Mamo, ja się z tobą ożenię

Od kiedy urodziłam drugie dziecko, mój 4-letni Adaś dziwnie się zachowuje. Chce jeździć w wózku, ssie palec, śpi z wieloma pluszakami, czasem nawet gaworzy jak niemowlę. Zdarza mu się nawet doprowadzić do płaczu młodszego brata, np. ciągnąc go za ucho lub szarpiąc za rękę. Staram się poświęcać mu czas, ale młodszy synek bardziej mnie przecież potrzebuje. Co mam zrobić? Anna z Sandomierza MO: Anna chyba nie do końca daje sobie radę. Czy naprawdę jest tak, że młodsze dziecko potrzebuje mamy bardziej niż starsze? To przecież starszemu świat wywrócił się do góry nogami i jemu jest trudniej. Niemowlę potrzebuje mamy, ale pewien czas może też spędzać z inną troskliwą osobą. Starsze dziecko zaś czuje się... No właśnie, jak? AB: ...porzucone, odsunięte. Gdy widzi, że mama spędza więcej czasu z rodzeństwem, często słyszy, że „ma się bawić samo”, „ma nie przeszkadzać”, „ma zrozumieć”, może czuć się nieszczęśliwe. Będzie wtedy starało się wszelkimi sposobami zwrócić na siebie uwagę rodziców. To, co robi synek Anny, świadczy o tym, jak rozsądnie myśli: skoro częściej zajmują się bezradnym maleństwem, to może i ja spróbuję taki być? MO: Ssąc palec czy jeżdżąc w wózku, Adaś chce być znów w centrum uwagi dorosłych. Udając malutkie dziecko, ma nadzieję, że odzyska troskę rodziców. Ale co się dzieje, gdy nie przynosi to efektu? Gdy rodzice nie dają się na to nabrać lub karcą starsze dziecko? AB: To znak, że nie rozumieją sensu tych zachowań. Choć nie ma w tym nic złego, że chcą, by ich dziecko zachowywało się dojrzale i rozumiało sytuację. Tymczasem starsza pociecha zaskakuje ich agresywnymi zachowaniami czy drobnymi złośliwościami wobec młodszego dziecka. Mimo wszystko, jest to racjonalne zachowanie: skoro poprzednie sposoby zwrócenia uwagi i odzyskania rodziców zawiodły, maluch poszukuje nowych. I zwykle jest to...

Jeśli właśnie analizujesz, jakie błędy popełniłaś , co przegapiłaś, a może zastanawiasz się nad wizytą u specjalisty, przeczytaj ten tekst. Zdarza ci się tęsknić do czasów, gdy twoje dziecko umiało tylko jeść, spać i zapłakać? Teraz potrafi znacznie więcej. Z dumą opowiadasz, jak buduje zdania, jeździ na rowerku i układa trudne puzzle. Wolisz jednak przemilczeć, że siorbie, ćlamie, bałagani, krzyczy i robi inne mniej chlubne rzeczy? Opowiemy o tym za ciebie. Czytaj też: 10 rad i mądrości, których lepiej nie słuchać Dziecko - wyjątkowy okrutnik „Mamo, dlaczego ta pani jest taka brzydka?” – dziecko teatralnym szeptem ocenia wygląd osoby, która czeka razem z wami na windę. Główkując nad odpowiedzią, żałujesz, że nie zdecydowałaś się wejść z dzieckiem i wózkiem pod pachą na ósme piętro schodami. Czy ono naprawdę nie rozumie, że sprawia w ten sposób komuś przykroś ć? Z czego to wynika: Choć dziecko przychodzi na świat wyposażone w empatię (płacze, kiedy płaczą inne dzieci), w wieku dwóch, trzech lat jego zachowaniami kieruje przede wszystkim ogromna ciekawość i chęć poznawania całego świata . To główny powód, dla którego dzieci zachowują się, zdaniem rodziców, okrutnie – rozgniatają biedronkę, zadają niestosowne pytania , liczą babci zmarszczki na twarzy. Co robić: Dopiero pięciolatki zaczynają sobie uświadamiać, że pewne zachowania, słowa sprawiają innym  ból. Wtedy budzi się w nich tzw. inteligencja moralna . Możesz spróbować wskrzeszać ją wcześniej, tłumacząc, co sprawia innym przykrość, nie licz jednak na jej duże przebłyski. Mały zaborczy adorator Nie pozwala ci porozmawiać przez telefon, chce, byś przebywała tylko z nim, a gdy przytulasz się do jego taty, zazdrośnie wciska się między was i odpycha ojca . Głośno deklaruje, że jak urośnie, to się z tobą ożeni. Cieszysz się, że cię...

O dylematach rodziców, którzy mają więcej niż jedno dziecko, rozmawiamy z dr Julitą Wojciechowską, psychologiem z Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Czy odmienne traktowanie dzieci jest w ogóle złe? Nie da się traktować dzieci tak samo. Robimy to odmiennie w zależności od tego, w jakim momencie naszego życia się rodzą, jaki mają temperament . To jest nieuchronne. Ale ważne jest, by każdemu dziecku, niezależnie od tego, jakie jest, czym się interesuje, dawać podobną ilość akceptacji , czasu, uwagi,­ bliskości, zrozumienia. Powinno czuć, że zasługuje na to tak samo jak jego rodzeństwo . Ale czy kolejne dziecko da się kochać równie mocno? To jest obawa nie tyle o to, czy kolejne dziecko można pokochać tak samo, tylko czy ono jeszcze się w życiu rodziców pomieści. Pierwsze dziecko zagarnia całą przestrzeń, wszystko, co się da. A teraz musi się nią podzielić, podobnie jak rodzic musi podzielić swoją uwagę na dwójkę (lub więcej) dzieci. To trudny moment, bo nie wiadomo, czy jej starczy. No i czy pierwsze dziecko nie będzie miało poczucia straty . A co jeśli czasem jedno z dzieci bardziej się lubi? Tak bywa. To wynika tak naprawdę z tego, że rodzice mogą nie być gotowi, że urodzą się im dzieci z innymi niż ich umiejętnościami, talentami, temperamentem. A to są cechy, z którymi człowiek się rodzi, np. jeden jest bardziej żywiołowy, a inny flegmatyczny, jeden lubi zmiany, a inny bardziej bezpieczne środowisko i brak niespodzianek. To zależy od układu nerwowego . Zachowanie dziecka można w jakiś sposób kształtować przez sposób wychowywania . Ale o tym, jacy jesteśmy przez całe życie decydują też pewne właściwości mózgu . Może wydawać się, że rodzicom pełnym energii urodzi się dziecko takie samo jak oni. A ono jest spokojne, nie lubi zmian, woli rutynę i wtedy energiczna mama czy żywiołowy tata uważają je za leniuszka, którego...