Zabawa a rozwój dziecka

Edukacja prowadzona we wczesnych latach dziecka, przede wszystkim w przedszkolu, ma ogromny wpływ na dalszy rozwój małego człowieka. Badania naukowe wskazują na wyraźny związek między nauczaniem przedszkolnym, a przyszłymi osiągnięciami w nauce. Nauka poprzez zabawę Umysł małego człowieka jest w tym okresie bardzo chłonny na nowe informacje. Należy jednak zadbać o odpowiednie przekazywanie wiedzy. Ponieważ przedszkolaki nie mają wyrobionej trwałej uwagi i nie potrafią skupić się przez dłuższy czas na jednej czynności, dlatego najlepszym sposobem na naukę jest dla nich zabawa. Dzięki temu dzieci mimowolnie przyswajają nowe informacje i zdobywają kolejne umiejętności. Ponadto udowodniono, że szybciej i lepiej zapamiętujemy, gdy nauce towarzyszą pozytywne emocje. Świat pełen zabaw, jakim dla dziecka powinno być przedszkole, jest ważny również z innego powodu. Codzienny kontakt z ukochaną panią przedszkolanką i kolegami oraz ciekawe zabawy sprawiają, że rozstania z rodzicami są dla malucha mniej stresujące, a czas rozłąki mija dużo szybciej. Interesujące zajęcia Zajęcia prowadzone w przedszkolu powinny rozbudzać i rozwijać różnorodne zainteresowania dzieci. „Przygotowywanie przedstawień, rytmika, gra na najprostszych instrumentach (np. bębenek, trójkąt) to tylko przykłady, jak ciekawie zorganizować czas spędzany w przedszkolu” – mówi Anna Gruszczyńska, pedagog i wieloletni dyrektor przedszkola Towarzystwa Przyjaciół Dzieci. „Dla maluchów często jest to pierwszy kontakt z muzyką, tańcem czy teatrem, który może przerodzić się w ich przyszłą pasję” – dodaje Anna Gruszczyńska. Bardzo istotne w rozwoju dziecka są także zajęcia plastyczne, które kształtują kreatywność małego człowieka. Dlatego wychowawcy powinni zachęcać do spontanicznego tworzenia prac nie tylko samodzielnie, ale również wspólnie z rówieśnikami....

Nasza dwuletnia córeczka już całkiem dobrze mówi. Prawie wcale nie sepleni i układa ładne zdania. Problem jest jednak taki, że krzyczy, zamiast mówić normalnym głosem, a ten piskliwy głosik strasznie nas denerwuje. Bardzo się tym niepokoję – przecież staramy się mówić do niej spokojnie i nie krzyczymy na siebie.                         Zosia i Janek z Radomia dr Joanna Urbańska: Od czego powinniśmy zacząć poszukiwanie przyczyn zbyt głośnego mówienia u małych dzieci? prof. Anna Brzezińska: Od wykluczenia problemów ze słuchem. W większości szpitali już u noworodków przeprowadzane są obecnie specjalistyczne badania słuchu, jednak nadal zdarzają się miejsca, gdzie się tego nie robi. W przypadku dzieci, które nie były pod tym kątem badane, a sprawiają taki problem, jak opisany w liście, należy przeprowadzić proste badanie: spytać dziecko szeptem, czy ma ochotę na coś pysznego, albo cicho zawołać je po imieniu, kiedy nas nie widzi. Jeśli maluch ma nawet niewielki ubytek słuchu, to będzie mówił głośniej niż jego dobrze słyszący rówieśnicy, ponieważ sam nie może kontrolować siły swojego głosu. Jednak z pomocą rodziców, poinstruowanych przez specjalistów – foniatrę, logopedę czy psychologa – może nauczyć się tak modulować głos, żeby mówić, a nie krzyczeć. dr Joanna Urbańska: A jeśli dziecko słyszy dobrze, gdzie szukać przyczyny nazbyt głośnego mówienia czy ciągłego pokrzykiwania, które tak denerwuje i czasem również bardzo niepokoi rodziców? prof. Anna Brzezińska: W poszukiwaniu przyczyn można się cofnąć aż do momentu narodzin dziecka. Ale nie skupiać się na samym dziecku, tylko na tym, jakimi dźwiękami było otaczane. Jeśli od początku musiało ono przebijać się przez różnorodne dźwięki i hałasy w domu,...

Co zrobić, by starsze dziecko nie czuło się odtrącone, gdy na świat przychodzi braciszek lub siostrzyczka? Zadbaj o to zanim jeszcze dzidziuś się urodzi. Jeśli uda Ci się wzbudzić w starszym dziecku ciepłe zainteresowanie niemowlęciem, rozumiejąc jednocześnie całą gamę sprzecznych uczuć, które nim targają, zwiększysz szanse na udany związek między dziećmi w przyszłości. Jedna rozmowa nie wystarczy, by przygotować dziecko na zmianę. Jak przekazać nowinę? Lepiej nie spieszyć się z przekazywaniem dziecku rewelacji zaraz po tym, jak test ciążowy pokaże dwie kreski. Dziewięć miesięcy to dla małego człowieka niewyobrażalnie długi czas, cała wieczność. Ale z drugiej strony dziecko powinno usłyszeć dobrą nowinę bezpośrednio od rodziców, dlatego, gdy decydujesz się ogłosić ją wielu osobom i wiesz, że będziecie często o tym rozmawiać, powiedz o tym również najmłodszemu członkowi Waszej rodziny. On i tak wyczuje, że „coś się święci” i będzie zaniepokojony, że rodzice coś ukrywają. Powiedz prosto: "W naszej rodzinie pojawi się nowe dziecko", ale nie przesadzaj z entuzjazmem. Daruj sobie zapewnienia, że wciąż będziesz kochać swojego starszaka, bo tylko go zaniepokoisz czymś, co wcześniej mogło mu w ogóle nie przyjść do głowy. Nie roztaczaj wspaniałych wizji o wspólnej zabawie, gdyż dziecko będzie czuło się oszukane, gdy wrócisz do domu z noworodkiem, który nawet nie będzie umiał dać cześć. Powiedz otwarcie, że dzidziuś będzie maleńki i bezradny, że będzie często płakał, głównie spał i wymagał ciągłej opieki. Wspólne oczekiwanie Włącz swojego pierworodnego w przygotowania do narodzin brata lub siostry, by czuł, że jest ważny, a nie odsuwany na bok. - Zabierz go ze sobą na wizytę do lekarza, by mógł posłuchać bicia małego serduszka i zobaczyć portret braciszka lub siostrzyczki na USG. - Jeśli ma ochotę,...