Zaraz, zaraz, niech pomyślę... Pytania przedszkolaków

Czyli nie ma tematów, których nie można poruszyć z dzieckiem? Nawet o atomach... Nie ma. I nie powinniśmy bać się tego, że podczas wyjaśniania padnie słowo, którego dziecko nie zrozumie. Właśnie podczas takiego tłumaczenia porównałem atomy do klocków Lego. Że tak jak z nich buduje się np. zamki, tak z atomów zbudowane są drzewa, domy... Z tym że atomów nie widać, są tak malutkie. Dziecko nie potrzebuje wykładu akademickiego, będzie zadowolone z tego, że dowiedziało się, iż świat zbudowany jest z klocków! Według mnie, rodzice, którzy odsyłają dziecko bez odpowiedzi, bo nic z tego nie zrozumie, robią błąd. W ten sposób zabijają jego ciekawość. Wystarczy, że szkoła to robi. Rodzic musi dać dziecku odpowiedź, także z innego powodu. Może tak być, że maluch pozostawiony teraz bez odpowiedz, za kilka–kilkanaście lat stwierdzi, że właściwie ci rodzice nie są mu potrzebni. Bo jacy z nich przewodnicy po świecie? A to oni powinni go do niego wprowadzać, dać mu solidne fundamenty. Zawsze zna Pan odpowiedź? Nie. Jeśli czegoś nie wiem, mówię, że poszukamy odpowiedzi razem. I tak jest lepiej, niż odesłanie dziecka z niczym. Po pierwsze, mówiąc dziecku "Wiesz co, zadałeś mi bardzo trudne pytanie", dajemy mu sygnał, że jego pytania nie są głupie. Po drugie, twórczo spędzamy czas i pokazujemy malcowi, jak to zrobić. Podpowiadamy też, gdzie szukać informacji, tłumaczymy, po co są książki. Jeśli powiemy kilkulatkowi raz, drugi, trzeci: "A co mi głowę zawracasz jakimiś pytaniami", to sprawiamy, że nie będzie już nas pytał, pomyśli też, że jego pytania są głupie, a on sam niemądry. Czy Pana bliźniaki, wiedzą kim jest ich tato? Czym zajmuje się fizyk, dziennikarz naukowy? Wiedzą, że fizyk to ktoś, kto próbuje zrozumieć świat i wyjaśnić, co się dzieje dookoła. Że woda jest raz gazem i jej nie widać, innym razem, że jest ciekła i ją widać......

Aktualizacja 5.08 Po "burzy", jaką wywołały wypowiedzi Migalskiego, głos w sprawie karmienia piersią w miejscach zabrał minister zdrowia Konstanty Radziwiłł.  – Piętnowanie za to kobiet jest nie do zaakceptowania. Karmienie piersią jest czynnością nie tylko naturalną, ale wręcz zasługującą na jak najszersze wsparcie” – głosi oświadczenie ministra.  Karmienie piersią a sikanie i puszczanie bąków Wczorajszy proces matki, która została wyproszona z restauracji, bo chciała nakarmić dziecko piersią, wywołał ogromne poruszenie. W tej sprawie wypowiadają się nie tylko eksperci od karmienia piersią (zobacz, jak zdarzenie komentuje Hafija ), ale również politycy. Jednak takiego podejścia do karmienia piersią w miejscach publicznych nikt się chyba nie spodziewał. Wczoraj na Twitterze Marek Migalski napisał: "Sikanie i puszczanie bąków też są naturalne, a jednak umówiliśmy się, że nie oddajemy się im publicznie"   Sikanie i puszczanie bąków też są naturalne, a jednak umówiliśmy się, że nie oddajemy się im publicznie. 1/2 — Marek Migalski (@mmigalski) 3 sierpnia 2016 2/2 Zatem na publiczne karmienie piersią też musielibyśmy się umówić. A nie szantażować tych, którzy sobie tego nie życzą. — Marek Migalski (@mmigalski) 3 sierpnia 2016 Nie poprzestał jednak na tym. Na profilu na Fb postanowił wyjaśnić swoje stanowisko.  "(...) Nie życzą sobie, by kobiety wyciągały nad moim talerzem cycek (...) Karmienie jest czynnością naturalną i potrzebną dziecku oraz matce. Tak samo, jak dla innych puszczanie bąków, sikanie czy plucie. One też są naturalne i dobre dla organizmu (...)" - czytamy na tablicy Migalskiego. Po wielu mocnych słowach docieramy do propozycji: "Chcę jedynie, byśmy w tej sprawie zawarli jakiś sensowny kompromis – ku pożytkowi matek z dziećmi, ale też osób, które nie chcą się na to patrzyć. Można by się...

Koniec z moimi ambicjami i poczuciem niezależności, postanowiłam pewnego dnia, gdy mój czteroletni syn Kacper popłakał się, bo nie mogłam mu kupić rowerka. Nie ma co przekonywać wszystkich dookoła, że sobie sama z dzieckiem doskonale radzę . Cóż to za niezależność, jeżeli muszę stale wysłuchiwać od matki utyskiwań, że tak naprawdę, to jestem z Kacprem na jej utrzymaniu, a moja pensja starcza tylko na czynsz za wynajętą kawalerkę i bieżące opłaty. Nawet nie mogłam zaprotestować, bo to, niestety, prawda. Przy okazji takiej rozmowy zawsze powracał temat pana Waldka. Matka uważała, że najwyższy czas, abym zdecydowała się na ślub z właścicielem sklepu mięsnego , który buduje duży dom, ma luksusowy samochód i dużo cierpliwości, jeżeli przez pięć lat nie zmienił zdania i chce mnie poślubić. Pan Waldek ma 45 lat, jest grubym i łysym facetem o piskliwym głosie, ale to wszystko nie powinno mi przeszkadzać. – Przy takim obrotnym mężu, ptasiego mleka by ci nie zabrakło. A tak, to nie wiadomo, jak związać koniec z końcem – biadała. Upomnieć się o alimenty czy poślubić Waldka z mięsnego Pan Waldek, mimo swoich braków, powinien być według niej moim faworytem, bo w małych, powiatowych miasteczkach samotna kobieta ma niewielkie możliwości znalezienia dobrze płatnej pracy. W dodatku czteroletnie panieńskie dziecko nie jest dla niej dobrą wizytówką. Miałam do wyboru: albo wyjść za pana Waldka, który gotów był mnie przyjąć z moim nieślubnym synem, albo upomnieć się wreszcie o alimenty od Marka, ojca Kacpra, który do tej pory nie miał pojęcia o jego istnieniu. A właśnie dowiedziałam się z listu mojej koleżanki Doroty, u której pięć lat temu spędzałam wakacje po zdaniu matury, że na biednego nie trafi. Ten zaradny Marek, który kiedyś wyjeżdżał do Włoch na winogrona i oliwki, miał teraz świetnie prosperujący skład materiałów budowlanych. Teraz...