Najlepsze sposoby na dziecięcą złość, płacz i histerię

Bunt dwulatka to jeden z najtrudniejszych okresów zarówno dla dziecka, jak i dla rodzica. Warto jednak wiedzieć, że jest to najważniejszy etap w rozwoju psychicznym malucha i na szczęście nie będzie trwał wiecznie. Wiele zależy od dziecka, jego charakteru, potrzeb, a także podejścia rodziców. Bunt najczęściej trwa około kilku tygodni, ale u niektórych dwulatków może przedłużyć się nawet do kilku miesięcy. Spis treści : Bunt dwulatka - kiedy się zaczyna? Bunt czy złe zachowanie? Czy bunt dwulatka minie? Kiedy warto udać się do psychologa? Bunt dwulatka - jak długo trwa i kiedy się skończy? Sposób na bunt dwulatka Bunt dwulatka - kiedy się zaczyna? Zdaniem psychologów dzieci przechodzą bunt dwulatka między 18. a 26. miesiącem życia . Wiele jednak zależy od samego maluszka, który może wejść w ten etap kilka tygodni wcześniej (nawet w okolicy pierwszych urodzin) lub kilka tygodni później. Co ciekawsze dzieci mogą przechodzić bunt z różnym nasileniem, np. dzieci o temperamentach łatwo rozgrzewających się (tzw. żywe sreberka), ujawniają silniejsze emocje i mocniej się buntują. Może się także zdarzyć, że dziecko przejdzie ten okres bez większych zamian w zachowaniu. Nie bez znaczenia jest to, jak rodzice podchodzą do zbuntowanego dwulatka. Bunt czy złe zachowanie? Wielu rodziców zastanawia się, czy to już zaczął się ten słynny bunt dwulatka, czy też maluch „po prostu” źle się zachowuje. Charakterystyczne dla tego okresu są przede wszystkim protesty, upór, a ukochanym słowem jest „nie”. Maluch dąży do samodzielności na każdym kroku: sam chce jeść, sam chce myć zęby, sam wkładać buty itd., jednocześnie często nie ma wprawy i łatwo się denerwuje, gdy mu nie wychodzi. Pojawia się rozczarowanie i wybuchy złości . Czy bunt dwulatka minie? Wiele osób nie wierzy w bunt dwulatka i...

Dziecięce emocje to nic innego, jak spontaniczna reakcja na daną sytuację. Maluchy nie potrafią tłumić swoich uczuć – w ich świecie radość to po prostu radość, a złość to złość. Grymas a uśmiech – jak wyglądają emocje niemowlęcia? W przypadku noworodka sprawa jest prosta. Gdy ma pełny brzuszek i suchą pieluszkę – jest zadowolony (a raczej spokojny), natomiast gdy te podstawowe potrzeby nie są zaspokojone – wyraża swoje niezadowolenie poprzez płacz. Kilkutygodniowe niemowlę zaczyna już uważnie obserwować swoją mimikę. Mięśnie twarzy malucha mogą układać się w tzw. grymas , który często bywa mylony z uśmiechem. Nie jest to jednak szczery przejaw emocji . Pierwszy świadomy uśmiech pojawia się, gdy dziecko ma mniej więcej 6 – 8 tygodni. Wtedy nie cieszy się już „niechcący”, ale robi to świadomie, w odpowiedzi na widok twojej twarzy. Od radości do smutku, a po drodze… Gdy dziecko rozwija się i rozumie coraz więcej, zaczyna również miewać swoje „humorki”.---#---złość, Gdy---#---złość Gdy">złość Gdy dziecko rozwija się i rozumie coraz więcej, zaczyna również miewać swoje „humorki”.---#---złość, Gdy---#---złość Gdy">Gdy dziecko rozwija się i rozumie coraz więcej, zaczyna również miewać swoje „humorki”. Gniew, smutek czy złość należą do tej samej palety emocji, co radość czy zadowolenie, jednak znacznie trudniej sobie z nimi poradzić. Choć negatywnych emocji nie da się całkowicie wyeliminować z naszego życia, to możemy nauczyć dziecko je rozpoznawać. Dla malucha może być to nie lada wyzwanie, ponieważ nie potrafi jeszcze wyrażać słowami tego, co czuje. Dlatego pomocnym narzędziem mogą być Uczące Kredki „Kolorki-Humorki ” od Fisher-Price – dzięki nim twoje dziecko nauczy się odkrywać emocje, a przy okazji pozna podstawowe kolory i cyferki. Każdy z tych zabawnych, kredkowych przyjaciół...

Nikt z nas nie lubi złości. Jednak jest to emocja taka sama, jak każda inna i zarówno dorosły, jak i dziecko ma prawo do jej przeżywania . Złość jest trudna i nieprzyjemna, dlatego zwykle u dziecka traktujemy ją jako problem. Nie da się jednak sprawić, by zniknęła. Zamiast tłumić emocje, warto pomoc dziecku je zrozumieć i nauczyć skutecznych sposobów ich regulacji. Złość wcale nie jest zła Pawie wszystkim dzieci miewają napady złości. Warto wiedzieć, że wiele z tych sytuacji ma związek ze zmęczeniem czy głodem. Inne są wynikiem sytuacji, która dla dziecka jest zupełnie niezrozumiała, a towarzyszące jej emocje są zbyt silne, by maluch był w stanie sam sobie z nimi poradzić. Dla rodzica takie zachowanie dziecka jest frustrujące. Ale to, że powstrzymasz malucha przed jej wyrażaniem, nie oznacza, że emocje znikną. Zaburzony obraz świata Rodzice pewnej dziewczyny nigdy się przy niej nie kłócili, nie obrażali sie na siebie i nigdy nie okazywali niezadowolenia, czy złości. Gdy sama weszła w dorosłe życie z partnerem, przeżyła szok, jak wiele emocji się pojawia w tak bliskiej relacji. Zaczęła mieć poczucie winy, że robi coś nie tak, tymczasem to obraz rodziny, w jakim się wychowała, nie był rzeczywisty. Niestety gdzieś w naszym wychowaniu zakorzenione jest, że okazywanie złości jest czymś niestosownym, to coś, czego należy się wstydzić. Jest oznaka braku kontroli nad emocjami i słabości. Rodzice ukrywają złość przed dziećmi, tłuamcząc, że nic się nie stało, dają maluchowi błędny komunikat co do swojego stanu emocjonalnego. To sprawia to, że relacja z dzieckiem nie jest autentyczna. By nauczyć pociechę radzenia sobie z trudnymi emocjami, musimy najpierw sami zejść z piedestału i pozwolić sobie na okazywanie oraz nazywanie emocji nawet tych trudnych. Te dobre i złe emocje Bardzo często kategoryzujemy emocje, dzieląc na te, które są fajne, miłe oraz...