Jak wyznaczać dziecku granice?

Po co dziecku granice: zasady, reguły, zakazy? Maria Rotkiel, psycholożka, terapeutka par, terapeutka rodzinna, trenerka rozwoju zawodowego i osobistego, trenerka motywacyjna, autorka książki "O rety, dziecko!": Dziecko jest jak turysta w kraju o nieznanej mu kulturze i zwyczajach. By poczuć się bezpiecznie i odnaleźć przyjemność w poznawaniu nowego miejsca, musi poznać obowiązujące w nim zasady: wiedzieć co wolno, a czego nie, co jest dobre, a co niebezpieczne. Bez tej wiedzy będzie zagubione. Granice są więc drogowskazami , które pomagają mu uczyć się świata, siebie i ludzi – z radością, bez lęku. Sprawiają, że to, co je otacza, staje się bezpieczniejsze, bardziej zrozumiałe i przewidywalne. Gdybyśmy ich nie stawiali, pozostawilibyśmy naszego „turystę” bez pomocy. To tak, jakbyśmy mówili: „Radź sobie sam”. Jak stawiać granice, by nie zmienić domu w koszary? W rodzicielstwie ważna jest empatia i szacunek . Jeśli szanujemy dziecko i jego potrzeby, jeśli dajemy mu prawo do własnego zdania i jesteśmy wrażliwi na to, co czuje i jak to wyraża, nie przesadzimy w kwestii stawiania granic. Zabraniając czy wymagając czegoś, uzasadniajmy swoją decyzję. Pozostawiajmy maluchowi wybór w niektórych sprawach. Np. egzekwując to, aby jadł zdrowo i regularnie, pytajmy: „Na co masz ochotę: na rosół czy zupę pomidorową?”. Nie zgadzajmy się jednak, by dla świętego spokoju zamiast obiadu jadał lody. Jeżeli ma na nie wielką ochotę, dajmy mu je na deser. Zobacz także: Mów "Stop!" zamiast "Nie!" O czym trzeba pamiętać, ucząc dziecko reguł? Przede wszystkim tłumaczmy dziecku, czemu te reguły służą . Róbmy to tak, by było to dla niego zrozumiałe. Odwołujmy się do przykładów. Mówmy na przykład tak: „Nie wolno nikogo bić. Mama cię nie bije, bo bicie jest niedobre. Gdyby mama cię uderzyła, byłoby ci bardzo smutno, prawda? Gdy ty uderzyłeś...

Chyba nie ma takiego rodzica, który od czasu do czasu nie poczułby lęku i nie zwątpił w swoje metody wychowawcze. Ale co innego samemu wątpić, a co innego przyjmować krytykę. Nie lubimy, gdy ktoś wytyka nam w tej dziedzinie błędy. Wiele emocji budzi wychowanie bezstresowe. Ktoś zarzuca ci pobłażliwość, proponuje większą dyscyplinę... Gdzie jest racja? Wychowanie bezstresowe: definicja Upraszczając, wychowanie bezstresowe to bezgraniczne tolerowanie tego, jak zachowuje się dziecko. Zwolennicy tej metody zakładają, że zabranianie mu czegoś, np. kupienia kolejnej zabawki (teoretycznie niepotrzebnej), czy nakazanie czegoś, by np. wcześnie chodziło spać, może dziecku zaszkodzić. Ich zdaniem zakazy i nakazy stresują oraz zakłócają dzieciństwo. O wychowaniu bezstresowym mówi się też jako o „wychowaniu bez granic” (czyli wychowaniu permisywnym). Dziecko może wszystko, a rodzice to akceptują. Rodzic nie każe dziecka i nie ma w stosunku do niego żadnych oczekiwań.  Wychowanie bezstresowe: wady i zalety Niektórym rodzicom wydaje się, że tylko wychowując bezstresowo, dają swojemu dziecku swobodę i wolność. Uważają, że dyscyplina je ogranicza. Prawda jest jednak taka, że dziecko do prawidłowego rozwoju potrzebuje jednego i drugiego. Musi wiedzieć, że rodzic (ze względu na swój wiek i doświadczenie) wie, co jest dla niego najlepsze. Musi czuć, że obok niego jest ktoś, kto będzie umiał się nim zaopiekować. Z drugiej strony chce, by jego potrzeby były zauważane. Chce wyrażać swoje myśli i być wysłuchanym. Jak zwykle, kluczem do sukcesu jest więc złoty środek. Dobrze pojmowane bezstresowe wychowanie ma sporo zalet. Zalety bezstresowego wychowania otwartość śmiałość pewność siebie kreatywność zaradność spontaniczność Wady bezstresowego wychowania Wady bezstresowego wychowania będą zależeć od rodziców. Dziecko ma nieograniczone...

Może jesteś w ciąży albo masz w domu niemowlaka, czy kilkulatka, którego jesteś w stanie cały czas chronić. Marzysz wtedy, by twoje dziecko było grzeczne, przestrzegało zasad savoir-vivre i nie przeszkadzało. Tak ..., ja też o tym marzyłam. Co więcej, wprowadziłam mój plan w życie i wychowałam grzeczną blondyneczkę o niebieskich oczach. Istny aniołek. Radość rodziny i otoczenia ogromna, bo przecież ona taka grzeczna. Aż przyszedł dzień, w którym bardzo pożałowałam sposobu wychowania.  Grzeczne dziecko w niebezpieczeństwie Pamiętam jak dziś ten zimowy wieczór, gdy wycierałam po kąpieli moją 6-letnią córeczkę.  - Dlaczego masz takie sine plamy na brzuchy? - wrzasnęłam z przerażeniem, gdy dotarłam do wycierania tej części ciała. Uzyskanie odpowiedzi zajęło mi trochę czasu. Moja córeczka była zmieszana i zawstydzona, gdy opowiadała o koleżance z zerówki, która ją bije! Podobno wychowawca wie o problemie, rozmawiał z rodzicami agresywnej dziewczynki , ale, jak widać, nie przyniosło to efektu.  - Dlaczego jej nie oddałaś? - zapytałam w końcu. - Przecież mówiłaś, że nie wolno bić?! - oznajmiła zdziwiona córka. - Oddać wolno - rzuciłam, głupio się tłumacząc. - To wolno bić czy nie? Skarżyć też nie miała, więc nic nie mówiłam.  Moje dziecko było bardzo zdziwione nowymi wytycznymi. Nie bardzo rozumiało, gdzie przebiega granica, kiedy wolno, a kiedy już nie. Dotychczas miała jasną informację: " Grzeczne dzieci nie biją , a przecież chcesz być grzeczne, prawda?". Teraz komunikat nagle się zmienił na: "Grzeczne dzieci przeważnie nie biją". Ciężko jej było zaakceptować nowe zasady i chyba nigdy tego nie zrobiła. Jest zbyt wrażliwą i delikatną istotą, a w dodatku grzeczną dziewczynką, by kogoś uderzyć, nawet jeśli mama pozwala. Nie chcę grzecznego dziecka "Nel uderzyła koleżankę w brzuch" - czytam w dzienniczku kolejnej z moich...