Punkt opiekuna dziennego – trochę inny żłobek

Adaptacja do żłobka Niektóre żłobki oferują rodzicom możliwość uczestniczenia w adaptacji. Mama lub tata mogą wtedy przychodzić do żłobka razem z dzieckiem i towarzyszyć mu przez pierwszy tydzień lub dwa tygodnie. Warto potraktować to poważnie.  Dobrze, żeby dziecko czuło, że wyjście do żłobka to coś pozytywnego. Nawet, jeżeli ma niewiele ponad roczek i nie zrozumie, co to znaczy, że "świetnie spędzi czas z rówieśnikami", pamiętaj, żeby o żłobku mówić przy dziecku w wesołym tonie i z uśmiechem. Adaptacja to także czas dla rodziców, żeby przyzwyczaili się, że od teraz ktoś inny będzie zajmował się ich dzieckiem. Podczas adaptacji zastosuj się do próśb i poleceń pań opiekunek. To one będą pracować z twoim dzieckiem przez następne miesiące. Podczas adaptacji masz szansę pokazać dziecku, że to akceptujesz. Nie chcesz też, żeby dziecko kojarzyło żłobek jako miejsce konfliktów. Interweniuj tylko wtedy, gdy to naprawdę konieczne.  A może punkt opiekuna dziennego?  Punkt opiekuna dziennego to miejsce, w którym obecność rodziców jest wręcz wymagana. Rodzice zapisują się na dyżury raz w tygodniu i pomagają opiekunkom zajmować się grupą 5 dzieci. To może być dobre rozwiązanie dla rodziców, którzy mają bardziej elastyczny czas pracy lub nie pracują (np. jedno z nich), ale chcą, żeby dziecko przyzwyczajało się trybu, który będzie obowiązywał w przedszkolu. W punkcie adaptacja trwa tyle czasu, ile potrzebuje dziecko, nawet miesiąc.  Gdy żłobek nie przewiduje czasu na adaptację Są takie żłobki, gdzie rodzice już pierwszego dnia zostawiają dziecko samo. Paradoksalnie, taka adaptacja może przebiegać łatwiej, bo dziecko dostanie jasny komunikat – teraz zajmuje się mną ta pani, a nie mama czy tata. Jest to opcja trudniejsza dla rodziców, którzy na pewno będą się denerwować, czy dziecku w żłobku nie dzieje się krzywda.  W żłobku...

Kiedy byłam mała dziewczynką, uwielbiałam podróże w nieznane. Od tych prawdziwych, które wspominam z rozrzewnieniem do dziś, czasem większą frajdę sprawiały mi te wymyślone w zaciszu własnego pokoju. A potem trochę urosłam i… teraz obserwuję niezwykłe podróże i przygody mojej córki. Czasem dołączam do niej i razem zatracamy się w zabawie. Marzenie 1: Została maszynistą Kiedy zapytano mnie w redakcji, czy pobawię się z córką zestawem LEGO® DUPLO®, przystałam na tę propozycję z radością. Otworzyłyśmy wspólnie pudełko z pociągiem i… oszalałyśmy na punkcie tego zestawu! Pomyślicie – pociąg, też mi coś. No właśnie – coś! Pociąg nas zachwycił. Po pierwsze, jeździ sam. Wystarczy lekko ruszyć go dłonią i gładko sumie po torach. Po drugie – dzięki dołączonym do zestawu klockom funkcyjnym, które można umieszczać w dowolnie wybranym miejscu na torach, pociąg wydaje dźwięki, świeci światłami i… zatrzymuje się na tankowanie! Po trzecie, poradził sobie również poza utartymi szlakami i swobodnie zjeżdżając z torów, zaprosił nas na wycieczkę w nieznane. I wreszcie po czwarte – mogłyśmy nim sterować zdalnie przy pomocy specjalnej, darmowej aplikacji. Tosi bardzo spodobał się mechanizm Push&Go, dzięki któremu wprawiała pociąg w ruch delikatnym popchnięciem dłoni. Ogromną frajdą było również układanie klocków funkcyjnych w różnych konfiguracjach. Marzenie 2: Pojechała do Paryża! Kiedy nacieszyłyśmy się samą jazdą, kolejnym krokiem była podróż do… wybór nie był prosty, ale moja córka zdecydowała, że będzie to stolica Francji. Spakowała małą pomarańczową walizkę i na białym koniu (razem z różowym kotem) udała się na peron. Stamtąd w malowniczą podróż do zabrał ją piękny, czerwony pociąg. Scenariusz zabawy zakładał, że ja dojadę kolejnym pociągiem a Tosia będzie czekała na mnie w paryskiej...

Marzyłam o tej chwili, odkąd moja córka zaczęła raczkować . Wtedy wydawało mi się, że ten upragniony moment nigdy nie nadejdzie. Jednak, wiele miesięcy później, kiedy zamykałam za sobą drzwi domu moich rodziców, z którymi zostawiłam dzieci, nie byłam już taka pewna siebie. Starszy syn zostawał tam już bez nas, ale maleńka J. jeszcze nigdy. Co gorsza, ja jeszcze nigdy nie zostawałam bez niej dłużej niż kilka godzin. Co innego wyjście do pracy, a co innego pełne dwa dni bez żadnego z dzieci. W tamtej chwili naprawdę nie wiedziałam, kto gorzej zniesie rozłąkę. Telefony, telefony Dzwonić do mamy zaczęłam już z pociągu. Czy zjadły śniadanie? Czy nie tęsknią? Czy dobrze się mają? Co robią? CZY NIE TĘSKNIĄ? Bo ja tęskniłam. Albo raczej czułam się dziwnie bez spacerówki i doczepionego do niej prędkonogiego sześciolatka. Trochę jak więzień nagle wypuszczony na wolność, poczułam się przytłoczona ogromem swobody. Mogę się zajmować tym, czym ja chcę? Naprawdę mogę przeczytać całą gazetę i nikt nie będzie za nią szarpał wrzeszcząc "am! am!"? Po godzinie jazdy i pięciu kontrolnych telefonach nie wiedziałam co ze sobą zrobić. Tyle czasu tylko dla siebie miałam ostatnio chyba na studiach. Zamiast słodko go przebimbać, ja cały czas myślałam o dzieciach. Mój matczyny autopilot był tak silny, że dziwię się, że z przyzwyczajenia nie zaczęłam przewijać któregoś z współpasażerów.  Zanim dojechaliśmy na miejsce, moja mama przestała odbierać ode mnie telefony... Gdy nie ma dzieci Okazało się, że poza rodzicielstwem istnieje świat! Ludzie, którzy go zamieszkują mają wiele powodów do zadowolenia. Chodzą do kina, do restauracji, mogą wychodzić i wracać do domu bez względu na pory cudzej drzemki. Niektórzy czytają książki w kawiarni, inni robią zakupy, jeszcze inni po prostu spokojnie spacerują po mieście. W ten jeden weekend byliśmy...