Mama Mu czyta - recenzja książki dla dzieci

Bajki dla dwulatka trzeba wybierać bardzo rozważnie. Jeśli twoje dziecko uwielbia bajki w telewizji albo na Netflixie, pamiętaj, że maluch w tym wieku nie powinien spędzać przed telewizorem więcej niż 10-15 minut dziennie. Z drugiej strony bajki to nie tylko kreskówki wyświetlane na ekranie, ale też książki i słuchowiska. Podpowiadamy, jakie filmy i książki najbardziej spodobają się małym dzieciom, a jednocześnie będą to wartościowe bajki edukacyjne. Fajne bajki dla dwulatka: Dobre bajki dla dwulatka w telewizji Bajki dla małych dzieci: książki Bajki dla małych dzieci na dobranoc Bajki dla 2-letnich dzieci: słuchowiska Dobre bajki dla dwulatka w telewizji Jeśli twoje dziecko uwielbia bajki w telewizji, staraj się wybierać dla niego takie tytuły, które są przeznaczone dla maluchów w jego wieku. Tak małe dziecko nie może oglądać bajek, w których pojawia się przemoc, złe wzorce zachowań czy postacie budzące przerażenie. Zamiast tego bajki dla małych dzieci powinny uczyć empatii , posiadać dostosowaną do dwu-, trzylatków prostą grafikę i przyjemne dla ucha efekty dźwiękowe. Bezpieczne bajki dla 2-letnich dzieci są przede wszystkim: nieskomplikowane, zabawne krótkie (kilkuminutowe) Najlepiej, jeśli bajki dla 2-letnich dzieci mają walory edukacyjne. Szczególnie polecamy poniższe bajki dostępne w telewizji oraz na platformach typu Netflix: Bing: bajka dla dzieci o przygodach małego królika i jego przyjaciół, uczy rozpoznawania i nazywania emocji. Masza i Niedźwiedź: bajka o przyjaźni między małą dziewczynką a niedźwiedziem, oparta na ludowej opowieści. Ryjówka Florka: bajka dla dwulatków i trzylatków, w której maleńka, sympatyczna ryjówka opowiada o wesołych zdarzeniach ze swojego życia, a następnie spisuje wszystkie w pamiętniku. Świnka Peppa : kultowa bajka dla małych...

Dlaczego warto czytać dzieciom książki? Wszyscy zachęcają do czytania dzieciom, ale jakie są z tego korzyści dla dziecka? Przeczytaj, co o zaletach czytania dziecku książek mówi psycholog. Czy warto dzieciom czytać książki? Nie tylko warto czytać dzieciom książki, ale wręcz trzeba! Jest kilka powodów. Może zacznę od tego oczywistego, że czytanie w cudowny sposób buduje więź emocjonalną między dzieckiem a mamą czy tatą. Rodzice często nie potrafią w konstruktywny sposób spędzić z maluchem czas. Wydaje im się, że jak nakupują mu zabawek to okazują w ten sposób miłość. Z książką jest inaczej. Rodzic najpierw czyta, dziecko zadaje pytanie, później wywiązuje się rozmowa. O, to ma sens. Po drugie,w czasie czytania można w naturalny sposób przekazać swój system wartości. Omawia się wtedy zachowanie fikcyjnego bohatera,więc dla dziecka to bezpieczniejsza sytuacja, niż gdyby wytykać mu, że zrobiło coś złego. Czytając książkę, dziecko uczy się nie tylko nowych słów, ale też ładnej polszczyzny. Niestety, nie wszyscy rodzice mówią ładną polszczyzną, więc książka jest jej źródłem. To nie wszystko. Czytanie jest świetnym treningiem procesu uwagi . Dziecko koncentruje się, by śledzić fabułę, czego nie musi robić, gdy np. ogląda telewizję. Okazuje się, że maluchy, którym czyta się regularnie, potrafią koncentrować swoją uwagę, gdy mają pięć lat, a zwykle dzieci tę umiejętność zdobywają rok później. Czytanie to też dobre ćwiczenie postrzegania, zwracania uwagi na szczegóły. Ćwiczy też pamięć. A co z wyobraźnią? Czytanie pobudza wyobraźnię . Skłania do tego, by tworzyć w umyśle ilustracje do treści werbalnej. A do 11. roku życia to wyobrażenia są używane w procesie myślenia, a nie abstrakcja. O niektórych bajkach mówi się, że są terapeutyczne. To kolejna funkcja czytania. Jeśli umiejętnie dobierzemy książkę,...

Mówiące drzewo? Nie, to niemożliwe! A jednak prawda. Pewnego dnia stolarzowi Wisience przydarzyła się dziwna historia. Właśnie ciosał drewno na krzesło. Kawałek tego drewna zaczął mówić.  Trochę się biedny Wisienka przestraszył, ale postanowił mówiące drewienko podarować Dżepettowi,  który chciał zrobić pajacyka. Tak też się stało. Dżepetto zabrał się do pracy, i szybko spod jego rąk zaczął wychodzić mały pajacyk, który nie tylko mówił, ale i zaczął się poruszać. Tylko nos pajaca był jakiś dziwny, zbyt cienki i zbyt mocno wydłużony. Ale to dopiero początek kłopotów z dość krnąbrnym drewnianym chłopcem. Oj miał się biedny Dżepetto z tą swoją lalką, nazwaną Pinokiem. Był coraz bardziej niegrzeczny. Sprawił nawet, że jego przybrany ojciec trafił do więzienia. Nie będę dalej opowiadać, bo zrobi to lepiej Piotr Adamczyk, który zaczaruje was nie tylko historią chłopca, ale i głosem. Te dzieci, które wolą czytać niż słuchać, powinny Pinokia mieć na półce z książkami. Bo to jedna z najpiękniej wydanych książek. O tłumaczu już wspominałam, jest rewelacyjny. Ale jest jeszcze ilustrator Roberto Innocenti. Czapki z głów przed takim artystą. Można bez końca oglądać. I jest oczywiście Pinokio, bohater tej historii, o którym różne dziwne rzeczy napisano, ale czy rzeczywiście słuszne. Zatem przeczytajcie lub posłuchajcie.   Pinokio. Historia pajacyka Autor: Carlo Collodi Tłumacz: Jarosław Mikołajewski Ilustrator: Roberto Innocenti Audiobook czyta: PiotrAdamczyk Wydawnictwo: Media Rodzina Książka dla dzieci 3+ Kącik małego czytelnika  - sprawdź, jakie książki dla dzieci polecają inne mamy.