Jak zostać najgorszą matką w Ameryce? Dać dziecku odrobinę wolności

Rozstałam się z mężem , kiedy Natalia miała zaledwie cztery latka. Rafał poznał inną kobietę, zakochał się i od nas odszedł. To takie proste, prawda? To znaczy odszedł ode mnie, tak przynajmniej wtedy zakładał. Rzeczywistość okazała się zupełnie inna. Szybko okazało się, że tak naprawdę zostałam z dzieckiem sama . Na początku jeszcze przez jakiś czas odwiedzał córkę, dawał jej jakieś prezenty, a mnie pieniądze na utrzymanie Natalki. Z czasem te wizyty stawały się rzadsze, krótsze. Po paru latach od rozwodu odwiedziny Rafała były niczym święto. Pieniądze nadal dostawałam regularnie, ale co z tego, skoro Natalia ciągle pytała: " Kiedy przyjdzie tata? ". Czułam się bezradna, bo nie umiałam jej odpowiedzieć. W końcu przestała pytać, a tata stał się dla niej jedynie tajemniczym darczyńcą, który co miesiąc przesyłał nam pieniądze. Jak zrekompensować córce brak ojca? Jak tylko mogłam starałam się zrekompensować córce brak ojca . Czułam straszny żal do losu. "To niesprawiedliwe, że inne dzieci mają pełne, szczęśliwe rodziny, a taka wspaniała, mądra dziewczynka jak Natka musi wychowywać się tylko z matką" – myślałam. I właśnie dlatego chciałam, by poza nim, z niczego nie musiała rezygnować. Pieniędzy miałyśmy dosyć od Rafała. Nie wiem, skąd je miał, ale szczodrze się nimi dzielił. Zrezygnowałam z pracy , mieszkałam w domu po rodzicach. Żyłam z zasiłku i z tego, co dostawałam od byłego męża. Chciałam dać całą siebie Natalce, żeby czuła, że jest kimś najważniejszym w moim życiu. Ani przez sekundę nie pomyślałam wtedy, że ją rozpieszczam lub robię krzywdę, nie pozwalając się usamodzielnić. No cóż, na początku lat 90. nie było poradników i programów, jak wychować szczęśliwe dziecko . Robiłam tylko to, co kazało mi serce. Posłałam Natalkę do renomowanego liceum, a potem cieszyłam się, jak dziecko, gdy dostała...

Od jakiegoś czas furrorę na facebooku robi tekst autorstwa Eliane Rosso. O czym? Czy odkrywa jakieś tajemnice macierzyństwa, coś o czym nikt nie wie? Co konkretnie pisze ta mama trójki dzieci, co zachwyciło i poruszyło rzesze innych matek? Post matki, w którym jest każda z nas "Jestem matką. Mam trójkę dzieci. Poszłam do lekarza, ponieważ zdarza mi się zapominać o różnych rzeczach i mam problemy z koncentracją. Lekarz powiedział mi, że powinnam spać 8 godzin. Bolą mnie plecy. Ortopeda mówi, że powinnam regularnie ćwiczyć, najlepiej Pilates 2-3 razy w tygodniu. Nauczycielka mojego najstarszego syna mówi, że powinnam być przy nim, kiedy odrabia prace domowe. Młodszy syn również ma nauczyciela, ma też zadania, prace, modele i wystawy, cotygodniowe prezentacje w szkole. Oboje uprawiają sport (powinnam im zawsze kibicować z trybun). Alergolog najmłodszego syna uważa, że powinnam podawać dziecku tylko najlepsze produkty, świeże i bez składników powodujących alergie. Że powinnam kupować wszystko świeże, gotować w domu, obierać więcej i rozpakowywać mniej. A że to zajmuje dwa razy więcej czasu? Mój mąż i mój najstarszy syn mówią, że jedzenie, które podaje młodszemu jest niedobre, więc muszę przygotowywać dla nich coś innego. Eksperci od edukacji i psychologowie twierdzą, że musisz spędzać choć 30 minut dziennie z każdym dzieckiem, aby zapewnić mu harmonijny rozwój. Pediatra powiedział mi, że oboje z dzieckiem powinniśmy korzystać ze słońca i spędzać godzinę w parku na świeżym powietrzu każdego dnia, bo to jest dobre dla mózgu. Miesięczne rachunki mówią, że powinnam pracować cały czas. Ekspert od edukacji i rozwoju mówi, że najlepiej jest pozwolić dzieciom uczyć się i odkrywać świat podczas zabawy i nie zwracać uwagi na to, że przy tym się brudzą, nawet jeśli oznacza to codzienne pranie. Terapeuta małżeński mówi, że...

Beata Chrzanowska od lat zajmuje się problemami dzieci. Wielu jej małych pacjentów ma ADHD. O zespole nadpobudliwości psychoruchowej wie więc naprawdę wiele. Tak dużo, że napisała o nim książkę. Kiedy poprosiłam ją o rozmowę, zgodziła się bez wahania. Bo wie, jak czasem trudno zrozumieć kilkulatka i za nim nadążyć. Bo rozumie, że rodzice czasem naprawdę już nie wiedzą, co robić, jak tłumaczyć, by ich dziecko było po prostu grzeczne. Czasem marzę, by moja córka podczas kolacji nie wstawała od stołu (przynajmniej nie cztery razy!), by nie złościła się, nie sprawiała wrażenia, jakby mnie nie słyszała... Czy ona ma ADHD? Beata Chrzanowska: Spokojnie! Każdy kilkulatek to wulkan energii, którego potrafi wyprowadzić z równowagi nawet źle przyklejona naklejka! Gdyby tylko takie były wyznaczniki ADHD, to miałoby go każde dziecko! Poza tym zespół nadpobudliwości psychoruchowej diagnozuje się dopiero u dzieci powyżej szóstego roku życia. Dlaczego tak późno? Beata Chrzanowska: Bo wcześniej trudno to zrobić. Każdy dwulatek czasem dostaje histerii, każdy czterolatek głównie biega, a nie chodzi... Takie zachowania wynikają z niedojrzałości układu nerwowego , z potrzeby ruchu. Pewnie, że jedne dzieci są spokojniejsze, inne bardziej żywiołowe, ale zwykle wynika to z tego, że każde z nich rozwija się w swoim tempie. Warto przeczytać: Histeria dziecka - to wszystko wina mózgu. Jak z tym żyć? To znaczy, że zespół nadpobudliwości psychoruchowej pojawia się dopiero w miarę upływu czasu? Beata Chrzanowska: Nie, to nie tak. Ostatnio przeprowadzone badania dowodzą, że ADHD jest uwarunkowane genetycznie, więc dziecko już się z nim rodzi. Jego objawy pojawiają się już przed szóstym rokiem życia, tyle tylko, że trudno w tak wczesnym okresie postawić dobrą diagnozę. Jakie zachowanie dziecka powinno nas zatem uwrażliwić, skłonić do zastanowienia...