Moje dziecko nie chce spać!

Noworodek dopiero musi nauczyć się ssania Mit. Maluszek ćwiczy tę umiejętność już od 11. tygodnia życia płodowego ! Dlatego potrafi ssać, gdy przychodzi na świat. Musi jednak nauczyć się, jak chwytać brodawkę. Im wcześniej zacznie to robić, tym większa szansa na szybki sukces. Trzeba go do tego zachęcić tuż po narodzinach. Ssanie, ciepło i zapach ciała mamy łagodzą również stres związany z przyjściem na świat. To samo dziecko ma różną potrzebę ssania Prawda. Zwiększa się ona po pierwszym miesiącu życia, ale już w drugim półroczu maleje. Początkowo wystarczy częściej przystawiać dziecko do piersi. Niektóre maluchy nie zaspokajają w pełni naturalnej potrzeby ssania podczas jedzenia – częściej, gdy są karmione butelką. Nasila się ona, gdy dziecko długo leży samo, nudzi się, jest śpiące, w czasie choroby i pod wpływem trudnych przeżyć, zdenerwowania. Smyk jest wtedy niespokojny, płacze, wkłada rączki do buzi. Smoczek uspokaja skuteczniej niż pierś Mit. Nie używaj smoczka jako jedynej metody uciszania płaczącego malca. Ten sposób powinien być ratunkiem tylko w trudnych momentach. Nie podawaj go więc, ilekroć dziecko zapłacze lub będzie niespokojne. Wypróbuj inne metody: przystawiaj do piersi, kołysz i noś, śpiewaj, pokazuj zabawki . Prawidłowe ssanie zależy od sposobu połykania Prawda. Gdy maluszek pije mleko z piersi lub butelki, musi umieć połykać, mając szeroko otwartą buzię i wysunięty języczek, jednocześnie oddychając przez nosek. Połączenie tych czynności bywa początkowo trudne. Kiedy zaczyna jeść łyżeczką , uczy się połykać przy zamkniętej buzi i schowanym języku. Ssanie paluszka powoduje powstawanie wad zgryzu Mit. Niektóre niemowlęta (zwłaszcza karmione piersią) nie akceptują smoczka, wypluwają go, odwracają buzię na jego widok. Zaspokajają potrzebę ssania, wkładając do buzi kciuk. Nie wypychają...

Kiedy próby posadzenia dwulatka w foteliku kończą się histerycznym płaczem, bezradni rodzice poddają się i... biorą dziecko na kolana. A to bardzo niebezpieczny sposób podróżowania! Trzeba koniecznie znaleźć inne, lepsze wyjście z tej sytuacji. Złością, krzykiem, klapsami niewiele się zdziała. O tym, że należy podróżować w fotelikach, wiemy my, dorośli. Malucha trzeba z tym oswoić, wyrobić w nim nawyk przypinania pasami. Musi się też na to zgodzić. Z protestującym dwulatkiem jest dużo trudniej. Nawet jeśli uda Ci się pokonać jego protesty podczas najbliższej podróży, przy następnej będzie jeszcze trudniej. Im silniejsze będzie Twoje naleganie, tym większy wywoła opór u dziecka. Musisz więc zmienić strategię. Jak to zrobić, radzi psycholog Krystyna Zielińska. Jest taka zasada... W sposób zdecydowany powiedz dziecku, że podczas wycieczek samochodem nie będzie już mógł podróżować na Twoich kolanach lub na fotelu dla dorosłych. Możesz użyć słów: „Jest taka zasada, że dzieci podróżują w fotelikach” i tego się trzymać. Spokojnie i bez straszenia wytłumacz, jak łatwo może się uderzyć lub spaść z siedzenia podczas nagłego hamowania, gdy nie będzie przypięty pasami. Podkreślaj, że fotelik to jego królestwo, a poza tym siedzi się w nim wyżej, więc lepiej widać. Pokazuj, że w samochodach spotykanych na drodze lub na filmach dzieci jeżdżą przypięte. Możesz również wykorzystywać książeczki edukacyjne o bezpiecznym zachowaniu się w samochodzie albo improwizować zabawy, podczas których maluch jest rodzicem wożącym dziecko autem. I najważniejsze – odtąd bądź konsekwentna i zachowuj stałe rytuały poprzedzające jazdę. Pamiętaj również, że maluch to baczny obserwator i naśladowca! Postaraj się też umilać mu podróżowanie: rozmawiaj z nim, a jeśli to możliwe, siadaj obok niego, przytulaj. I szczerze chwal za wytrwałość!...

Na początku może być ci trudno przekonać dziecko do przyłożenia głowy do poduszki, wyciszenia się i próby zaśnięcia. Jednak cierpliwość i konsekwencja na pewno przyniosą efekty. Problemy z uśpieniem dziecka często doprowadzają do zniecierpliwienia, rozpaczy i zmęczenia jego rodziców. Tymczasem wystarczy odrobina konsekwencji i dobrej woli, aby usypianie maluszka nie kończyło się codziennie waszym rozstrojem nerwowym. Oto  11 rad na dobry sen dziecka: Rytuały a sen dziecka . Dla maluszka wyjątkowo ważna jest powtarzalność zdarzeń . Dlatego trzymaj się jednego, raz na zawsze ustalonego planu dnia i kładź swoje maleństwo o stałej porze. Gdy kąpiel jest codziennie o tej samej godzinie, kolacja przebiega tak samo, a usypianiu towarzyszy ta sama kołysanka czy bajeczka, dziecko czuje się bezpiecznie i szybciej zasypia. Staraj się, by święta czy wizyty przyjaciół nie wytrąciły was z rytmu. Wietrz dokładnie przed snem. Chłodne, świeże powietrze wpływa na lepszy sen i dorosłych, i dzieci. Codziennie dokładnie wietrz sypialnię dziecka , a w lecie starajcie się spać przy otwartym oknie. Dbaj, aby temperatura w pokoju liczyła 18-20 stopni (wyższa temperatura nie tylko sprzyja namnażaniu się roztoczy, ale i po prostu męczy maluszka). Nie denerwuj się. Jeśli usypiasz dziecko już kolejny kwadrans i czujesz, że zaraz wybuchniesz, lepiej oddaj pałeczkę tacie lub babci maleństwa. Dzieci wyraźnie wyczuwają emocje . Jeśli twój szkrab czuje, że jesteś zdenerwowana, sam również staje się niespokojny i pobudzony. A to z pewnością nie ułatwi mu zasypiania. Wyciszaj przed snem . Skoczna muzyka, łaskotki i wesołe turlanie się po materacu – choć to wszystko sprawia dużo frajdy maluszkowi, na pewno nie powinno mieć miejsca wieczorem tuż przed snem. Wyciszaj dziecko, opowiadając mu spokojne bajki (wilk z "Czerwonego Kapturka" zdecydowanie powinien wieczorami zmieniać...