Dziecięce strachy – traktuj je poważnie!

Koszmary, lęki nocne czy inne problemy ze snem, na przykład strach przed zasypianiem, przydarzają się wielu małym dzieciom. Dlaczego tak się dzieje? Jak sobie z tym radzić?  Zapytaliśmy o to  dr psychologii  Barbarę Arską-Karyłowską, wykładowcę w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej oraz psychoterapeutę w Laboratorium Psychoedukacji.  Sprawdź także dlaczego dzieci powinny się wysypiać Strach przed zasypianiem Znasz to? Po kąpieli, myciu zębów i buziaku na dobranoc zaczyna się koncert życzeń:   "Mamo pić!",  "Mamo, siusiu!",  "Mamoooo,  gorąco!" (zimno, niewygodnie itd - niepotrzebne skreślić).   Bywa i tak, że malec, który potrafi już mówić,  musi (Już! Teraz! Natychmiast!) rozwikłać jakąś nie cierpiącą zwłoki kwestię, np. dowiedzieć się, czy rosiczka tyje, gdy zjada zbyt wiele much. Granie na zwłokę i  wzbranianie się przed pójściem spać wynika ze strachu przed zasypianiem. Dla niektórych dzieci już samo zasypianie  bywa straszne ("Co się ze mną dzieje, kiedy zasypiam?"). Innym dzieciom nie pozwala zasnąć strach przed ciemnością . Ciemności mogą bać się dzieci w każdym wieku, nawet te, które chodzą już do szkoły.  Mały człowiek  zaludnia ciemną sypialnię wytworami własnej wyobraźni. A że nie potrafi jeszcze odróżnić fantazji od rzeczywistości, ma z nimi nie lada problem.  Sprawdź   z czego wynika lęk przed ciemnościąi czego jeszcze boją się dzieci    Co możesz zrobić?  Spróbuj się dowiedzieć, czego  dokładnie boi się twoje dziecko.  - Gdy rozmawiam ze swoimi pacjentami, często okazuje się, że ich strach wiąże się z czymś konkretnym, np. z przypominającym coś przerażającego cieniem na ścianie czy zaciekiem na suficie - mówi dr Arska-Karyłowska.  Pomóż....

„Nie chcę sama spać! Pod moim łóżkiem mieszka potwór!” Co robić, kiedy dziecko ogarnia taki lęk. Taka sytuacja prędzej czy później zdarzy się w każdym domu. Dziecięce strachy to naturalny etap rozwoju. Już dwulatki mogą bać się ciemności i tego, co podsuwa im fantazja. W wieku przedszkolnym dziecko ma szczególnie bujną wyobraźnię. To umożliwia mu twórczą zabawę, ale może też prowadzić do lęków. Czym są nocne strachy u dziecka? Wieczorne i nocne lęki wydają się nam śmieszne. Jednak dla dziecka jego strach jest całkowicie rzeczywisty. Dlatego nie bagatelizuj jego opowieści, choćby dotyczyły niebieskiego, kudłatego stwora mieszkającego pod szafą. Okaż, że rozumiesz uczucia malucha: "Wiem, że boisz się ciemności”, i pokaż, jak to wygląda z twojej perspektywy, np. obejdź pokój, zaglądając w ciemne zakamarki, by udowodnić, że potwór istnieje tylko w jego wyobraźni. Pomóż dziecku oswoić ciemność. Wiele maluchów przez długie lata sypia przy włączonej lampce – nie jest to powód do wstydu. Z biegiem lat, gdy strachy zaczną znikać, można zapalać niewielką lampę w innym pomieszczeniu, by nocą w domu nie panowały egipskie ciemności. Czasem wystarcza odrobina uspokajającej rutyny przed snem – kąpiel, spokojna, wyciszająca bajka, przytulenie. Niektóre dzieci domagają się rytuałów takich jak zaciągnięcie zasłonek albo sprawdzenie, czy pod komodą nic się nie czai. Choć może wydawać ci się to nieco dziwaczne, nie protestuj – to bardzo uspokoi malucha. Strachy nie zawsze biorą się znikąd. Jeżeli dotąd spokojnie śpiący malec nagle dziecko krzyczy w nocy , zaczyna panicznie bać się ciemności i protestować, zastanów się, czy w jego życiu nie zaszły ostatnio duże zmiany. Być może przeżywa w ten sposób pójście do zerówki, przeprowadzkę lub pojawienie się rodzeństwa. Warto również bardzo uważnie...

Stale rośnie liczba zalęknionych dzieci, podobnie jak i dorosłych, którzy stale czegoś się boją. Psychologowie twierdzą nawet, że staliśmy się społeczeństwem lękowym. Nadmiar złych wiadomości oraz widmo niewesołej przyszłości powodują, że ciągle się boimy. W takiej atmosferze wychowuje się młode pokolenie. Badania psychologiczne wykazują, że 20 proc. dzieci w wieku szkolnym często przeżywa silne lęki. Kiedy zostaje przekroczona „zdrowa” dawka emocji tego rodzaju i maluch boi się tak bardzo, że to uczucie paraliżuje go, odbiera mu spokojny sen, radość życia, ochotę do poznawania świata? Czy można pomóc dziecku przeżywającemu lęki? Lęk czy strach Te dwa uczucia nie są tożsame, chociaż mówimy, że się boimy, zarówno kiedy przeżywamy strach jak i lęk. Strach przeżywamy w sytuacji realnego zagrożenia. To wrodzona, instynktowna reakcja na grożące obiektywne niebezpieczeństwo, która przygotowuje cały organizm do obrony lub ucieczki (np. przed bólem, ogniem; drapieżnymi zwierzętami i innymi poważnymi zagrożeniami). Strach mobilizuje do działania obronnego, nie jest więc uczuciem jednoznacznie negatywnym, bo często pozwala ocalić życie czy zdrowie. Lęk to szczególna forma strachu. Ten stan emocjonalnego niepokoju pojawia się jako reakcja na zagrożenie, którego źródło nie jest dokładnie znane, a sygnały niebezpieczeństwa często są irracjonalne. Występuje on zwłaszcza w sytuacjach oczekiwania i niepewności, gdy nie mamy kontroli nad tym, co się dzieje. Dziecko nie jest w stanie odróżnić zagrożenia rzeczywistego od irracjonalnego, więc lęk i strach w gruncie rzeczy przeżywa tak samo. Dlatego strach przed utratą rodziców może być dla malucha równie silny i rzeczywisty jak lęk z powodu smoka czającego się pod łóżkiem. Jak reagować Każdy rodzic odczuwa instynktowną potrzebę chronienia swoich dzieci przed wydarzeniami, które mogą...