„Za dużo miłości szkodzi dziecku, a czarna kawa najlepsza dla półroczniaka”

Czy były premier Kazimierz Marcinkiewicz wygląda na dziadka? Raczej nie. Tymczasem zapewnia, że roczny wnuczek Kuba to jedna z najważniejszych postaci w jego życiu. O niedawnych świętach Bożego Narodzenia Marcinkiewicz napisał: „Po wielu latach, właściwie od śmierci babci, mieliśmy znów wigilię czteropokoleniową. Byli moi kochani rodzice i Kuba – mój wnuczek. Kapitalny i grzeczny. Wiadomo – po dziadku”. A Krystyna Janda ? Pełna energii aktorka budująca własny teatr? Nie jest może babcią od konfitur, ale z wnuczkami Leną i Jadzią, córkami Marii Seweryn, w każde święta chodzi na groby najbliższych, by – jak powiada – rodzinna historia, a nie tylko ucztowanie przy stole, budowała w małych istotach poczucie ładu i bezpieczeństwa. Nie mówiąc już o babci bizneswoman – Henryce Bochniarz , szefowej największej federacji pracodawców prywatnych Lewiatan. Ma siedmioro wnucząt i nawet gdy kandydowała na prezydenta, zapewniała, że „z bycia babcią nie jest w stanie zrezygnować”. W wolnych chwilach zabiera wnuki na podmiejską działkę i kopie z nimi piłkę. Dzisiejsi dziadkowie i babcie są trochę inni niż ci sprzed 20 czy 30 lat. Aktywniejsi, sprawniejsi, głodni wiedzy i nierzadko wspierający dzieci i wnuki finansowo. Oczywiście, nie sposób przyłożyć do wszystkich jednej miary, ale nie da się ukryć, że wiele w pokoleniu babć i dziadków się zmieniło. Może z wyjątkiem tego, że dziadkowie wciąż są potrzebni. Bo nie bez kozery natura wymyśliła pokoleniową zależność: dzieci wchodzące w rolę rodziców potrzebują wsparcia dziadków (według badania TNS OBOP 62 procent Polaków szuka rad wychowawczych właśnie u rodziców). I odwrotnie: dziadkowie dzięki wnukom odnajdują w życiu sens, radość i wiarę w ciągłość trwania. Przeczytaj: Niezastąpieni dziadkowie III wiek powojennego wyżu – W latach 70. i 80. jednym z głównych zadań osób trzeciego wieku...

Przekłuwanie uszu dzieciom to wciąż popularny zabieg w Polsce. Rodzice często nie zdają sobie sprawy z tego, jakie komplikacje może wywołać przekłucie uszu dziewczynce. Niektórzy nawet nie widzą problemu w tym, by przebić uszy niemowlakowi. Podpowiadamy, kiedy i gdzie najlepiej to zrobić. Spis treści: W jakim wieku przekłuć dziecku uszy? Czy przekłuwanie uszu boli? Gdzie przekłuć dziecku uszy? Jak pielęgnować uszy po przekłuciu u dziecka? W jakim wieku przekłuć dziecku uszy? Wielu rodziców zastanawia się, kiedy można przebić uszy niemowlakowi. Odpowiedź jest prosta: najlepiej w ogóle nie przekłuwać uszu ani niemowlęciu, ani małej dziewczynce. To bolesny i całkiem niepotrzebny zabieg, który w ocenie wielu służy jedynie zaspokojeniu estetycznych potrzeb rodziców. Dziecko powinno samo podjąć decyzję o przekłuciu uszu, gdy będzie starsze i bardziej świadome. Część pediatrów uważa, że minimalny wiek dziecka na przekłucie uszu to 5 lat. Niektórzy specjaliści, np. dr Timothy Ballard z Królewskiego Kolegium Lekarzy na łamach „The Guardian”, sugerują, by decyzję w sprawie kolczyków (a także odpowiedzialność za nią) pozostawić rodzicom. Jednocześnie zdecydowanie odradzają przekłuwanie jakichkolwiek innych miejsc poza płatkiem ucha. A jeśli już rodzic decyduje się na założenie dziecku kolczyków, powinien zadbać o to, by przekłucie odbywało się w zgodzie z zasadami higieny. Warto wiedzieć, że np. w Wielkiej Brytanii wystosowano petycję do tamtejszego ministerstwa ds. dzieci, by ustalić odgórnie minimalny wiek, od którego można przekłuć uszy dziecku. Pod dokumentem zebrano dziesiątki tysięcy podpisów – wszystkie te osoby są zdania, że przekłuwanie uszu dziecku jest okrucieństwem i niepotrzebnie naraża niemowlę na ból. Susan Ingmar, inicjatorka akcji, chce doprowadzić do tego, by zakładanie dzieciom kolczyków było...

Rozwój poznawczy to zdolność logicznego myślenia i łączenia poszczególnych elementów informacji. Możemy mówić o nim już w kontekście niemowlęcia, które potrafi choćby zidentyfikować własną stópkę i dotknąć nią nosa. Z wiekiem będzie to jednak realizowanie coraz poważniejszych zadań, jak na przykład układanie puzzli. Słowem – rozwój poznawczy to logiczne myślenie, umiejętność porządkowania, wnioskowania i rozwiązywania problemów , czyli wszystkie te umiejętności, które pozwalają nam poznawać otoczenie i tworzyć jego obraz w umyśle. Oczywiście można oczekiwać od dziecka w określonym wieku pewnych charakterystycznych zachowań, jednak tempo rozwoju malucha zależy zarówno od jego wrodzonych predyspozycji, jak i oddziaływania zewnętrznego. Wiek rozwojowy jest bowiem czymś zupełnie innym niż wiek chronologiczny dziecka. Nie bez znaczenia pozostaje także żywienie – dobrze odżywione dziecko chętniej i łatwiej przyswaja nową wiedzę. Rozwój dzieci oceniany jest wg skali Bayley III (Bayley Scale of Infants Development Third Edition). Służy ona do badania rozwoju poznawczego niemowląt i małych dzieci w wieku od miesiąca do 42. miesiąca życia. Przy jej pomocy psychologowie są w stanie ocenić poziom inteligencji dziecka, ocenić rozwój jego pamięci, percepcję sensoryczną, koordynację, wyobraźnę oraz wczesny rozwój mowy. Dzięki niej mierzalne jest także zachowanie dziecka - jego nastrój, wesołość, rodzaj reakcji emocjonalnej na bodźce zewnętrzne. Jednak my, jako rodzice, możemy pomóc pociechom stymulować rozwój poznawczy, dostarczając im odpowiednich bodźców i zachęcając je do rozwoju poprzez zabawę i ruch. Dobrym pomysłem jest podsuwanie zabawek, opowiadanie lub czytanie historyjek i po prostu – wspólne spędzanie czasu. Taki „trening” wspomaga rozwój poznawczy dziecka we wszystkich kluczowych obszarach, które analizowane są wg skali Bayley III....