Niechęć do rysowania

Kiedy można rozpocząć naukę rysowania z dzieckiem? Dziecko ma potrzebę podjęcia aktywności plastycznej już wtedy, kiedy nauczy się siedzieć stabilnie i operować rękoma nie poruszając całym ciałem (czyli mniej więcej pod koniec 1. roku życia ). Początkowo ćwiczenia polegają na samym obcowaniu z przyborami plastycznymi , później bardzo chętnie pozostawia ślady przy użyciu jedzenia czy kredek.  Swobodne działania plastyczne sprawiają dziecku ogromną radość, zwłaszcza w początkowym okresie życia, gdy dominuje u niego postrzeganie zmysłowe. Dziecko ma tak silną potrzebę zostawiania rozmaitych znaków i śladów, że jeżeli mu tego nie umożliwimy, będzie spontanicznie rysować kreski na ścianach i meblach. Warto więc zapewnić maluchowi wielki arkusz papieru, najlepiej na ścianie (by pozbyć się niewygodnego ograniczenia w postaci sztywnego siedzenia na krzesełku) i bawić się razem z nim. Kredki powinny mieć miękki grafit i dobrze "leżeć" w dziecięcej dłoni, tak by umożliwić pozostawienie wyraźnego i łatwego do narysowania śladu. Wygodnym narzędziem jest też gruby mazak.  Koncentracja małego dziecka łatwo ulega rozproszeniu, więc starajmy się wykorzystać każdą krótką chwilę, kiedy akurat ma ochotę gryzmolić. Dobrym pomysłem jest również stworzenie kącika do prac plastycznych , gdzie zawsze powinien znajdować się papier i kredki. Nigdy nie wiadomo, kiedy młody artysta będzie miał wenę. Czy w początkowym okresie warto zwracać uwagę na dobierane przez dziecko kolory? Warto wiedzieć, że przynajmniej do ukończenia 1. roku życia dziecko wybiera kolory kontrastowe , stąd często skłania się ku kolorowi czarnemu. Nie ma to nic wspólnego z jego stanem emocjonalnym. Podsuńmy mu takie barwy , jakimi lubi się posługiwać.  Polecamy: Jak nauczyć dziecko rozpoznawania kolorów? Kiedy rysunki dziecka zaczną stawać się...

Nauka pisania odbywa się na trzech etapach: przygotowawczym, właściwej nauki pisania oraz doskonalenia umiejętności. Pierwszy etap dobrze jest rozpocząć, zanim dziecko pójdzie do szkoły. Zwykle w przedszkolach odbywają się zajęcia tego typu. Jednak dzieci pozostające w domu aż do czasu pójścia do zerówki, powinny ćwiczyć sprawność rąk w domu . Dzięki temu będą gotowe nauki pisania w szkole. Gotowość tę twoja pociecha musi dopiero wykształcić poprzez odpowiednie ćwiczenia. A ty możesz mu w tym pomóc!   Jak przygotować dziecko do nauki pisania Ćwiczenia ogólnej sprawności ruchowej Ćwiczenia sprawności manualnej Ćwiczenia grafomotoryczne Po co to wszystko? Jak wspomagać dziecko w ćwiczeniach grafomotorycznych? Jak przygotować dziecko do nauki pisania Bardzo ważne jest rozwijanie sprawności motorycznej dziecka. Gotowość do nauki pisania polega na prawidłowej koordynacji ruchów całej ręki: ramienia, przedramienia, nadgarstka oraz palców. Wbrew pozorom zadanie to nawet dla 6-7 letniego dziecka bywa jeszcze ciągle trudne. I takie będzie nadal, jeśli nie będzie sprawne ogólnie. Zobacz: Hulajnogi dla dwulatka od 70 do 400 zł Ćwiczenia ogólnej sprawności ruchowej ćwiczenia równowagi (chodzenie po linii, krawężniku), chodzenie i bieganie ze zmianą kierunku na sygnał kształtowanie orientacji kierunkowej związane ze słuchem (skąd dochodzi głos?) zagadki ruchowe: Jak porusza się kot? Jak chodzi niedźwiedź itp. zabawy zręcznościowe (rzucanie i chwytanie przedmiotów, gra w bierki, kręgle, pchełki, skakanie na jednej nodze, przeskakiwanie przeszkód, skoki na skakance) Celem tych ćwiczeń jest to, aby dziecko nauczyło się celowo używać mięśni – napinać te niezbędne do wykonania konkretnego ruchu i rozluźniać te, których praca nie jest konieczna do jego wykonania. Zobacz: Rowerki biegowe trójkołowe...

Poprzez swoje rysunki (czyli przez to, CO i JAK rysuje) dziecko wyraża swe emocje , mówi o własnych przeżyciach, ukazuje swój stosunek do siebie i do najbliższych, prezentuje swoją wiedzę o świecie. Przyglądając się jego pracom, można się naprawdę wiele o tym wszystkim dowiedzieć. Czy powinniśmy obserwować rysunki dzieci? W książkach, pismach, w internecie można znaleźć testy rysunkowe (np. Postaci Ludzkiej, Drzewa, Rodziny) wykorzystywane przez psychologów. Wydają się proste: daj dziecku kartkę i kredki, a poznasz jego emocje („No tak, ciemna kredka – jest smutne”) lub to, co dzieje się w domu („Smyk pominął tatę, to znaczy, że go nie kocha?”). – To nie tak! – ostrzega dr Ligęza. – Interpretacja rysunków wymaga doświadczenia i wiedzy. Bawiąc się w psychologa, można wyciągnąć błędne wnioski (np. uznać, że maluch ma zaburzenia rozwojowe ), a nawet skrzywdzić kogoś z jego otoczenia (np. uznając, że dziecko jest ofiarą przemocy). Czy w takim razie nie warto samemu przyglądać się rysunkom? Nie tylko warto, ale trzeba! I koniecznie też trzeba rozmawiać o nich z dzieckiem. Nie wolno tylko przypierać malca do muru („Dlaczego to narysowałeś? No powiedz!”). Jeśli powtarza się w nich coś niepokojącego, lepiej pokazać je psychologowi. Co powinno niepokoić rodziców w rysunkach dzieci? Niechęć do rysowania. Może mieć wiele przyczyn (od niedelikatnych uwag dorosłych typu: „To ma być pies?”, po różnego rodzaju kłopoty z motoryką rączki). Dziecka nie wolno zmuszać, ale warto je zachęcać (świetnie działa towarzystwo mamy, która rysuje razem ze smykiem). Wiele trzy-, czterolatków niechętnie rysuje, bo wolą biegać, skakać i trudno im skupić się nad kartką papieru. Z czasem jednak przekonują się do tego zajęcia. Może to właśnie wasz przypadek? Opóźnienie w stosunku do rówieśników....