Z pamiętnika ojca

Opieka nad dzieckiem wcale nie musi oznaczać uwiązania w domu. Dobrze o tym wiedzą dziewczyny z Krakowa, które sprytnie zaczęły rządzić swoim czasem i umiejętnościami! Agnieszka Żak półtora roku temu urodziła córeczkę. Wcześniej pracowała w sklepie. Ale po urlopie macierzyńskim nie chciała od razu wracać do pracy. – Musiałabym oddać moje maleństwo do żłobka. Chyba więcej płakałabym niż pracowała – Agnieszka czule spogląda na córeczkę. Zdecydowała, że zostanie w domu. Od tej pory utrzymanie całej rodziny spoczęło na barkach jej męża. – Jasne, że obniżył nam się komfort życia – uśmiecha się 29-letnia krakowianka. – Ale radzimy sobie. A ja nie mogę się napatrzeć, jak moja córcia się rozwija, jak z apetytem zjada ugotowaną przeze mnie zupkę czy nieporadnie głaszcze mnie rączką przed snem... Jednak kiedy Patrycja miała pół roku, Agnieszka zauważyła, że zostaje jej w ciągu dnia trochę czasu. – Chciałam choć na trochę wyjść z domu – mówi młoda mama. I wtedy, jak na życzenie, w lokalnej telewizji pojawiło się ogłoszenie... Stowarzyszenie Doradców Europejskich PlinEU i Centrum Praw Kobiet zapraszały młode mamy na warsztaty. Specjaliści mieli je uczyć, jak lepiej radzić sobie w roli mamy, organizować czas i powrót do pracy, wreszcie, jak pomagać sobie nawzajem, wymieniając się różnymi usługami. – Zastanawiałam się, czy jest sens iść na takie szkolenie – mówi Agnieszka. – Ale mąż mnie zachęcił: „Idź, poznasz nowych ludzi” – namawiał. Miał rację. Agnieszka poznała inne dziewczyny, które tak jak ona mają dzieci i borykają się z różnymi problemami, m.in. z powrotem do pracy. Jedna mama drugiej mamie... Wspólnie utworzyły „Bank godzin – Wzajemnik”. Każda zapisała w tabeli, co potrafi robić i w czym może pomóc innym, a także jakim...

Ktoś pewnie za chwilę popuka się w głowę. Dlaczego? Bo postanowiliśmy, że nauczymy nasze dziecko załatwiania się do nocnika . Co prawda, Agatka nie ma nawet roku, ale uznaliśmy, że raczej jej to nie zaszkodzi. A kto wie, może w przyszłości zaprocentuje? Nocnik kupiony i co dalej Zakupiliśmy więc śliczny różowy nocniczek i – przyznaję, że z pewnym niepokojem – posadziliśmy na nim córkę. Na początku nie wiedziała, co ma ze sobą zrobić. Rozglądała się wokół niepewnie i zerkała na nas – miałem wrażenie, że w jej oczach zamiast źrenic są dwa wielkie znaki zapytania. W odpowiedzi zrobiliśmy do niej minę prezentującą wielki wysiłek na naszych twarzach. Pierwsze sukcesy i porażki na nocniku Sytuacja rzeczywiście mogła być nieco dziwna dla Agatki – siedziała na jakimś tajemniczym krzesełku, goła od pasa w dół, a jej starzy mieli na twarzy dziwny grymas. O co tu chodzi? Po chwili chyba jednak zrozumiała, bo po pokoju rozniósł się charakterystyczny zapach. Od tego momentu, gdy tylko widzimy, że Agatka się napina, jakby miała zaraz robić kupkę, biegniemy po nocnik, krzyczymy: „Jeszcze chwilę wytrzymaj” i czym prędzej ją rozbieramy. Niestety, zwykle nie zdążamy, więc pół kupki trafia w pieluchę, a pół do nocnika. Nocnik zawsze przed kąpielą Za to tuż przed wieczorną kąpielą Agatka ląduje na nocniku, nawet jeśli się nie napina. Profilaktycznie. Także po to, aby uważała to za stały punkt dnia. Sadzam ją na nocnik, puszczam wodę do wanny i mówię do niej: „siii”. Prawie zawsze ileś nasiusia. Nie łudzę się, że zacznie sama mówić, że chce na nocnik. Przede wszystkim dlatego, że wciąż nie umie jeszcze mówić. Ale mam nadzieję, że oswoi się z nocnikiem, będzie go kojarzyć z potrzebami fizjologicznymi. I kiedy nadejdzie czas na porzucenie pieluch , odbędzie się to w miarę bezboleśnie. Nocnik i inne nowe zwyczaje dziecka...

Moja córka jest zazdrosna o młodszego brata. Nigdy, nigdy, nigdyyyyyy!!! – zawodzi od rana Agatka. To fragment jej nowej, ulubionej piosenki. Dodajmy, że to piosenka, do której sama ułożyła muzykę i słowa . Idzie to mniej więcej tak: „Nie dam ci żadnej zabawki. Nie dostaniesz żadnej zabawki. Zabiorę ci wszystkie zabawki. Już nigdy nie będziesz miał żadnej zabawki. Nigdy, nigdy, nigdyyyy!”. Kiedy dziecko jest zazdrosne o młodsze rodzeństwo Znów się pomyliłem. Spodziewałem się, że jeżeli kiedyś u starszego dziecka pojawi się zazdrość , to stanie się to od razu, zaraz po narodzinach Kuby. Tymczasem pierwsze pół roku było spokojne. Powiedziałbym nawet, że przepełnione czułością i troską. Agatka głaskała Kubę po główce, dawała mu buziaki, wręczała grzechotki, by młody miał się czym zająć, śpiewała kołysanki, kiedy płakał. Ale gdy tylko Kubuś się rozkręcił i łóżeczko przestało być jego światem, okazało się, że mamy problem. Młody zszedł na ziemię i zaczął zwiedzać nasze królestwo. To niby niewiele, raptem dwa pokoje z kuchnią. Ale i tak na tej skromnej powierzchni czyha na niego tyle niebezpieczeństw , że nie sposób spuścić go z oka. Dlatego zamiast malować z Agatką słonka i kwiatki, czytać jej książki czy budować domki z klocków muszę głównie pilnować Kubę. Niezrozumiała dziecięca zazdrość Ona tego najwyraźniej nie znosi. Jej zazdrość zaczyna sięgać zenitu (a przynajmniej mam nadzieję, że to już jest szczyt). Zabiera mu wszystko, co tylko może zabrać . Głównie zabawki. – Kochanie, jeśli będziesz zabierać Kubusiowi zabawki, to on będzie płakał. I wtedy będę musiał go wziąć na ręce – tłumaczę Agatce. Niby logiczne, prawda? Tylko czy ona to rozumie? Myślę, że tak, choć emocje biorą górę. – Nie. Kubuś nie będzie się bawił – odpowiada mała i zgarnia z podłogi ulubiony pociąg młodego. –...