecności przy porodzie osób spoza personelu medycznego, wcale nie dotyczyły zresztą przyszłych tatusiów. Analizowano wtedy rolę tzw. douli – kobiety bez przeszkolenia medycznego, która była z rodzącą przez cały poród, wspierając ją swoim zainteresowaniem, rozmową i dotykiem. Okazało się, że kobiety, którym towarzyszyła doula, rodziły krócej, a po porodzie chciały dłużej pozostać z dzieckiem. Jej obecność zmniejszała lęk i ułatwiała kobiecie dostosowywanie się do wskazówek położnych i lekarzy. Wyniki badań dotyczących douli pokazują, że obecność...
Poród rodzinny jeszcze kilkanaście lat temu traktowany był jako zbędny wymysł rodzącej. Nie był też dostępny dla każdego – aby móc rodzić z partnerem, trzeba było wnieść stosowną opłatę. Dziś porody rodzinne są już standardem i wiele par się na nie decyduje. Czasami, np. gdy mąż nie może lub nie chce towarzyszyć kobiecie, decyduje się ona na poród z doulą, mamą lub przyjaciółką. Wiele kobiet uważa, że o wiele łatwiej jest im znieść poszczególne fazy porodu, jeżeli mają przy sobie kogoś bliskiego. Rzeczywiście porody rodzinne mają wiele plusów, ale mogą też mieć minusy, dlatego każda para musi sama zdecydować, jaka opcja będzie dla nich najlepsza. Plusy porodu rodzinnego Obecność bliskiej osoby sprawia, że poród wydaje się bardziej znośny dla rodzącej. Wsparcie, na jakie może liczyć, daje jej poczucie bezpieczeństwa i choć odrobinę komfortu w tym niełatwym czasie. Największymi plusami porodu rodzinnego są: pomoc osoby towarzyszącej w takich czynnościach, jak zaprowadzenie do łazienki, założenie skarpetek, zmiana pozycji, podanie wody do picia; aktywny udział partnera w porodzie – masowanie, przytrzymywanie rodzącej, wspieranie rozmową, przypominanie o właściwym oddychaniu ; poczucie bezpieczeństwa, że w razie gdyby położnej nie było w pobliżu, a akcja nabrałaby nagle tempa albo zdarzyło się coś niepokojącego, partner może szybko wezwać pomoc; pewność, że partner zadba o wszystko, gdy rodząca np. z powodu silnych skurczów porodowych i bólu sama nie będzie w stanie przekazać planu porodu czy innych ważnych informacji; nawiązanie emocjonalnej więzi między ojcem a dzieckiem – dla każdego mężczyzny to niezapomniany moment, kiedy pierwszy raz zobaczy dziecko, weźmie je na ręce; narodziny głębszej i bardziej świadomej więzi między rodzącą i partnerem; świadomość partnera, że stanął na wysokości zadania....
Penn Holderness od jakiegoś czasu zastanawiał się, jaki prezent mógłby podarować swojej żonie, by pokazać jej, jak bardzo docenia jej wysiłek związany z ciążą, porodem i wychowaniem dzieci. Uznał, że najlepszym sposobem, będzie doświadczenie bólu porodowego . Zgodził się więc wziąć udział w symulacji porodu . Chciał w ten sposób pokazać swojej żonie, jak bardzo ją kocha i docenia. Wkrótce jednak pożałował swojego gestu. Doświadczył bólu pojawiającego się na każdym etapie porodu (w skali od 1 do 10). Na filmie wyraźnie widać, że z trudem znosi ból, obecność żony i skupionego wokół niego personelu. Radość jego żony jest bezcenna. Widać, że nie potrafi opanować śmiechu – mamy nadzieję, że jej zachowanie nie wpłynęło negatywnie na ich małżeńskie relacje . Po tym doświadczeniu Penn wyznał swojej żonie: " Czułem do ciebie złość , przez cały czas. Nie robiłaś nic, by mnie wesprzeć. Nie rozumiałem, dlaczego tak się zachowujesz". Na co żona odpowiedział mu: "Masz to. Właśnie tak się czułam". Warto przeczytać: Zdarzają się ucieczki z sali porodowej - wywiad z położną Zobacz, jak Penn się zachowywał podczas symulacji porodu : Polecamy: Poród rodzinny - z kim do porodu?
