"Zobaczyłam Cię dziś i muszę Ci coś powiedzieć..."

W ciążę zaszłam po 2,5 miesiąca pobytu za granicą. Mieliśmy tam pracować, mieszkać, zacząć inne życie…  Niestety opieka służby zdrowia była kiepska, krwawienia w ciąży ignorowano i zalecano brać na wszystko paracetamol, nawet lekarz zignorował mnie, mówiąc, że to naturalna selekcja i jak chcę, to mogę nawet usunąć ciążę!  Dwa razy wracałam do Polski na badania To polski lekarz przepisał mi leki rozkurczowe, luteinę i magnez. Pamiętam, gdy pierwszy raz zobaczyłam bijące serduszko, gdy później patrzyłam na machające nóżki i rączki. Cudowne uczucie… w szczególności ruchy bobaska w brzuchu. Nagrałam mnóstwo filmików. Dwa miesiące przed porodem poszłam na urlop wypoczynkowy i od razu na macierzyński. Wróciliśmy do Polski. Chciałam rodzić w szpitalu, w którym kiedyś pracowałam. Zapisaliśmy się z narzeczonym do szkoły rodzenia. Poczułam się pewniej, choć strach przed porodem nasilał się wieczorami. Okazało się, że łożysko ma masywne złogi , ale lekarz orzekł, że można poczekać do terminu. Bałam się, choć zaufałam tej decyzji.  Zaczęłam krwawić  Krwawienie pojawiło się dwa dni po terminie o czwartej rano. Pojechaliśmy na KTG – zero skurczów (miałam tak na każdym badaniu KTG , mimo że w domu zwijałam się z bólu już drugi tydzień), zero rozwarcia. Odesłano mnie do domu. Pojechaliśmy w odwiedziny do znajomej, tam leżałam na kanapie, dziwnie zmęczona, poddenerwowana. Wróciliśmy do domu, na podwórku mnóstwo gości – imieniny mojej mamy. Mimo, że byłam głodna, odruchowo nic nie jadłam, tylko piłam wodę. Od osiemnastej rozbolał mnie brzuch. Nie mogłam znaleźć sobie miejsca, robiłam zdjęcia gościom, patrzyłam jak jedzą, jak się bawią, pogoda była piękna. O dwudziestej skurcze pojawiały się co pięć minut i gdyby nie dziwny niepokój, wytrzymałabym kolejną noc. Chcę jechać do szpitala Poprosiłam narzeczonego,...

To była dość smutna rocznica ślubu, chociaż obchodziliśmy ją w gronie rodziny i przyjaciół. Już dziesięć lat razem... I w zasadzie wszystko było miedzy nami dobrze. No właśnie: dobrze, ale nie bardzo dobrze. Damian był czułym, kochającym mężem. Nigdy nie miałam wątpliwości, że to ten jedyny. Moja druga połówka.     Miałam wymarzonego męża, ale w naszym domu brakowało dzieci Zresztą wszystkie koleżanki mi go zazdrościły. Beata, bo taki przystojny i sympatyczny, Hanka – bo wesoły (jej mąż zawsze ponuro wodził wkoło wzrokiem, nie miał ani krzty poczucia humoru). Kryśka też wzdychała, że jesteśmy według niej idealnie dobraną parą, bo w przeciwieństwie do większości facetów, z którymi ona miała do czynienia, mój nigdy nie nadużywał alkoholu. Może nie był w typie „macho”, jak mąż Justyny, ale na pewno nie miał też skłonności tamtego do okazywania agresji, jeśli coś nie szło po jego myśli. Tak, Damian był zawsze przyjacielski i opiekuńczy. Mogłam na niego liczyć, nigdy nie był zazdrosny ani zaborczy. Bardzo też lubił dzieci. Byłby idealnym ojcem. I w tym tkwił cały problem. Nie mieliśmy potomstwa.         Pierwsze lata małżeństwa poświęciliśmy sobie nawzajem Przez pierwsze lata naszego małżeństwa nie tęskniliśmy za dzieckiem . Dobrze nam było razem, kochaliśmy się często, ale staraliśmy się być ostrożni. Były to moje pierwsze lata pracy zawodowej, więc nie chciałam tak od razu zagrzebać się w pieluchach. Poza tym większość pieniędzy, które zarabialiśmy, szły na świeżo zaciągnięty kredyt mieszkaniowy i podróże. Lubiliśmy spędzać urlopy w ciekawych miejscach. Wyjeżdżaliśmy na tygodniowe wycieczki do Grecji, Egiptu, Tunezji, Turcji. Drugi tydzień spędzaliśmy w Polsce, zazwyczaj na wędrówkach z plecakiem po Bieszczadach lub spływach kajakowych na Mazurach. Bardzo chcieliśmy wykorzystać każdą...

Lacey Barratt jest fotografką i wychowuje pięcioro dzieci. Zdjęcie, które opublikowała na Facebooku, poruszyło setki kobiet. "Nadaję się tylko do rodzenia dzieci" "Wysłałam to zdjęcie przyjaciółce. Napisała, że jest naprawdę mocne i zapytała, jak się czuję. Czułam się dobrze, dopóki nie zapytała, czy czuję się dobrze. Spojrzałam na to zdjęcie jeszcze raz. Zobaczyłam moją duszę. Na tym zdjęciu. Rozpłakałam się. Nie chciałam już na to patrzeć. Zobaczyłam kobietę stojącą obok afirmacyjnych chorągiewek, mniej niż 24 godziny po porodzie . Nie była szczęśliwa. Zobaczyłam kobietę, która czuła, że po czterech porodach w ciągu pięciu lat i wychowywaniu piątki dzieci, to było jej pracą. Jakby nie nadawała się do niczego innego, tylko do rodzenia dzieci" – napisała Lacey. Spójrzcie na to zdjęcie. Widzicie to samo, co ona?   "Nie było tam żadnego przywiązania. Wyglądało to tak, jakby ktoś włożył mi dziecko w ramiona. Kiedy na to patrzę, nie czuję żadnego ciepła. Później przyszło poczucie winy. Czułam się słaba i wrażliwa. Nie wiedziałam, czy chcę się podzielić tym zdjęciem. Nie minęły nawet trzy dni, a ja zamknęłam się w pokoju i płakałam. Miałam naprawdę wspaniały poród. Mam grupę kobiet, które uwielbiam i które nie oceniają... wcale. Wiem, że to normalne" – dodała Lacey. Uczucie osamotnienia, które odczuwają kobiety po porodzie, może być bolesne, ale również motywujące do działania. Przede wszystkim, to uczucie jest zupełnie normalne. Lacey wspiera inne mamy i próbuje im pokazać, że, nawet jeśli czują się samotne, nie są same . Według nas zdjęcie Lacey jest zachwycające. Wyraz jej twarzy wyraża więcej niż słowa... Czytaj także:   To uczucie łączy wszystkie mamy! Źródło: Facebook