Wychowanie bezstresowe - tak czy nie?

Po co dziecku granice: zasady, reguły, zakazy? Maria Rotkiel, psycholożka, terapeutka par, terapeutka rodzinna, trenerka rozwoju zawodowego i osobistego, trenerka motywacyjna, autorka książki "O rety, dziecko!": Dziecko jest jak turysta w kraju o nieznanej mu kulturze i zwyczajach. By poczuć się bezpiecznie i odnaleźć przyjemność w poznawaniu nowego miejsca, musi poznać obowiązujące w nim zasady: wiedzieć co wolno, a czego nie, co jest dobre, a co niebezpieczne. Bez tej wiedzy będzie zagubione. Granice są więc drogowskazami , które pomagają mu uczyć się świata, siebie i ludzi – z radością, bez lęku. Sprawiają, że to, co je otacza, staje się bezpieczniejsze, bardziej zrozumiałe i przewidywalne. Gdybyśmy ich nie stawiali, pozostawilibyśmy naszego „turystę” bez pomocy. To tak, jakbyśmy mówili: „Radź sobie sam”. Jak stawiać granice, by nie zmienić domu w koszary? W rodzicielstwie ważna jest empatia i szacunek . Jeśli szanujemy dziecko i jego potrzeby, jeśli dajemy mu prawo do własnego zdania i jesteśmy wrażliwi na to, co czuje i jak to wyraża, nie przesadzimy w kwestii stawiania granic. Zabraniając czy wymagając czegoś, uzasadniajmy swoją decyzję. Pozostawiajmy maluchowi wybór w niektórych sprawach. Np. egzekwując to, aby jadł zdrowo i regularnie, pytajmy: „Na co masz ochotę: na rosół czy zupę pomidorową?”. Nie zgadzajmy się jednak, by dla świętego spokoju zamiast obiadu jadał lody. Jeżeli ma na nie wielką ochotę, dajmy mu je na deser. Zobacz także: Mów "Stop!" zamiast "Nie!" O czym trzeba pamiętać, ucząc dziecko reguł? Przede wszystkim tłumaczmy dziecku, czemu te reguły służą . Róbmy to tak, by było to dla niego zrozumiałe. Odwołujmy się do przykładów. Mówmy na przykład tak: „Nie wolno nikogo bić. Mama cię nie bije, bo bicie jest niedobre. Gdyby mama cię uderzyła, byłoby ci bardzo smutno, prawda? Gdy ty uderzyłeś...

Chyba nie ma takiego rodzica, który od czasu do czasu nie poczułby lęku i nie zwątpił w swoje metody wychowawcze. Ale co innego samemu wątpić, a co innego przyjmować krytykę. Nie lubimy, gdy ktoś wytyka nam w tej dziedzinie błędy. Wiele emocji budzi wychowanie bezstresowe. Ktoś zarzuca ci pobłażliwość, proponuje większą dyscyplinę... Gdzie jest racja? Wychowanie bezstresowe: definicja Upraszczając, wychowanie bezstresowe to bezgraniczne tolerowanie tego, jak zachowuje się dziecko. Zwolennicy tej metody zakładają, że zabranianie mu czegoś, np. kupienia kolejnej zabawki (teoretycznie niepotrzebnej), czy nakazanie czegoś, by np. wcześnie chodziło spać, może dziecku zaszkodzić. Ich zdaniem zakazy i nakazy stresują oraz zakłócają dzieciństwo. O wychowaniu bezstresowym mówi się też jako o „wychowaniu bez granic” (czyli wychowaniu permisywnym). Dziecko może wszystko, a rodzice to akceptują. Rodzic nie każe dziecka i nie ma w stosunku do niego żadnych oczekiwań.  Wychowanie bezstresowe: wady i zalety Niektórym rodzicom wydaje się, że tylko wychowując bezstresowo, dają swojemu dziecku swobodę i wolność. Uważają, że dyscyplina je ogranicza. Prawda jest jednak taka, że dziecko do prawidłowego rozwoju potrzebuje jednego i drugiego. Musi wiedzieć, że rodzic (ze względu na swój wiek i doświadczenie) wie, co jest dla niego najlepsze. Musi czuć, że obok niego jest ktoś, kto będzie umiał się nim zaopiekować. Z drugiej strony chce, by jego potrzeby były zauważane. Chce wyrażać swoje myśli i być wysłuchanym. Jak zwykle, kluczem do sukcesu jest więc złoty środek. Dobrze pojmowane bezstresowe wychowanie ma sporo zalet. Zalety bezstresowego wychowania otwartość śmiałość pewność siebie kreatywność zaradność spontaniczność Wady bezstresowego wychowania Wady bezstresowego wychowania będą zależeć od rodziców. Dziecko ma nieograniczone...

Dzieci wchodzą w świat, nie znając zasad jego działania. Niektórych rzeczy uczą się samodzielnie (jak potrząsnę grzechotką, to usłyszę dźwięki, jak wejdę boso na kamyki, to się pokłuję), inne powinni wpoić im rodzice (nie wolno bić, nie należy bawić się zapałkami). Dziecko to mały, myślący człowiek, Ty jesteś dla niego autorytetem, więc spróbuj przekazać mu te zasady. Reguły zachowania dla dzieci - ustal zasady i trzymaj się ich! Gdy dziecko wie, że nie wolno uciekać mamie na ulicy, to dla niego pewnik, którego się trzyma (choć czasem próbuje go kwestionować). Ale kiedy widzi, że mamy można nie słuchać, czuje się zagubione: mogę uciekać czy nie? Mama mówi, że nie, ale jak uciekam, to i tak nic się nie dzieje. Dziecko ma naturalną potrzebę testowania, na ile może sobie pozwolić... To dobrze!   Gdy dziecko nie słucha - 3 zasady dla rodziców Jednak brak reguł sprawia, że w jego otoczeniu panuje bałagan. A wśród emocjonalnego chaosu wyjątkowo trudno o spokój i poczucie bezpieczeństwa. Aż chcesz krzyknąć: „Ale moja córeczka w ogóle mnie nie słucha!”. Dzieci są różne, jedne chętniej poddają się naszym wysiłkom wychowawczym, inne wystawiają rodziców na próbę. Jeśli masz z tym duży kłopot, możesz nieco zmienić swoje postępowanie. Może nie traktujesz swoich słów poważnie, ustalasz regułę (np. nie odchodź od stołu, dopóki nie zjesz), ale jej nie egzekwujesz? Widząc to, dziecko uczy się, że nie trzeba cię traktować poważnie i dlatego jest np.  niegrzeczne przy stole . Dlatego: Nie rzucaj słów na wiatr . Egzekwuj to, co ustaliłaś.  Wprowadź reguły , których przestrzeganie jest według ciebie rzeczywiście ważne. Niech reguł nie będzie za dużo , ale za to niech będą jasne .   Magdalena Gąsowska; psycholog, mama ośmioletniej Ady, zajmuje się psychoterapią, wykłada w Wyższej Szkole Pedagogicznej ZNP w...