Najlepsze sposoby na dziecięcą złość, płacz i histerię

Bunt dwulatka to jeden z najtrudniejszych okresów zarówno dla dziecka, jak i dla rodzica. Warto jednak wiedzieć, że jest to najważniejszy etap w rozwoju psychicznym malucha i na szczęście nie będzie trwał wiecznie. Wiele zależy od dziecka, jego charakteru, potrzeb, a także podejścia rodziców. Bunt najczęściej trwa około kilku tygodni, ale u niektórych dwulatków może przedłużyć się nawet do kilku miesięcy. Spis treści : Bunt dwulatka - kiedy się zaczyna? Bunt czy złe zachowanie? Czy bunt dwulatka minie? Kiedy warto udać się do psychologa? Bunt dwulatka - jak długo trwa i kiedy się skończy? Sposób na bunt dwulatka Bunt dwulatka - kiedy się zaczyna? Zdaniem psychologów dzieci przechodzą bunt dwulatka między 18. a 26. miesiącem życia . Wiele jednak zależy od samego maluszka, który może wejść w ten etap kilka tygodni wcześniej (nawet w okolicy pierwszych urodzin) lub kilka tygodni później. Co ciekawsze dzieci mogą przechodzić bunt z różnym nasileniem, np. dzieci o temperamentach łatwo rozgrzewających się (tzw. żywe sreberka), ujawniają silniejsze emocje i mocniej się buntują. Może się także zdarzyć, że dziecko przejdzie ten okres bez większych zamian w zachowaniu. Nie bez znaczenia jest to, jak rodzice podchodzą do zbuntowanego dwulatka. Bunt czy złe zachowanie? Wielu rodziców zastanawia się, czy to już zaczął się ten słynny bunt dwulatka, czy też maluch „po prostu” źle się zachowuje. Charakterystyczne dla tego okresu są przede wszystkim protesty, upór, a ukochanym słowem jest „nie”. Maluch dąży do samodzielności na każdym kroku: sam chce jeść, sam chce myć zęby, sam wkładać buty itd., jednocześnie często nie ma wprawy i łatwo się denerwuje, gdy mu nie wychodzi. Pojawia się rozczarowanie i wybuchy złości . Czy bunt dwulatka minie? Wiele osób nie...

Nikt z nas nie lubi złości. Jednak jest to emocja taka sama, jak każda inna i zarówno dorosły, jak i dziecko ma prawo do jej przeżywania . Złość jest trudna i nieprzyjemna, dlatego zwykle u dziecka traktujemy ją jako problem. Nie da się jednak sprawić, by zniknęła. Zamiast tłumić emocje, warto pomoc dziecku je zrozumieć i nauczyć skutecznych sposobów ich regulacji. Złość wcale nie jest zła Pawie wszystkim dzieci miewają napady złości. Warto wiedzieć, że wiele z tych sytuacji ma związek ze zmęczeniem czy głodem. Inne są wynikiem sytuacji, która dla dziecka jest zupełnie niezrozumiała, a towarzyszące jej emocje są zbyt silne, by maluch był w stanie sam sobie z nimi poradzić. Dla rodzica takie zachowanie dziecka jest frustrujące. Ale to, że powstrzymasz malucha przed jej wyrażaniem, nie oznacza, że emocje znikną. Zaburzony obraz świata Rodzice pewnej dziewczyny nigdy się przy niej nie kłócili, nie obrażali sie na siebie i nigdy nie okazywali niezadowolenia, czy złości. Gdy sama weszła w dorosłe życie z partnerem, przeżyła szok, jak wiele emocji się pojawia w tak bliskiej relacji. Zaczęła mieć poczucie winy, że robi coś nie tak, tymczasem to obraz rodziny, w jakim się wychowała, nie był rzeczywisty. Niestety gdzieś w naszym wychowaniu zakorzenione jest, że okazywanie złości jest czymś niestosownym, to coś, czego należy się wstydzić. Jest oznaka braku kontroli nad emocjami i słabości. Rodzice ukrywają złość przed dziećmi, tłuamcząc, że nic się nie stało, dają maluchowi błędny komunikat co do swojego stanu emocjonalnego. To sprawia to, że relacja z dzieckiem nie jest autentyczna. By nauczyć pociechę radzenia sobie z trudnymi emocjami, musimy najpierw sami zejść z piedestału i pozwolić sobie na okazywanie oraz nazywanie emocji nawet tych trudnych. Te dobre i złe emocje Bardzo często kategoryzujemy emocje, dzieląc na te, które są fajne, miłe oraz...

Ataki histerii i krzyki w sklepie, bo mama nie chce kupić czekoladowego batonika albo zdalnie sterowanego samochodu (takiego dla nastolatków). Napady złości , że trzeba już wracać z placu zabaw do domu. Rozpaczliwy płacz, gdy tata postanawia założyć dziecku czapkę w mroźny dzień. Znasz to? Jeśli jeszcze nie, to – niestety – poznasz. Mamę dwulatka czeka bowiem trudny okres. Ale nie martw się, przecież ten czas nie będzie trwał wiecznie. Spójrz na rodziców trzylatków . Uśmiechają się, prawda? Znaczy: da się przeżyć. A z naszymi radami stanie się to o wiele prostsze. Z jednej strony dla ciebie, z drugiej – dla twojego małego buntownika . Popatrz z pozycji dziecka Usiądź na podłodze, pozwiedzaj na kolanach mieszkanie… Prawda, że tej perspektywy świat wygląda zupełnie inaczej? Niełatwo dosięgnąć misia umieszczonego wysoko na półce, szklanka wydaje się taaaka wielka. Aby powiedzieć coś do dorosłych, trzeba zadrzeć głowę do góry, a później czasem boli od tego szyja. Tu na dole nawet pachnie trochę inaczej, bo np. w misce kota leży od kilku godzin kawałek surowej ryby albo na podłodze wysycha plama po rozlanym mleku. Ciekawemu wszystkiego dwulatkowi niewiele brakuje do rozdrażnienia czy rozzłoszczenia się – wystarczy, że nie dosięgnie zabawki z półki lub czuje nieprzyjemny zapach. Ale nie znaczy to, że nastał czas na to, by chodzić przed dzieckiem na paluszkach i robić wszystko, by nie wyprowadzić go z równowagi ? Nie! Tego akurat nie proponujemy. Bo w ten sposób można co najwyżej wychować małego tyrana , a nie dziecko (a później dorosłego), które radzi sobie ze swoimi emocjami. Jednak ułatwienie kilkulatkowi życia, np. poprzez postawienie ulubionych zabawek na wyciągnięcie ręki czy sprzątnięcie resztek posiłku zwierzaka, pomoże, a to przecież nic wielkiego. Stały rytm dnia sposobem na bunt dwulatka To oczywiste, że w...