Przegrało i nie płacze? To jest możliwe!

Niektóre kilkulatki, kiedy widzą, że przegrywają, próbują wycofać się z gry, inne zaś płaczą i denerwują się. Są także spryciarze, którzy oszukują. Jak postępować z malcem? Zabawy z elementami konkurencji pokazują, jak radzić sobie z frustracją wywołaną porażką. Uczą przegrywać, ale też wygrywać z klasą i szanować przeciwnika. Nasze rady, jak nauczyć dziecko przegrywać • Ucz, jak wygląda pokojowe przegrywanie. Gdy Ty przegrywasz, pogratuluj wygranej zwycięzcy. Uściśnij rękę, pochwal. Tłumacz w prostych słowach, że raz się przegrywa, raz wygrywa. Zobaczysz, że w końcu dziecko to sobie uświadomi. Co nie znaczy, że spokojnie zaakceptuje! • Maluchowi, który z powodu przegranej kopie planszę do gry, trzeba tego zakazać. Postaw sprawę jasno: „Jeśli tak robisz, nie możesz z nami grać.” Jeżeli będziesz konsekwentna, dziecko zrozumie, że takie nerwy tylko pogarszają sprawę. • Nie dawaj wygrywać za każdym razem – dla świętego spokoju. Doraźnie co prawda unikniesz łez, ale takim postępowaniem skrzywdzisz swoją pociechę. Stworzysz nierealny obraz rzeczywistości, gdzie krzykiem można wymusić zwycięstwo. No i nie nauczysz, jak radzić sobie z porażkami. A one są częścią życia i dziecko musi poznać ich smak. • Nie pozwalaj też oszukiwać. Po to są reguły gry, by ich przestrzegać, a wygrana oparta na oszustwie jest nic nie warta. Oszukujące dziecko powinno zawsze to usłyszeć. • Gdy malec w połowie rezygnuje, bo mu nie idzie, wyjaśnij, że tak się nie robi. Powiedz: „Następnym razem, jeśli zaczniemy grę, to trzeba ją dokończyć. Takie są zasady”. • Nie zapominaj przy tym, że uczucie porażki jest rzeczywiście okropne! Ale z Twoją mądrą pomocą dziecko w końcu opanuje tę trudną sztukę. Pozwól okazywać złość Wściekłość i płacz to naturalna reakcja kilkulatka na...

Przed rywalizacją nie da się uciec. Ty konkurujesz w pracy, twoje dziecko czeka, aż jego rysunek zostanie doceniony przez przedszkolankę lub usłyszy brawa, kiedy pierwszy dobiegnie do mety. Jednak wychowanie oparte na rywalizacji i dążeniu do osiągnięć zabija wewnętrzną motywację dziecka. Dlaczego jeszcze rywalizacja przedszkolaków może być szkodliwa? –  opowiada psycholog Edyta Żółtowska-Górska z Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej w Wyszkowie.   Zobacz też: 8 zasad hygge – jak wychować szczęśliwe dziecko (duńskie triki:-)   Nie wygrywam – nie gram? Nauka przegrywania    Idea konkurencji polega na tym, że zawsze jest grupa wygranych i przegranych . To powoduje, że starają się tylko najlepsi, a cała reszta zamiast się angażować staje się jedynie bierną widownią. W ten sposób maluchy tracą motywację do działania i rozwijania się – nie starają się dla siebie, by czegoś się nauczyć, zrobić coś nowego, tylko po to, by dostać nagrodę, poczuć uznanie dorosłych. Dzieci, którym nie udaje się dołączyć do grupy liderów, czują się słabsze, mniej wartościowe, smutne, złe i często całkowicie rezygnują z aktywności. Zuzia (5 lat) lubiła grać w bierki. Jednak gdy zauważyła, że jej kuzyn Staś (6 lat) gra zacznie lepiej, wycofała się. Zniechęcona i smutna przerwała grę i zaczęła rysować. Nie chciała wrócić do gry, bo wiedziała, że porażka jest nieunikniona. – Nastawione na wygraną dziecko nie widzi, że cała radość polega na grze . Zabawa jest nieciekawa, jeśli nie może być w niej najlepsze. Widać więc, że dziewczynka gra tylko po to, by uzyskać nagrodę, np. w postaci poczucia, że jest najlepsza bądź pochwały ze strony dorosłych. Jeśli nie może tego dostać, nie podejmuje działania. – komentuje psycholog, Edyta Żółtowska. Zobacz też: Czego uczy dziecko rozczarowanie?     Chcę być gwiazdą w przedszkolu  ...

Staszek ma trzy i pół roku i ogromne trudności z akceptacją tego, że przegrał w grze. Kiedy nie wygra, robi dziką awanturę. Rozwala klocki, zabiera części gier i do tego płacze. Jak nauczyć go przegrywać? – pyta Wioleta. Trzyipółlatki jeszcze nie mają dostatecznie wykształconej gotowości do tego, aby godzić się z porażką. Co nie znaczy, że nie warto już uczyć dziecko tego, jak znosić niepowodzeń czy nie poddawać się. To ważne umiejętności. Jeszcze za mały na przegraną Gotowość do znoszenia przegranej pojawia się dopiero w połowie okresu przedszkolnego, tak więc Staś jest jeszcze zbyt młody, aby ze spokojem przyjmować, że coś mu się nie udało. Ponadto tak małe dzieci wierzą, że uda im się wszystko, nie potrafią realnie oszacować swoich zdolności i umiejętności.  Dlatego właśnie w tej chwili warto uczyć dziecko, jak zachować się po przegranej. Nauka właściwego zachowania po przegranej Niech maluch wie, że – mimo doznanej przykrości – warto podać rękę, uśmiechnąć się, powiedzieć, że następnym razem się uda. Najlepiej samemu to pokazać, tzn. przegrać kilka razy i po swojej porażce zachować się w sposób właściwy (czasem nawet przesadnie podkreślając to, że mimo smutku podajemy rękę i gratulujemy zwycięzcy). Potem, gdy Staś przegra, poprosić go o taką samą reakcję. I znowu dać dziecku wygrać kilka czy kilkanaście razy i po własnej przegranej zachowywać się w taki sposób, jakiego oczekujemy od dziecka. ZOBACZ TEŻ: Test kompetencji dla trzylatka – do druku