Moja córka ma 16 miesięcy, od dwóch z radością chodzi do tzw. miniżłobka. Na opiekunkę mnie nie stać, a zwykły żłobek w mojej dzielnicy cieszy się...mieszaną opinią. Od znajomej dowiedziałam się o wyjściu pośrednim – punkcie opiekuna dziennego. Jest to forma opieki nad dziećmi w wieku 1-3 lat organizowana przez gminy (w większych miastach dzielnice). Jej największą zaletą są małe grupy – maksymalnie 5-osobowe, którymi zajmuje się dwójka opiekunów. Opłata? Standardowa, jak za zwykły żłobek (ok. 200 zł miesięcznie).
Pobyt w punkcie zaczęłyśmy od krótkiej wizyty adaptacyjnej. Moja córka obejrzała sale zabaw, kuchnię, łazienkę i sypialnię dla dzieci. Podobały jej się nowe zabawki i muzyka, którą panie włączały rano. Po godzinie spędzonej tam wiedziałam, że dziecko chętnie przyjdzie znów.
Następnego dnia zostałyśmy też na drugie śniadanie. Wszystkie dzieci usiadły razem przy stoliku, podczas gdy mamy razem z paniami przygotowywały posiłek. Domowa atmosfera działała kojąco zarówno na początkujące w żłobku dzieci, jak i poddenerwowanych zbliżającą się rozłąką rodziców.
Trzeciego dnia po śniadaniu moja córka poszła bawić się z panią i dziećmi, a ja zostałam w kuchni i pierwszy raz od miesięcy mogłam w spokoju poczytać gazetę.
Adaptacja każdego dnia trwała o ok. pół godziny dłużej, aż po 2 tygodniach mogłam wyjść i bez lęku zostawić córkę w punkcie na kilka godzin. Teraz, kiedy ją odbieram, zazwyczaj nie chce wyjść.
Czy w tej bajce są jakieś minusy? Tak, ale małe. Rodzice pracujący na pełen etat często nie decydują się na punkt opiekuna dziennego, ponieważ dziecko może w nim przebywać do ośmiu godzin dziennie.
Niektórym nie odpowiada też to, że samemu trzeba dostarczyć jedzenie. Co prawda mamy umowę, że każdy rodzic gotuje raz w tygodniu dla piątki dzieci, ale czasami ten grafik się sypie i rano trzeba improwizować.
Ostatnią, równie ważną, aczkolwiek różnie odbieraną, zasadą działania punktu opiekuna dziennego jest pomoc wolontariusza. Może nim być rodzic lub osoba, która odbędzie odpowiednie przeszkolenie we wskazanej przez żłobek poradni. Jej wynagrodzenie pokrywają rodzice.
Po ponad dwóch miesiącach mogę z pełnym przekonaniem powiedzieć, że punkt opiekuna dziennego jest bardzo dobrym rozwiązaniem zarówno dla dziecka, jak i dla rodzica. Dzięki częstym kontaktom i bliskiej współpracy z wychowawczyniami, wiem, że moja córka jest tam bezpieczna. Zapytacie, ile dni opuściła z powodu choroby? Tylko kilka – była przeziębiona raz. Za to rozwija się znakomicie i wiem, że dobrze się tam bawi. A ja mogłam bez dodatkowego stresu wrócić do pracy.
Więcej informacji na stronie Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej
Adaptacja do żłobka Niektóre żłobki oferują rodzicom możliwość uczestniczenia w adaptacji. Mama lub tata mogą wtedy przychodzić do żłobka razem z dzieckiem i towarzyszyć mu przez pierwszy tydzień lub dwa tygodnie. Warto potraktować to poważnie. Dobrze, żeby dziecko czuło, że wyjście do żłobka to coś pozytywnego. Nawet, jeżeli ma niewiele ponad roczek i nie zrozumie, co to znaczy, że "świetnie spędzi czas z rówieśnikami", pamiętaj, żeby o żłobku mówić przy dziecku w wesołym tonie i z uśmiechem. Adaptacja to także czas dla rodziców, żeby przyzwyczaili się, że od teraz ktoś inny będzie zajmował się ich dzieckiem. Podczas adaptacji zastosuj się do próśb i poleceń pań opiekunek. To one będą pracować z twoim dzieckiem przez następne miesiące. Podczas adaptacji masz szansę pokazać dziecku, że to akceptujesz. Nie chcesz też, żeby dziecko kojarzyło żłobek jako miejsce konfliktów. Interweniuj tylko wtedy, gdy to naprawdę konieczne. A może punkt opiekuna dziennego? Punkt opiekuna dziennego to miejsce, w którym obecność rodziców jest wręcz wymagana. Rodzice zapisują się na dyżury raz w tygodniu i pomagają opiekunkom zajmować się grupą 5 dzieci. To może być dobre rozwiązanie dla rodziców, którzy mają bardziej elastyczny czas pracy lub nie pracują (np. jedno z nich), ale chcą, żeby dziecko przyzwyczajało się trybu, który będzie obowiązywał w przedszkolu. W punkcie adaptacja trwa tyle czasu, ile potrzebuje dziecko, nawet miesiąc. Gdy żłobek nie przewiduje czasu na adaptację Są takie żłobki, gdzie rodzice już pierwszego dnia zostawiają dziecko samo. Paradoksalnie, taka adaptacja może przebiegać łatwiej, bo dziecko dostanie jasny komunikat – teraz zajmuje się mną ta pani, a nie mama czy tata. Jest to opcja trudniejsza dla rodziców, którzy na pewno będą się denerwować, czy dziecku w żłobku nie dzieje...
