Zdrowa dieta - to wcale nie jest trudne!

1. Daj dziecku odetchnąć Postaraj się, by sprawa jedzenia przestała być tematem numer 1 w waszym domu.   Nie nazywaj malca  niejadkiem . Oszczędź mu komentarzy  („Oszaleję z nim, znowu nie tknął obiadu!”) i porównywania z innymi („Agatka zjadła kaszę, a Jaś jak zwykle tylko wszystko rozbabrał!”). Nie skarż się na niego babci,  koleżankom itd.   To naprawdę  ważne, bo presja , jaką często wywierają na niejadku bliscy, może odebrać apetyt na dobre.   2. Pobaw się w księgową Przez kilka dni zapisuj wszystko, co zjada i wypija  twoje dziecko : każdy kęs banana, każdy łyk soczku marchewkowego, każdą łyżeczkę serka. Nie przepuść żadnemu ciasteczku ani lizakowi. Może się okazać, że twój malec wcale nie jest niejadkiem , tylko je na raty albo nie to, co trzeba. 3. Pozwól dziecku zgłodnieć Nie biegaj za nim z kanapką po placu zabaw, nie wtykaj do buzi a to jabłka, a  to banana.  Daj mu szansę wybiegać się i wyszaleć, a przy okazji nabrać apetytu . Poza tym: Zrezygnuj ze słodyczy i niezdrowych przekąsek. Nie karm dziecka drożdżówkami „byle tylko coś przełknęło”, bo będziesz musiała robić to stale. Żaden malec nie zrezygnuje z nich dobrowolnie na rzecz brokułów! Uważaj także na słodkie herbatki i  soczki . Są bardzo sycące, nic więc dziwnego, że nie ma się po nich ochoty na obiad.  4. Pozwól decydować Zdarza się, że dziecko wybrzydza przy jedzeniu bo to  jedyna okazja, kiedy może o czymś decydować. Pozwól mu wybierać to, na co ma ochotę.  Daj mu jednak ograniczony wybór ("Chcesz na śniadanie  płatki czy bułeczkę z miodem?") 5. Poproś dziecko o pomoc w kuchni Każdy człowiek, nawet całkiem mały,  lubi się czuć ważny i potrzebny. Zaangażuj dziecko w przygotowywanie posiłków , nawet jeśli oznacza to smarowanie masłem blatu i rozchlapywanie mleka po kafelkach....

  1. Zacznij podawać warzywa jak najwcześniej Już od 6, 7 miesiąca życia. Wprowadzaj warzywa jedno po drugim, najlepiej wtedy gdy malec jest w formie (wyspany i w dobrym humorze).  Nie ograniczaj się do marchewki, pietruszki  i ziemniaków. Podawaj smykowi także dynię, pora, pomidory, brokuły, szpinak, zielony groszek, bakłażany, cukinię itd. Korzystaj z warzyw świeżych i mrożonych, nie bój się słoiczków. Nie zwlekaj z wprowadzaniem warzyw zbyt długo, by do maksimum wykorzystać  ciekawość malca i jego otwartość na nowe smaki.     EWA: Przekonałam się, że im później poda się jakieś warzywo, tym trudniej malca oswoić z jego smakiem. Paweł bez problemów zjada wszystko, co poznał w 1 i 2 roku życia. Przeoczyłam buraczki i teraz mój synek nie chce ich tknąć.   2. Nie rozdrabniaj warzyw dłużej niż trzeba To jasne, że sześciomiesięczne niemowlę musi jeść zmiksowane potrawy, ale podawanie papek starszemu smykowi nie ma sensu.    JUSTYNA: Gdy tylko Kasia nauczyła się gryźć,  dawałam jej do łapki ugotowane i ostudzone kawałki marchewki. Jadła aż miło! 3. Pozwalaj dziecku na podkradanie warzyw z własnego talerza, ale... ...uważaj, co na nim kładziesz. ANKA: Antoś chciał próbować wszystkiego, co jedliśmy. Dlatego zamiast papryki marynowanej i grzybków w occie (uwielbiammmm!) zaczęłam kłaść jadać warzywa gotowane i surówki. Przeczytaj także: Grzyby nie są dla dzieci! 4. Uważaj na nieuczciwą konkurencję Nie dosładzaj kaszek i herbatek, bo przyzwyczajony do słodkiego smaku malec nie będzie miał ochoty na warzywa. Gdy podrośnie, nie pozwalaj mu opychać się słodyczami. Uważaj też na słodzone serki i soczki. JOANNA:  Uważam na cukier, bo takiej konkurencji żaden kalafior czy brokuł nie wytrzyma! Przyzwyczaiłam chłopców do picia wody i soków warzywnych (np. z marchwi)  zamiast słodkich ulepków. Rzadko też...

Skąd mam wiedzieć, że to, co daję dziecku, jest zdrowe? Kupując produkty w opakowaniach, trzeba zwracać uwagę nie tylko na datę przydatności do spożycia, ale przede wszystkim na skład. Im więcej różnych E i tajemniczo brzmiących nazw (takich jak np. E621 – glutaminian sodu – wzmacniacz smaku), tym więcej chemii. Warto uważać: wiele produktów kusi „zdrowo” kojarzącymi się nazwami, ale po bliższych oględzinach okazuje się, że to chwyt reklamowy. Lepiej także nie liczyć na to, że najtańsza mielonka jest dobrą wędliną, bo nie jest. Warto kupować produkty z certyfikatami IMiD i CZD – są przebadane. Z niektórych reklam produktów dla dzieci wynika, że czekoladka może zastąpić mleko, a sok – owoce. Można im wierzyć? Nie zawsze. Jaskraworóżowy czy jadowicie zielony soczek musi mieć sztuczne dodatki, bo takich owoców po prostu nie ma. Zresztą owoc to owoc, jest w nim więcej witamin i błonnika niż w soku. Podobnie jest z mlekiem (lepiej je pić, niż jeść batony z mlecznym nadzieniem) i innymi produktami. Czy „dobre” musi oznaczać „drogie”? W większości przypadków niestety tak, bo za jakość trzeba płacić. I warto, bo jest ważniejsza niż ilość. Lepiej np. kupić dziecku mały kawałek piersi indyka, upiec ją i podać na zimno na kanapce, niż wydać pieniądze na kilogram najtańszych parówek, w których jest mnóstwo tłuszczu, odpadów mięsnych i wypełniaczy. Zresztą bez przesady: podstawowe produkty (mleko, mąka, jajka itd.), z których można przyrządzić zdrowe potrawy, są tańsze niż niezdrowe „gotowce”. Poza tym zestawy witamin, które mają uzupełniać niedobory, też przecież kosztują. Nie każdy ma gdzie kupować ekologiczne warzywa? Co wtedy? W ogóle z nich zrezygnować? Oczywiście, że nie. W każdym mieście jest jakiś targ, na którym sprzedają rolnicy, można...