Niegrzeczny przedszkolak

To nie jest wina dziecka! Na konferencji zorganizowanej pod hasłem „Zmiany w zakresie diagnostyki i leczenia dzieci z moczeniem nocnym”, specjaliści wyrazili obawy, że rodzice zbyt długo zwlekają z pomocą dziecku. Wielu z nas żyje w przeświadczeniu, że moczenie nocne minie wraz z wiekiem. Gdy tak się nie dzieje, szukamy winy w dziecku i w sobie samym. A to ogromny błąd! Problem moczenia nocnego dotyczy 300 tys. dzieci w Polsce. Nie jest to mała liczba. To 20% pięciolatków, u których dopuszcza się „nocne wypadki”. Niestety często te pięciolatki rosną i mają ten sam problem w wieku 15 lat. Opiekunowie, zamiast zastanowić się nad przyczyną takiego stanu, doszukują się błędów wychowawczych. Według ekspertów moczenie nocne jest przyczyną stresu, a nie skutkiem. Większość dzieci stresuje się właśnie tym, że budzi się w mokrej piżamie, a nie moczy się, dlatego, że jest zdenerwowane. Czytaj: Dlaczego dziecko moczy się w nocy - prawdy i mity Wczesna diagnostyka to podstawa! Najczęstszą przyczyną problemów są kłopoty z pęcherzem, niemożność obudzenia się na czas oraz nadprodukcja moczu. Wynika to najczęściej z zakażenia dróg moczowych oraz wad anatomicznych układu moczowego. Tylko wczesna diagnostyka może pomóc dziecku, więc oczekiwanie aż dziecko wyrośnie z problemu, rzadko kiedy się sprawdza. Eksperci postanowili ze względu na skalę problemu (nocne moczenie to drugie po problemach alergicznych schorzenie wieku dziecięcego), skrócić z 3 m-cy do 1m-ca okres wspomagająco-motywujący, poprzedzający leczenie farmakologiczne. Lek podawany dzieciom to desmopresyna, która ma pomóc wyzwolić dzieci od problemu. Dzieci, które cierpią na tę przypadłość, niestety czują się ograniczone. Wstyd przed kolegami utrudnia im wyjazdy na szkolne wycieczki, czy nawet leżakowanie w przedszkolu. Nieleczone moczenie nocne może stać się przyczyną wielu...

Mój trzyletni synek do tej pory był w domu ze mną, babciami lub opiekunką. Ma kontakt z dziećmi, np. na placu zabaw, ale zawsze z trudnością włącza się w zabawę z nimi. Muszę go namawiać, a najlepiej bawić się z nim. Często siedzi u mnie na kolanach i tylko obserwuje. Mały ma iść teraz do przedszkola i boję się, jak sobie poradzi, skoro jest taki nieśmiały. Czy to cecha wrodzona? Co robić? Iza z Wrocławia Zachowania synka mogą wynikać z jego temperamentu , czyli sposobu odbioru bodźców i reagowania na nie. Dziecko może należeć do typu dzieci „wolno rozgrzewających się”, które w nowej sytuacji są napięte, nieśmiałe , ostrożne , potrzebują czasu na przystosowanie się i oswojenie np. z rówieśnikami. Być może też Pani lub inni opiekunowie wzmacniają takie podejście do nowych sytuacji i ludzi, nie wiedząc o tym – poprzez unikanie miejsc hałaśliwych, ceniąc rutynę. Czytaj też: Sprawdź charakter swojego dziecka Mów dziecku o tym, co ma się wydarzyć Choć temperament jest częściowo wrodzony i ma charakter biologiczny, można go kształtować. Ważne, by nowe sytuacje wcześniej omawiać, aby dziecko zaczęło przystosowywać się, jeszcze zanim coś się wydarzy. Jeśli jest już np. na placu zabaw lub w przedszkolu, warto pozwolić mu na dłuższe niż innym dzieciom oswajanie się z sytuacją , czyli najpierw na spokojną obserwację z odległości lub z kolan opiekuna, potem zaangażowanie się w zabawę z mamą, a następnie powolne oddzielanie się od niej. Może to trwać dłużej lub krócej. Czytaj też: Maluch samotnik Cierpliwie tłumacz sytuacje Zdarza się, że dziecko nawet poinformowane o nowości, płacze , marudzi – wtedy nie należy się wycofywać, ale przekonywać, pokazać korzyści z nowej sytuacji. Bez takiego treningu z bliską osobą samo z siebie nie pozbędzie się nieśmiałości czy strachliwości, a nawet mogą się one z czasem...

  Jestem mamą 4-letniego Filipa i 16-miesięcznego Franka. Starszy syn już drugi rok chodzi do przedszkola. Rano nie chce tam iść i wymyśla różne powody. Muszę go ubierać prawie na siłę, obiecać słodycze, żeby wyszedł z domu. Myślałam, że w przedszkolu jest mu źle, ale jak go odbieram, ma pretensję, że tak wcześnie przyszłam. Jego zachowanie jest uciążliwe, mąż przez nie spóźnia się do pracy. Może to przez to, że ja zostaję w domu z młodszym synem?  Monika z Cieszyna   Gdy pojawia się młodsze dziecko, starsze, traktowane jest jako bardziej dojrzałe niż jest w rzeczywistości. Filip jest jeszcze małym dzieckiem, wrażliwym na rozłąkę z mamą i wyczulonym na nowego domownika. Dlatego spróbuj jednego z tych rozwiązań: Postaraj się skrócić czas przebywania w przedszkolu, w domu poświęcaj dziecku więcej uwagi, ale jednocześnie okazuj mu spokojną stanowczość . Spróbuj wcześniej wstawać. Choć to trudne, to rozwiązanie jest lepsze niż obarczanie buntownika odpowiedzialnością za spóźnienie. Pamiętaj, że to dorośli mają umiejętność planowania czasu, a nie dzieci! Nie nagabuj dziecka, dlaczego nie chce chodzić do przedszkola, bo kilkulatek raczej nie umie wyrazić tego, co go naprawdę trapi. Musisz być po prostu spokojna, konsekwentna i cierpliwa . Niedługo część problemów najprawdopodobniej ustąpi w związku z dojrzewaniem dziecka i przyzwyczajeniem się do nowej sytuacji. Czytaj też: 5 sprawdzonych sposobów na dziecięcą złość