Mamo, ja się z tobą ożenię

Od pewnego czasu syn nie pozwala ci porozmawiać przez telefon, chce byś przebywała tylko z nim. Gdy rozmawiasz z jego tatą, zabiega o uwagę, tylko tobie chce pokazać swe rysunki. Co więcej – obiecuje, że się z tobą ożeni. Z jednej strony cieszysz się, że cię kocha, ale z drugiej – siła tego uczucia sprawia, że czujesz się nieswojo, że ogarnia cię strach, czy nie popełniłaś jakiegoś błędu. Czy to kompleks Edypa w wydaniu dziecięcym?  Dlaczego dziecko faworyzuje mamę? Wiele dzieci, szczególnie chłopców między 3–6. rokiem życia, obdarza intensywnym uczuciem rodzica płci przeciwnej . Często związana jest z tym zazdrość o relację, jaka łączy rodziców. Faworyzowanie mamy nie wynika jednak z uprzedzeń wobec taty. Po prostu mama staje się najważniejsza, a tata schodzi na drugi plan. To naturalny etap dziecięcego rozwoju.  Czytaj też: Co dziecko chce ci powiedzieć Jak się zachować, gdy synek nadmiernie okazuje ci swoje względy? Jeśli dziecko ci się oświadcza –  spokojnie wytłumacz, że małżeństwo z tobą jest niemożliwe, bo jesteś jego mamą i masz już męża. Zapewnij synka, że gdy dorośnie, pozna wspaniałą osobę, z którą zechce spędzić życie. Jeśli próbuje stanąć między tobą a tatą – nie okazuj mu nadmiernego zainteresowania. To może zniekształcić u chłopca obraz relacji rodzinnych. Jeśli syn próbuje ci się przypodobać, kiedy tata jest obok – nie mów: „Tylko na ciebie mogę liczyć”. To zaburzy relacje między członkami rodziny i podkopie autorytet taty. Jeśli mówi, jak bardzo cię kocha – nie pytaj, kogo kocha bardziej - mamusię czy tatusia. Dziecko powinno wiedzieć, że podobnym uczuciem można obdarzać więcej osób - rodziców, rodzeństwo, ukochanego zwierzaka.  Jeśli syn chce spędzać czas tylko z tobą – okaż mu zainteresowanie, nie ignoruj go,...

Od kiedy urodziłam drugie dziecko, mój 4-letni Adaś dziwnie się zachowuje. Chce jeździć w wózku, ssie palec, śpi z wieloma pluszakami, czasem nawet gaworzy jak niemowlę. Zdarza mu się nawet doprowadzić do płaczu młodszego brata, np. ciągnąc go za ucho lub szarpiąc za rękę. Staram się poświęcać mu czas, ale młodszy synek bardziej mnie przecież potrzebuje. Co mam zrobić? Anna z Sandomierza MO: Anna chyba nie do końca daje sobie radę. Czy naprawdę jest tak, że młodsze dziecko potrzebuje mamy bardziej niż starsze? To przecież starszemu świat wywrócił się do góry nogami i jemu jest trudniej. Niemowlę potrzebuje mamy, ale pewien czas może też spędzać z inną troskliwą osobą. Starsze dziecko zaś czuje się... No właśnie, jak? AB: ...porzucone, odsunięte. Gdy widzi, że mama spędza więcej czasu z rodzeństwem, często słyszy, że „ma się bawić samo”, „ma nie przeszkadzać”, „ma zrozumieć”, może czuć się nieszczęśliwe. Będzie wtedy starało się wszelkimi sposobami zwrócić na siebie uwagę rodziców. To, co robi synek Anny, świadczy o tym, jak rozsądnie myśli: skoro częściej zajmują się bezradnym maleństwem, to może i ja spróbuję taki być? MO: Ssąc palec czy jeżdżąc w wózku, Adaś chce być znów w centrum uwagi dorosłych. Udając malutkie dziecko, ma nadzieję, że odzyska troskę rodziców. Ale co się dzieje, gdy nie przynosi to efektu? Gdy rodzice nie dają się na to nabrać lub karcą starsze dziecko? AB: To znak, że nie rozumieją sensu tych zachowań. Choć nie ma w tym nic złego, że chcą, by ich dziecko zachowywało się dojrzale i rozumiało sytuację. Tymczasem starsza pociecha zaskakuje ich agresywnymi zachowaniami czy drobnymi złośliwościami wobec młodszego dziecka. Mimo wszystko, jest to racjonalne zachowanie: skoro poprzednie sposoby zwrócenia uwagi i odzyskania rodziców zawiodły, maluch poszukuje...

Jeśli właśnie analizujesz, jakie błędy popełniłaś , co przegapiłaś, a może zastanawiasz się nad wizytą u specjalisty, przeczytaj ten tekst. Zdarza ci się tęsknić do czasów, gdy twoje dziecko umiało tylko jeść, spać i zapłakać? Teraz potrafi znacznie więcej. Z dumą opowiadasz, jak buduje zdania, jeździ na rowerku i układa trudne puzzle. Wolisz jednak przemilczeć, że siorbie, ćlamie, bałagani, krzyczy i robi inne mniej chlubne rzeczy? Opowiemy o tym za ciebie. Czytaj też: 10 rad i mądrości, których lepiej nie słuchać Dziecko - wyjątkowy okrutnik „Mamo, dlaczego ta pani jest taka brzydka?” – dziecko teatralnym szeptem ocenia wygląd osoby, która czeka razem z wami na windę. Główkując nad odpowiedzią, żałujesz, że nie zdecydowałaś się wejść z dzieckiem i wózkiem pod pachą na ósme piętro schodami. Czy ono naprawdę nie rozumie, że sprawia w ten sposób komuś przykroś ć? Z czego to wynika: Choć dziecko przychodzi na świat wyposażone w empatię (płacze, kiedy płaczą inne dzieci), w wieku dwóch, trzech lat jego zachowaniami kieruje przede wszystkim ogromna ciekawość i chęć poznawania całego świata . To główny powód, dla którego dzieci zachowują się, zdaniem rodziców, okrutnie – rozgniatają biedronkę, zadają niestosowne pytania , liczą babci zmarszczki na twarzy. Co robić: Dopiero pięciolatki zaczynają sobie uświadamiać, że pewne zachowania, słowa sprawiają innym  ból. Wtedy budzi się w nich tzw. inteligencja moralna . Możesz spróbować wskrzeszać ją wcześniej, tłumacząc, co sprawia innym przykrość, nie licz jednak na jej duże przebłyski. Mały zaborczy adorator Nie pozwala ci porozmawiać przez telefon, chce, byś przebywała tylko z nim, a gdy przytulasz się do jego taty, zazdrośnie wciska się między was i odpycha ojca . Głośno deklaruje, że jak urośnie, to się z tobą ożeni....