p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 11.0px Helvetica; -webkit-text-stroke: #000000} p.p2 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 11.0px Helvetica; -webkit-text-stroke: #000000; min-height: 13.0px} span.s1 {font-kerning: none} Zmiana czasu na letni oznacza, że zegarki w naszych telefonach i komputerach automatycznie przestawią się o godzinę do przodu. Jeśli korzystamy również z innych rodzajów zegarów – trzeba je będzie przestawić własnoręcznie. Wyjaśniamy, kiedy i po co. Spis treści : Czas letni – od kiedy przestawiamy zegarki? Co oznacza zmiana czasu na letni? Kiedy zmiana czasu na letni w 2023? Czas letni – od kiedy przestawiamy zegarki? Jako pierwszy na pomysł wprowadzenia w życie czasu letniego wpadł Beniamin Franklin pod koniec XIX wieku. Uznał on, że w porach roku, gdy jest więcej naturalnego światła słonecznego, ludzie powinni wstawać wcześniej (a także wcześniej kłaść się spać). Wtedy nikt nie wziął tego pomysłu na serio, ale... W 1916 roku, podczas I wojny światowej, Niemcy wprowadzili zmianę czasu na letni na własnych i okupowanych terenach (w tym Polski). Wtedy to przestawiono zegarki o godzinę do przodu w nocy z 30 kwietnia na 1 maja. W 1918 roku zmianę czasu na letni wprowadzili w swym kraju Brytyjczycy. Ciekawostką jest, że w Polsce zmiana czasu na letni w dwudziestoleciu międzywojennym została wprowadzona tylko raz, w 1919 roku. Wraz z okupacją niemiecką w czasie II wojny światowej, zmiana czasu zimowego na letni obowiązywała Polaków do 1949 roku. Potem ze zmianą czasu zimowego na letni w PRL było... różnie. Obowiązywała np. w latach 1957-1964. Od 1977 roku wprowadzono ją już na stałe i została z nami do dziś. Czas letni aktualnie obowiązuje w 70 krajach świata. Między innymi nie dotyczy ona mieszkańców Islandii, Rosjan i Białorusinów. ...
p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 10.0px 0.0px; font: 11.0px 'Trebuchet MS'; -webkit-text-stroke: #000000} span.s1 {font-kerning: none} Ona, czyli ja, ale to już pewnie wiecie. Mam dwójkę dzieci, z czego starsze nie skończyło jeszcze 7 lat. Młodsze jest całkiem małe, gdzieś w okolicach buntu dwulatka . Moimi dziećmi ani przez jedną minutkę nie zajmowała się niania. Nigdy. Nie chwalę się, ale w sumie to jest powód do dumy. W końcu to nie byle co – mieć dzieci, znaleźć pracę i ją utrzymać, nie angażując w to osób trzecich. Jak przetrwać bez niani i pracować Oczywiście, w stosownym momencie starsze dziecko zaczęło chodzić do przedszkola, a młodsze od 15. miesiąca życia z radością uczęszcza do punktu opiekuna dziennego . Ale opiekun dzienny zajmie się maluchem maksymalnie przez 8 godzin dziennie, czyli tyle, ile trwa dzień pracownika etatowego bez dojazdów. A gdzie korki? Gdzie zajęcia dodatkowe starszego? Choroby? Szczepienia, teatrzyki z okazji Dnia Matki itd.? Byłam na wszystkich, choć nieraz biegłam z wywieszonym językiem. Najpierw kategorycznie nie było nas stać na zatrudnienie niani, a potem uznaliśmy, że damy radę bez pomocy. Przez ostatnie 7 lat przerobiliśmy multum rozwiązań. Były wśród nich dobre i skrajnie beznadziejne. Zacznę od tych lepszych. Jeden rodzic pracuje na pół etatu, drugi na pełen To wyjście sprawdziło się najlepiej. Nie ma znaczenia, który rodzic pracuje na full, a który bierze pół etatu (chociaż serdecznie zachęcamy tatusiów). Wiadomo, że pracodawca nie zawsze chce się zgodzić na taki układ i jest mniej kasy w domowym budżecie, ale i tak warto spróbować. W tej sytuacji wszyscy wygrywają: pierwszy rodzic spokojnie pracuje i nie stresuje się, że „za 5 minut zamykają żłobek, a ja jeszcze przy biurku”, bo dziecko odebrał ten drugi rodzic. Z kolei drugi rodzic nie jest umęczony pracą i może swoje zapasy...
