Kiedy pora na nocnik?

Dzieciom, które dotychczas załatwiały się tylko w pieluszkę, trudno jest nauczyć się samodzielnie kontrolować potrzeby fizjologiczne. Maluch musi nie tylko zauważyć, że chce mu się siusiu, ale też wiedzieć, co to właściwie oznacza i jeszcze w porę dotrzeć do nocniczka. Jak przekonać malucha do korzystania z niego? Jest kilka metod na pożegnanie pieluszki, którymi warto się kierować: Oceń, czy maluch jest gotowy na zmiany Moment, w którym dziecko rozstaje się z pieluszką jest kwestią indywidualną. Większość dzieci zaczyna korzystać z nocnika w okolicy trzeciego roku życia – dziewczynki z reguły wcześniej niż chłopcy. Jeżeli nie wiesz, czy twoja pociecha jest gotowa na rozpoczęcie nowego etapu, staraj się ją obserwować. Możliwe, że maluch sam da ci sygnał, np. zacznie mu przeszkadzać, że ma mokro w pieluszce. Warto wykorzystać ten moment i zaopatrzyć się w nocnik. Jaki na początek będzie najlepszy? Taki, który przede wszystkim spodoba się dziecku, np. uroczy Nocniczek Żabka – to jeden z trzech modeli Fisher-Price® z motywami zwierzątek, żyjących w środowisku wodnym (co budzi oczywiste skojarzenia!). Niskie siedzisko i pomocne uchwyty nocnika Żabki dadzą twojemu maluszkowi poczucie bezpieczeństwa i stabilności w trakcie nauki. Dodatkową zaletą jest to, że gdy dziecko na nim siada, a następnie wstaje, ćwiczy równowagę i koordynację ruchową. Wybierz dobrą porę Naukę korzystania z nocnika warto rozpocząć latem – w ciepłe dni pociecha ma na sobie mało ubranek i łatwiej ją rozebrać. Nie zrażaj się jednak trudnymi początkami. Dotychczas pieluszka była dla twojego dziecka jedynym znanym sposobem załatwiania potrzeb fizjologicznych. Ponieważ maluch czuje się w niej „bezpiecznie”, czemu miałby z niej rezygnować? Dlatego dobrą metodą jest pozwolić dziecku pochodzić po domu bez niej. Gdy zauważy, że coś się zmieniło, zacznie...

Jeszcze jej nie wysadzasz?! – któregoś dnia moja teściowa załamała ręce nad moją dwuletnią, wciąż zapieluszkowaną córeczką. I opowiedziała, jak to ona nauczyła swoje dzieci siusiania do nocnika , kiedy tylko skończyły pół roku. Nic dziwnego. W końcu one wychowywały  się w erze wiecznie mokrej tetry. A mojej córce jest wygodnie w jednorazowej pieluszce i nie da jej sobie odebrać bez walki. Zresztą nie miałam pojęcia, jak się zabrać do tego osławionego treningu czystości . Raz próbowaliśmy – i nie wyszło. Postawiliśmy nocnik na środku pokoju i posadziliśmy malutką. Efekt był zaskakujący. Dla mojej córki sprawa okazała się prosta: brak pieluszki to brak kupki. Przez całe trzy dni. Nie mieliśmy więc wyjścia, tylko wrócić do pieluch , a nocnik wrzucić na pawlacz. I choć wiem, że kiedyś znów będę musiała podjąć to wyzwanie, na razie wolę nie myśleć, w jaki sposób wytłumaczyć dwulatce, że nocnik jest lala, a pieluszki be. No, chyba że ktoś mi doradzi, jak to się robi… „Nauka nocnikowania udała się za czwartym razem” Monika Moryń, mama trzyletniej Marty i rocznego Jasia : Oswajanie z nocnikiem rozpoczęłyśmy zatem dość wcześnie, już gdy Marta miała około czternastu miesięcy. I to, niestety, nie zdało egzaminu. Mała obsikiwała wszystkie kąty i za nic miała moje tłumaczenia, że siusiu robi się do nocniczka. Poddałam się po tygodniu, bo zrozumiałam, że Marta po prostu jeszcze nie jest gotowa. Wróciły pieluchy. Kolejne próby podejmowałyśmy konsekwentnie co dwa miesiące. Ale dopiero gdy mała miała dwadzieścia miesięcy, zrozumiała, o co chodzi. Zajęło jej to jeden dzień! Popiła śniadanie herbatą i usiadła na nocniku, razem z albumem zdjęć, które uwielbiała oglądać. I udało się! Obcałowałam ją całą, tak bardzo byłam dumna. Mojej córeczce chyba spodobała się pochwała, bo od tego dnia zaczęła sama wołać, że chce...

Każde dziecko może w trochę innym czasie osiągać umiejętności potrzebne do nauki nocniczkowania . To dość indywidualna sprawa. Jednak wielu maluchów zdobywa je w podobnym czasie. Oto jak wygląda ten proces u większości małych dzieci: Półtoraroczne dziecko jest już na ogół świadome, że za chwilę zrobi kupkę: skupia się wtedy, często chowa w ustronne miejsce, napina mały brzuszek i... zabawnie marszczy przy tym buzię. Dwulatek zauważa, że zabrudził lub zmoczył pieluszkę. Są dzieci, które w takim przypadku same ją zdejmują i dokładnie oglądają to, co się w niej znajduje; są również takie, które zupełnie lekceważą ten fakt. Niektóre maluchy potrafią też chwilę wcześniej usiąść w pieluszce na nocnik lub sedes. Albo z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku sadzają na niego ulubioną lalkę lub misia. Trzylatek , o ile nie jest czymś bardzo zajęty, już całkiem wyraźnie czuje i rozpoznaje, że chce mu się siusiu. Informuje o tym rodzica lub sam biegnie do swojego nocnika. Metodą prób i błędów uczy się, jak długo może powstrzymywać się od oddania moczu, żeby się nie zsiusiać. Z uwagą ogląda też zawartość nocnika. Czterolatek potrafi już samodzielnie zdjąć spodenki czy spódniczkę (z gumką!) i majteczki, usiąść na nocniczku i spokojnie poczekać na wypróżnienie, nawet jeśli trwa to nieco dłużej. Podejmując próby pożegnania pieluszki, musisz pamiętać o tych uwarunkowaniach rozwojowych małego dziecka. Pierwsze wprawki Na pierwsze „nocniczkowe” zakupy warto zabrać malucha. Jest szansa, że szybciej się z nocnikiem zaprzyjaźni, jeśli sam go wybierze. Możesz też sama go kupić i potem z honorami podarować dziecku. Najlepiej, żeby był zwykły, bez pozytywki (niektóre dzieci się jej boją). Dla chłopca musi mieć osłonkę (nieco wyższą przednią ściankę) z przodu, by smyk nie obsiusiał podłogi. Przyda się nakładka na sedes...