Dwulatek w supermarkecie

Złość nie jest niczym złym, pod warunkiem, że nie towarzyszy nam nieustannie i nie pozwalamy jej przejąć nad sobą kontroli. Kiedy młode mamy złoszczą się najczęściej i co mogą wtedy zrobić? Za chwilę stracę nad sobą kontrolę... Staraj się zapanować nad sobą, zanim złość osiągnie apogeum, bo wtedy będzie ci znacznie trudniej. Gniew zaślepia, sprawia, że można zrobić coś, czego się długo żałuje. Odsuń się od malca. Jeśli masz z kim zostawić dziecko, wyjdź na chwilę do drugiego pokoju albo na spacer, wyżal  się koleżance itp. Włóż ręce do kieszeni.   To, że trzeba czasem tupnąć nogą nie oznacza, że można pójść na całość i dać dziecku klapsa. Ugryź się w język.   Słowa także mogą ranić.   Nigdy nie mów dziecku rzeczy godzących w jego poczucie własnej wartości ("Ty niezdaro", "Jesteś okropny" itd.). Policz do dziesięciu i...  umyj twarz chłodną wodą, weź kilka głębokich oddechów. Gdy ochłoniesz, przyjrzyj się swoim uczuciom. Spróbuj się zorientować, w jakich sytuacjach wściekasz się najczęściej i co tak naprawdę doprowadza cię do takiego stanu. Może jesteś wyczerpana , znudzona siedzeniem w domu albo się czegoś boisz? Gdy wiadomo,  w czym rzecz, łatwiej  zmierzyć się z problemem. UWAGA! Jeśli złość ogarnia cię coraz częściej, a ty nie wiesz dlaczego tak się dzieje, rozważ wizytę u psychologa. Po co się męczyć, skoro problem da się rozwiązać? Coś ze mną nie tak, skoro złoszczę się na własne dziecko? Nie obwiniaj się .  Jeśli to teściowa zwraca ci uwagę, to pewnie już zapomniała, jak to jest być młodą mamą. Nie zaprzeczaj własnym uczuciom... Złość nie jest niczym złym,  nie ma więc sensu udawać,  że nie istnieje. Nieustanny trening robienia dobrej miny do zlej gry to nieporozumienie: tłumione uczucia lubią się kumulować i wcześniej czy później wydostają...

Nie ma nic złego w tym, że odczuwasz złość, bo dzieci potrafią porządnie wkurzyć. Ale sposób okazywania złości to zupełnie inna sprawa. Ucz się na cudzych błędach. Nawet, gdy maluch wyprowadza Cię z równowagi, staraj się panować nad emocjami, by go nie przestraszyć, nie stracić zaufania, nie zadać bólu. 1. Nie przypisuj dziecku złych intencji Mama półtorarocznej Kamilki: Moja mała psotnica ostatnio zepsuła odtwarzacz wideo, wkładając do środka kredkę. Kiedy próbowała ją wyjąć, wyłamała klapkę. Tego było już za wiele, odepchnęłam ją od sprzętu i skrzyczałam. Zabroniłam też wchodzenia do salonu. Co się stało: Mała nie zrozumiała, o co ci chodzi. Spokojnie się bawiła, zainteresowała się otworem na kasetę i była ciekawa, czy coś się tam zmieści, a potem chciała wyjąć to, co wrzuciła... A Ty? Czy nie zaczęłaś nadmiernie roztrząsać własnej krzywdy i wyolbrzymiać straty? Rada: Nie przypisuj dziecku złych intencji, nie podejrzewaj o złą wolę i chęć zniszczenia. W końcu po to, by poznać otaczający świat , malec musi eksperymentować. Te eksperymenty mogą cię złościć, ale pamiętaj, nie bądź surowa w wymyślaniu konsekwencji. Zamiast drżeć o wartościowe przedmioty, ustaw je poza zasięgiem dziecięcych rączek. 2. Na „ładuj się” złością dziecka Mama prawie dwuletniej Zosi: Każda wizyta w sklepie kończy się tak samo. Córeczka domaga się tysiąca niepotrzebnych rzeczy: lalek, pluszaków, koralików, batoników... Gdy ostatnio nie zgodziłam się na kolejny niepotrzebny zakup, zaczęła histeryzować. Wrzeszczała, kopała, nic do niej nie docierało . W końcu ja też zaczęłam krzyczeć. Co się stało: Chciałaś wybrnąć z trudnej i niewygodnej sytuacji. Na początku zależało Ci, by bezsensownie nie wydawać pieniędzy, a kiedy córka dostała histerii – na jak najszybszym uspokojeniu jej. Zaczęłaś na nią krzyczeć, bo tak...

Ataki histerii i krzyki w sklepie, bo mama nie chce kupić czekoladowego batonika albo zdalnie sterowanego samochodu (takiego dla nastolatków). Napady złości , że trzeba już wracać z placu zabaw do domu. Rozpaczliwy płacz, gdy tata postanawia założyć dziecku czapkę w mroźny dzień. Znasz to? Jeśli jeszcze nie, to – niestety – poznasz. Mamę dwulatka czeka bowiem trudny okres. Ale nie martw się, przecież ten czas nie będzie trwał wiecznie. Spójrz na rodziców trzylatków . Uśmiechają się, prawda? Znaczy: da się przeżyć. A z naszymi radami stanie się to o wiele prostsze. Z jednej strony dla ciebie, z drugiej – dla twojego małego buntownika . Popatrz z pozycji dziecka Usiądź na podłodze, pozwiedzaj na kolanach mieszkanie… Prawda, że tej perspektywy świat wygląda zupełnie inaczej? Niełatwo dosięgnąć misia umieszczonego wysoko na półce, szklanka wydaje się taaaka wielka. Aby powiedzieć coś do dorosłych, trzeba zadrzeć głowę do góry, a później czasem boli od tego szyja. Tu na dole nawet pachnie trochę inaczej, bo np. w misce kota leży od kilku godzin kawałek surowej ryby albo na podłodze wysycha plama po rozlanym mleku. Ciekawemu wszystkiego dwulatkowi niewiele brakuje do rozdrażnienia czy rozzłoszczenia się – wystarczy, że nie dosięgnie zabawki z półki lub czuje nieprzyjemny zapach. Ale nie znaczy to, że nastał czas na to, by chodzić przed dzieckiem na paluszkach i robić wszystko, by nie wyprowadzić go z równowagi ? Nie! Tego akurat nie proponujemy. Bo w ten sposób można co najwyżej wychować małego tyrana , a nie dziecko (a później dorosłego), które radzi sobie ze swoimi emocjami. Jednak ułatwienie kilkulatkowi życia, np. poprzez postawienie ulubionych zabawek na wyciągnięcie ręki czy sprzątnięcie resztek posiłku zwierzaka, pomoże, a to przecież nic wielkiego. Stały rytm dnia sposobem na bunt dwulatka To oczywiste, że w chaosie łatwiej stracić...