Labirynt - zabawa dla dzieci

Złość nie jest niczym złym, pod warunkiem, że nie towarzyszy nam nieustannie i nie pozwalamy jej przejąć nad sobą kontroli. Kiedy młode mamy złoszczą się najczęściej i co mogą wtedy zrobić? Za chwilę stracę nad sobą kontrolę... Staraj się zapanować nad sobą, zanim złość osiągnie apogeum, bo wtedy będzie ci znacznie trudniej. Gniew zaślepia, sprawia, że można zrobić coś, czego się długo żałuje. Odsuń się od malca. Jeśli masz z kim zostawić dziecko, wyjdź na chwilę do drugiego pokoju albo na spacer, wyżal  się koleżance itp. Włóż ręce do kieszeni.   To, że trzeba czasem tupnąć nogą nie oznacza, że można pójść na całość i dać dziecku klapsa. Ugryź się w język.   Słowa także mogą ranić.   Nigdy nie mów dziecku rzeczy godzących w jego poczucie własnej wartości ("Ty niezdaro", "Jesteś okropny" itd.). Policz do dziesięciu i...  umyj twarz chłodną wodą, weź kilka głębokich oddechów. Gdy ochłoniesz, przyjrzyj się swoim uczuciom. Spróbuj się zorientować, w jakich sytuacjach wściekasz się najczęściej i co tak naprawdę doprowadza cię do takiego stanu. Może jesteś wyczerpana , znudzona siedzeniem w domu albo się czegoś boisz? Gdy wiadomo,  w czym rzecz, łatwiej  zmierzyć się z problemem. UWAGA! Jeśli złość ogarnia cię coraz częściej, a ty nie wiesz dlaczego tak się dzieje, rozważ wizytę u psychologa. Po co się męczyć, skoro problem da się rozwiązać? Coś ze mną nie tak, skoro złoszczę się na własne dziecko? Nie obwiniaj się .  Jeśli to teściowa zwraca ci uwagę, to pewnie już zapomniała, jak to jest być młodą mamą. Nie zaprzeczaj własnym uczuciom... Złość nie jest niczym złym,  nie ma więc sensu udawać,  że nie istnieje. Nieustanny trening robienia dobrej miny do zlej gry to nieporozumienie: tłumione uczucia lubią się kumulować i wcześniej czy później wydostają...

1. Nie wmawiaj sobie, że jesteś wyrodną matką I nie pozwól na to, by wmówili ci to inni, że jesteś wyrodną matką, która porzuciła swoje maleństwo , aby piąć się po szczeblach kariery . Nie jesteś! Po prostu wróciłaś do pracy, a twojemu dziecku nie dzieje się żadna krzywda. 2. Nie odpuszczaj Twój pracodawca liczy na to, że skoro zdecydowałaś się na powrót do firmy , będziesz w stanie podołać obowiązkom. Staraj się wykorzystać czas w stu procentach (no, powiedzmy w 90). Jednak nie próbuj za wszelką cenę startować w konkursie na pracownika roku . Daj sobie trochę czasu na rozruch. 3. Nie opowiadaj non stop o dziecku Masz rację – twoje dziecko jest najpiękniejsze na świecie i z ogromnym wdziękiem potrafi wysmarować się przecierem z brokułów, ale uwierz nam na słowo – niektórzy pytają o nie tylko z grzeczności. Na pytanie: „Jak tam maluszek?” uśmiechnij się, powiedz, że rośnie jak na drożdżach, i nie rozwijaj tematu. Nigdy nie opowiadaj bezdzietnym koleżankom o szczegółach porodu (możesz w ten sposób odebrać im ochotę na powiększenie rodziny). 4. Nie wpatruj się godzinami w zdjęcie swojego smyka Bądźmy szczerzy – w zdjęcia, bo przecież masz ich co najmniej kilka  - prawda? Patrząc na te cudne dołeczki w policzkach, nie będziesz w stanie skupić się na raportach, projektach czy innych zadaniach. Możesz także się rozpłakać, co wpłynie niekorzystnie nie tylko na twój makijaż. 5. Nie zamartwiaj się I nie snuj czarnych scenariuszy w rodzaju: „O Boże, a co będzie, jeśli opiekun-ka/babcia się pomyli i zamiast kaszki poda Haneczce kleik z proszku do prania?”. Nic takiego się nie zdarzy. Nie będzie także trzęsienia ziemi ani trąby powietrznej. Możesz spokojnie skupić się na pracy . 6. Nie narzekaj To prawda, nie jest ci łatwo. Zarwane noce, życie w wiecznym biegu, poczucie, że nawalasz na wszystkich...

Dzięki lękowi unikamy niebezpieczeństw (np. groźnego rottweilera, gorącego żelazka). A jeśli to się nie uda, walczymy lub uciekamy. Lęk jest bardzo „praktyczny” u dzieci. Płaczący ze strachu malec zapewnia sobie pomoc; boi się być sam, więc nie oddala się od mamy. A że przy okazji dzieci czują strach przed niegroźnymi rzeczami? No cóż, nie mają wielkiego doświadczenia. Oto czego mogą się bać. Dziecko boi się nieznanych sobie osób Dzieci zaczynają się bać obcych osób około 8. miesiąca życia . Za żadne skarby nie pozwalają wziąć się na ręce mało znanej cioci, wybuchają płaczem na widok listonosza czy sprzedawczyni. Do tego bardzo boją się rozstawać z mamą i urządzają dantejskie sceny, by zmusić ją do pozostania w domu. To bywa kłopotliwe, ale lęk przed obcymi i rozstaniem z rodzicami jest absolutnie normalny. Świadczy o przywiązaniu do najbliższych i dojrzałości dziecka (potrafi odróżnić obcych od „swoich”). Dziecko boi się domowych zwierzaków Roczne dzieci boją się zwierząt . Nic dziwnego: futrzane stwory wyglądają inaczej niż ludzie i nie wiadomo, czego można się po nich spodziewać. Kiedyś ten lęk pomagał nam przetrwać. Nietrudno sobie wyobrazić, jak mogłoby się skończyć głaskanie wilka. Zobacz też: Gdy dziecko boi się psów Dziecko boi się burzy, wiatru i suszarki Dwulatki boją się grzmotów, wycia wiatru itp., bo choć coraz więcej widzą i słyszą, nie rozumieją jeszcze, skąd te dźwięki się biorą. Co im pozostaje? Wiadomo – rozpłakać się i wezwać na pomoc mamę. Współczesnym maluchom przybyło powodów do obaw: przeraża je łoskot tramwaju, warczenie miksera, szum suszarki.   Dziecko boi się tajemniczych, strasznych cieni Mniej więcej w tym samym wieku dzieci zaczynają bać się cieni. Dostrzegają je, ale nie mają pojęcia, jak znalazły się na ścianie ani co zrobić, żeby sobie poszły.  ...